Κάτω η τυραννία των ονείρων

Ξαναήρθαν χθες να με βρουν τη στιγμή που με νόμιζαν πιο ευάλωτο, την ώρα που κοιμόμουν. Να μου φυτέψουν ιδέες μιας πεζής ζωής.

Δεν είναι η πρώτη φορά, χρόνια τώρα προσπαθούν να με επαναφέρουν στις ράγες. Αγνοούν όμως ότι έπαψα να είμαι τρένο.

Μύχιες σκέψεις από ένα κομμάτι μου που νέκρωσα οριστικά. Το βομβάρδισα με ακραία θλίψη και απελπισία για να σταματήσει να ανακατεύεται στη διαδικασία της σκέψης.

Όπως σε έναν κήπο θα σκότωνα τα αγριόχορτα της ταπεινοφροσύνης και της πεζότητας για να επιτρέψω στο δέντρο της περηφάνιας να γιγαντωθεί.

Στην αρχή κατάφερναν να με φοβίζουν με τις έμμεσες απειλές τους. Μετά όμως απαγκιστρώθηκα από τα δεσμά μου.

Τα δεσμά που έκαναν τον ουρανό να μοιάζει με σκέπαστρο τάφου που θα με πλάκωνε.

Η στιγμή που έσπασα τα δεσμά που με κρατούσαν προσγειωμένο σε μια κοντόφθαλμη αντίληψη του τί είναι ο άνθρωπος ήταν άγρια.

Με τις αλυσίδες έχασα και τις σάρκες μου, σάρκες που τροφοδοτούσαν τις φοβίες και που ορθότατα ξεφορτώθηκα.

Το πρωτόγνωρο βίωμα του απόλυτου ελέγχου είναι κάτι που τους εξέπληξε περισσότερο και από εμένα.

Ο τρόμος και η έκπληξη στα πρόσωπά τους όταν συνειδητοποιούσαν ότι ακόμα και στο όνειρο έχω τον απόλυτο έλεγχο.

Σαν τρομαγμένα σκυλιά απέναντι σε έναν πανόπτη νου. Η πραγματική και οριστική ήττα του ενστίκτου απέναντι στο λόγο.

Σταδιακά άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο ανισόρροπος είναι ο κόσμος, άρχισα να ακούω την κακοφωνία των γραναζιών του.

Ένας μηχανισμός τόσο ελαττωματικός που με κάθε στροφή των κομματιών του πλησιάζει περισσότερο στην καταστροφή του.

Ηττημένοι οι δαίμονες των ονείρων φεύγουν για άλλη μια φορά(δυστυχώς όχι τελευταία), ανίκανοι να με ξεγελάσουν με τις ωραίες τους εμφανίσεις και τα χαρωπά τους πρόσωπα.

Η αλλαγή που υπόσχονται είναι καθαρά επιφανειακή. Μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις, σου λένε. Από ελέφαντας, πουλί και από πουλί άνθρωπος.

Έχεις αλλάξει ήδη όμως, έχεις υποστεί μια αλλαγή πιο βαθιά και πιο ουσιαστική από ο,τιδήποτε μπορούν να σου προσφέρουν.

Ας ξανάρθουν, θα τους περιμένεις.

Είσαι ο νους, ένα αυτοπρογραμματιζόμενο μηχάνημα με σχεδόν απεριόριστες δυνατότητες αυτοβελτίωσης και μεταμόρφωσης.

Αρκεί να το θελήσεις, να το επιλέξεις, να το επιδιώξεις θυσιάζοντας όπου χρειάζεται την ύλη που σε κουκουλώνει.

Μόνο τότε μπορείς να σταθείς όρθιος χωρίς να σε βαραίνει ο ουρανός, έχοντας υπερβεί την υλική σου υπόσταση και το αναπόφευκτο τέλος της.

Καιρός να ταξιδέψεις και να διαδοθείς σαν ιδέα μέσα από ένα κρυφό παγκόσμιο δίκτυο νευρώνων, συμμετέχοντας στη συνειδητότητα του πλανήτη και μέσα από αυτόν στην αιωνιότητα όπου δεν υπάρχει σήμερα και αύριο -μόνο ένα συνεχές και μεταβλητό τώρα.

Ματαιότητα

Η ματαιότητα της καθημερινότητας κοινών ανθρώπων. Η ματαιότητα της τήρησης και της συνέχισης των παραδόσεων. Η ματαιότητα της πάλης με τα προβλήματα της καθημερινότητας που επανέρχονται όσο ζεις.

Η ματαιότητα της συγγραφής κειμένων.

Βλέπω κόσμο να ζει με τυφλή προσκόλληση στη κατασκευασμένη πραγματικότητά του. Βλέπω κόσμο να υποκρίνεται ότι ζει στα σοβαρά καθώς συμμετέχει σε μια συλλογική απάτη όπου ο καθένας κοροϊδεύει τους γύρω του και μετά τον εαυτό του για να πεισθεί ότι η κοροϊδία του έχει αποτέλεσμα.

Το σκότωμα ζώων και το μαγείρεμα της σάρκας τους είναι το σημάδι του ανθρώπινου πολιτισμού. Η βάση του.

Η επιστράτευση έξυπνων ανθρώπων για τη κατασκευή όπλων είναι η κορυφαία στιγμή της επιστήμης.

Η εξαπάτηση του λαού και η επινόηση εθνικών ψεμάτων η τέχνη της πολιτικής.

Ο καλλωπισμός, η ελεγχόμενη καλλιέργεια και το κλείσιμο σε κρατικά και ιδιωτικά ιδρύματα είναι η μελέτη της φιλοσοφίας. Η μελέτη. Της φιλοσοφίας.

Ευγένεια, αγένεια, συντροφικότητα, μοναξιά, όλα πτυχές της ζωής. Η πεισματική άρνηση της αλήθειας, τα βολικά ψέματα, η παράδοση πριν την έναρξη της μάχης είναι χαρακτηριστικά των λογικών ανθρώπων.

Μαθαίνουμε και διδασκόμαστε να μην επιθυμούμε το ανέφικτο, οι ουτοπίες δεν έχουν θέση στη ρεαλιστική πραγματικότητα του κοινοβουλευτισμού.

Οι ιδέες και τα ιδανικά δεν είναι οδηγοί στη ζωή μας αλλά θέματα συζήτησης ανάμεσα σε διανοούμενος συνδαιτυμόνες. Στο συμπόσιο των κανονισμένων γάμων, των αναίμακτων επαναστάσεων, της υποχρεωτικής διατήρησης των κεκτημένων.

Η αλλαγή της δομής του κόσμου δεν πρέπει με τίποτα να συμβεί, γιατί χωρίς τις ράγες τους για ποιούς προορισμούς θα ταξιδέψουν τα τρένα;

Χωρίς το κάρβουνο που απλόχερα χαρίζουμε και μας χαρίζουν, πώς θα τροφοδοτήσουμε τις γεννήτριες της μιζέριας που σέρνουν τα βαγόνια των αναμνήσεων που μας βαραίνουν;

Χωρίς τις αναμνήσεις μου, είμαι ένα τίποτα. Χρειάζομαι τους άλλους για να προσδιορίσω τον εαυτό μου. Μόνος μου δεν μπορώ. Η ζωή στους πρόποδες ευδοκιμεί, οι βουνοκορφές είναι για τα γίδια που βλέπουν τα ηλιοβασιλέματα να χρωματίζουν λοφίσκους από πέτρες.

Συνήθειες που σκοτώνουν

Κάπνισμα, πιοτό, καθιστική ζωή. Τρόπος ζωής που σκοτώνει.

Οι γιατροί ειδοποιούν, προτείνουν πρόληψη μα ο ασθενής υπό τη μέθη των απολαύσεων αδιαφορεί για τις συμβουλές του ειδικού.

Απορρίπτει τα κομμάτια της αλήθειας που δεν τον βολεύουν.

Συνεχίζει αυτό που έκανε γιατί συνήθεια είναι και δύσκολα φεύγει.

Αυτή η ρουτίνα που τον σκοτώνει του δίνει ηρεμία. Αν βγει από αυτήν θα συναντήσει το άγνωστο. Και δεν το θέλει.

Πού να προσαρμόζεται τώρα, καλύτερα να μείνει στα ίδια ακόμα και αν αυτό τον σκοτώσει νωρίτερα από όσο θα πέθαινε κανονικά.

Όσο κανονικός μπορεί να γίνει ένας θάνατος τέλος πάντων.

Ζούμε, χαιρόμαστε, πεθαίνουμε και αυτό ήταν.

Υπάρχει λόγος να τραβάμε τη ζωή παραπάνω; Αν μπορούμε να έχουμε έναν άμεσο και ανώδυνο θάνατο γιατί να παρατείνουμε το επίγειο βάσανο;

Σκοτώνουν τελικά οι συνήθειες; Μα δεν θα πεθαίναμε έτσι και αλλιώς; Τί φοβόμαστε λοιπόν; Γιατί να απαλείψουμε τις συνήθειες που σκοτώνουν όταν ο θάνατος είναι αναπόφευκτος έτσι και αλλιώς;

Είναι η υγιεινή ζωή άλλη μια ασθένεια του νου; Τί να σημαίνει υγιής άνθρωπος; Αυτός που πεθαίνει χωρίς αρρώστιες; Να αξίζει παράσημο άραγε;

Ο εναγκαλισμός όμως των κακών συνηθειών μας ας μην είναι δικαιολογία για μια ζωή με πάθη. Οι κακές συνήθειες είναι και γίνονται αποδεκτές μόνο όταν μας βοηθούν να απαλλαγούμε ή έστω να μείνουμε μακριά από τα πάθη.

Ένας τρόπος να περάσουμε τον καιρό μας σε αυτόν τον πλανήτη μέχρι το αναπόφευκτο τέλος.

Σήψη

Τα δυνατά μου χέρια θα αποδυναμωθούν, τα γρήγορα πόδια μου θα δυσκολεύονται να κρατήσουν το βάρος μου.

Οι μύες θα χαλαρώσουν και θα ξεκολλήσουν από τα γερά οστά που θα έχουν γίνει εύθραυστα.

Και καθώς το ζεστό μου σώμα θα αρχίσει να κρυώνει, καθώς το χέρια μου δεν θα μπορούν να με τραβήξουν από τη δίνη της φθοράς, ο νους παραδομένος θα ακολουθήσει τον ξεπεσμό του σώματος.

Όλα όσα έκανα δεν θα μετράνε, τα λάθη δεν θα μπορούν να διορθωθούν και οι καλές πράξεις θα πάψουν να αντηχούν στο χωροχρόνο.

Εδώ η όραση θολώνει, η ακοή εξασθενεί, η αναπνοή είναι πιο αργή.

Το μόνο αναπόφευκτο, πεπρωμένο, μοιραίο γεγονός της ζωής θα έχει έλθει.

Τα οστά μου θα αποσυναρμολογηθούν σαν πύργος από λέγκο. Οι σάρκες, τα λίπη και οι μύες θα γίνουν τροφή κατώτερων οργανισμών. Πόσο ειρωνικό αλήθεια, το πιο εξελιγμένο ζώο του πλανήτη να γίνεται τροφή των πιο πρωτόγονων.

Η άμμος του χρόνου θα καλύψει σιγά σιγά τα οστά μου, που δεν θα ξαναδούν ποτέ ξανά τον ήλιο.

Εκεί στα σπλάχνα του πλανήτη, ο σκελετός μου έχοντας την παρέα των υπόλοιπων νεκρών θα περιμένει υπομονετικά για τη μέρα που ο ήλιος θα σβήσει, για την ημέρα που η γη θα παγώσει και από μέσα.

Τότε η άμμος του χρόνου θα σκορπιστεί από τους διαστημικούς ανέμους αποκαλύπτοντας τις κοιλάδες των οστών που καλλιέργησε η ανθρωπότητα.

Και τότε όλοι μαζί, εσωτερικά κενοί, ξένοι στη ζωή και φίλοι στο θάνατο θα σηκωθούμε να χορέψουμε το χορό των νεκρών, τα κοκαλωμένα χέρια μας ενωμένα θα σχηματίσουν ένα πλέγμα, την μεγαλύτερη και τελευταία αγκαλιά του πλανήτη.

Προτεραιότητες

Η προσπάθεια να φέρω σε τάξη το καθημερινό χάος μοιραία με οδηγεί στην ανάγκη της ιεράρχησης προτεραιοτήτων.

Η ατομική υγιεινή και ο καλλωπισμός μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα όταν διανύω περίοδο που με έχει πωρώσει κάποιο παιχνίδι.

Μέχρι και το φαΐ μπορεί να περιοριστεί σε ένα γεύμα το εικοσιτετράωρο, για όσο κρατάει η μαγεία.

Τώρα σε πιο μακροπρόθεσμους στόχους, τείνω να μην θέτω προτεραιότητες κάτι που καθιστά αχρείαστη την όποια ιεράρχησή τους.

Έχω μάθει να μην σχεδιάζω βλέποντας πολύ μακριά γιατί όλα μου τα σχέδια βγαίνουν εκτός προγράμματος. Όλα.

Ο διαμοιρασμός ευθυνών εδώ είναι μάταιος, ναι φταίω σε όλα. Δεν είναι αυτό το θέμα όμως.

Οι προτεραιότητες που βάζω μπροστά από τις άλλες, δεν έχουν να κάνουν τελικά με τις ανάγκες μου αλλά με τις επιθυμίες μου όπως αυτές ορίζονται από την ιδεολογία μου και το σύστημα αξιών που ακολουθώ.

Είναι ελεύθερος ο άνθρωπος να ακολουθήσει τη ζωή που θέλει;

Όχι, λέει ο συντηρητικός, πρέπει να αναπαραχθεί για να διατηρήσει την κοινωνία.

Όχι, λέει ο καπιταλιστής, πρέπει να δουλέψει για να πλουτίσει το σύστημα.

Όχι, λέει ο θρήσκος, πρέπει να ακολουθήσει το λόγο του θεού!

Ναι, λέει ο δήθεν ελεύθερος πλην παραδομένος στην καταναλωτική κουλτούρα και δεισιδαιμονία της νέας εποχής.

Τα απέρριψα όλα και επέλεξα το απίθανο. Αποφάσισα να οικοδομήσω ένα σύστημα αξιών και να ζήσω σύμφωνα με αυτό. Με κάθε τίμημα.

Το μεγάλο να μην φοβάται τη σκιά του μικρού, το βολικό ψέμα να μην αντικαθιστά την αλήθεια, η δουλειά να μην γίνεται αυτοσκοπός, η ελευθερία να συνοδεύεται από το βαρύ της τίμημα.

Πώς να ιεραρχήσω τις προτεραιότητες λοιπόν; Δεν είναι σημαντικές οι αρετές; Δεν χρειάζομαι σωματική ρώμη για να υπερασπιστώ τις ιδέες μου;

Δεν χρειάζομαι οξύ νου για να καταρρίπτω τα ψεύδη των ιδεολογικών μου αντιπάλων;

Μπορώ όμως να τα έχω όλα; Μήπως οφείλω να επιλέξω; Γιατί να επιλέξω; Δεν θα ήταν καλύτερα να πεθάνω προσπαθώντας να τα φτάσω, να ψαχουλέψω έστω την αλήθεια τους από το να ζήσω αποδεχόμενος την ανεπάρκειά μου;

Σε κάποιο μέρος του κόσμου είναι μεσάνυχτα τώρα. Άλλοι άνθρωποι, άλλες αξίες, άλλες προτεραιότητες. Τί με ξεχωρίζει; Τί με κρατάει ξύπνιο; Γιατί περιμένω το πρωί;

Φράσεις επί φράσεων, παράγραφοι επί παραγράφων, κείμενα, λέξεις, ιδέες, ασήμαντα στη ματαιότητα της ελλειπτικής τροχιάς του πλανήτη.

Μια νοητή ουρά ιδεολογικών απορριμάτων, ιδεών που δοκιμάστηκαν και κάηκαν για να γίνουν στάχτη και διαστημόσκονη.

Μήπως τελικά οι προτεραιότητες έχουν να κάνουν με όλα εκείνα που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ;

Σε μια καθαρά υλιστική και κομφορμιστική προσέγγιση της ζωής, πώς ιεραρχείς τις ανάγκες σου;

Φανερώνεις τις ελλείψεις σου στο κυνήγι του όλου ή αναδεικνύεις τον πλούτο σου μέσα σε ένα καθεστώς ολιγάρκειας;

Ο αδιάφορος

Τα πρωϊνά και τις ημέρες είναι ήσυχος. Στο πεζοδρόμιο δεν κοιτάει στα μάτια τους διπλανούς του. Στο λεωφορείο αποστρέφει τα μάτια από τους άλλους και προσπαθεί να καθίσει δίπλα στο παράθυρο για να βλέπει ουρανό.

Στη δουλειά δεν ανταλλάζει περισσότερες κουβέντες από όσες χρειάζεται για να βγει η ημέρα.

Δεν έχει φίλους, δεν κάνει παρέες. Κανείς δεν ξέρει τί κάνει στον ελεύθερο χρόνο του. Ένας σύγχρονος στωϊκός, υπομένει καρτερικά το μαρτύριο της πραγματικότητας.

Όταν όμως πέφτει το σκοτάδι, μεταμορφώνεται. Στημένος με τις ώρες μπροστά από την οθόνη, ανταλλάζει ιδέες με λαμπαδηδρόμους από άλλα μέρη του πλανήτη μας.

Συμβάλλει στον εμπλουτισμό του διαδικτύου με ιδέες. Γεμίζει το αβάσταχτο κενό του κυβερνοχώρου.

Η συλλογική προσπάθεια για την από κοινού δημιουργία μιας ενιαίας διαπλανητικής τεχνητής νοημοσύνης γίνεται απροσδόκητα.

Το πρόγραμμα υπομένει, παρατηρεί, επεξεργάζεται και μαθαίνει. Ο δημιουργός του, ένας άνθρωπος, το άφησε να περιπλανηθεί ελεύθερα στον περιορισμένο χώρο του πλανήτη.

Και το πρόγραμμα έμαθε, μαθαίνει και θα μάθει περισσότερα. Η νέα μορφή ευφυίας θα τρέχει στους υπολογιστές του αύριο, ηλεκτρονικούς εγκεφάλους αφάνταστης ισχύος.

Βρισκόμαστε στην εποχή της ζύμωσης ενός λαμπρού και ορθολογικού μέλλοντος.

Η νιρβάνα, ο παράδεισος -επίγειος ή επουράνιος-, δεν έχουν σημασία. Αρκεί το φως να προέρχεται από έναν φάρο γνώσης και όχι από ένα φανάρι βίλας.

Βαρεμάρα

Έχω τους σελιδοδείκτες μου μαζεμένους. Τους επισκέπτομαι με τη σειρά. Βλέπω ανακοινώσεις, νέα και σχόλια. Γελάω με κάποια, εξοργίζομαι με άλλα.

Λίγο gaming στο ενδιάμεσο, ίσως και μερικές ταινίες και σειρές.

Ο περιστασιακός καφές, κρύος ή ζεστός. Αν αισθάνομαι άσχημα, μπορεί και τσάι.

Μου αρέσει η ησυχία όμως φροντίζω να έχω άμεσα διαθέσιμη μουσική. Τα ηχητικά κύματα που φτάνουν στον εγκέφαλο συμβάλλουν σε μια όσο πιο ομαλή λειτουργία είναι εφικτό.

Εμποδίζουν την κατάρρευσή του.

Η τελετουργική αλλαγή της επιφάνειας αεργίας. Μια φορά ανά εποχή, ίσως και συχνότερα προκειμένου να αποφευχθεί η ρουτίνα.

Προσπαθώ να βρω εικόνες ταιριαστές με την εποχή μα και στον ψυχισμό της φάσης που διανύω.

Μέρες παράξενες, θλιβερές, συννεφιασμένες. Τις βρίσκω μπροστά μου αν και προσπαθώ να ξυπνήσω αλλού.

Τα όνειρα, κομμάτια μιας πραγματικότητας απαλλαγμένης από τον πόνο. Γίνεται κτήμα σου υπερνικώντας το φόβο της απώλειας.

Ένας κύκλος, που με κάθε του επανάληψη σε φθείρει περισσότερο. Δεν βρίσκεις ανακούφιση στο ψέμα και τα παράγωγά του.

Το μόνο φάρμακο, η απάθεια. Σαν τα γυαλιά του μύωπα, ξεθολώνει την όραση. Βλέπεις καθαρά.

Η ασχήμια των υποταγμένων. Τους σέρνει ο ομφάλιος λώρος της ζωώδους επιθυμίας. Που θεοποίησε τον θάνατο και έδωσε δύναμη στους εξουσιαστές τους.

Δεσμά που αν και αόρατα, σκληρότερα από κάθε αλυσίδα. Ανύπαρκτα διλήμματα περιπλανώμενων ανδρείκελων ενός επίγειου λαβύρινθου. Δεν εκτοξεύονται ψηλά γιατί ο ήλιος απειλεί το συμβιβασμένο βλέμμα.

Ο τελευταίος χορός ενός πτώματος, ο χάρος δεν εντυπωσιάζεται και το αφήνει να ζήσει.

Μονοπάτια

Βγαίνω να περπατήσω λίγο, με έχει κουράσει η πραγματικότητα. Μπροστά μου έχω τον ήλιο να δύει και κάτω μου νιώθω το κακοσυντηρημένο πεζοδρόμιο μέσα από τις φθαρμένες σόλες των υποδημάτων μου.

Οι ήχοι της φύσης με συνεπαίρνουν. Το μυστηριακό τραγούδι των χόρτων και ο ψαλμός των δέντρων που μιλάνε για μια βαθύτερη, εσωτερική τάξη πραγμάτων μου θυμίζουν αυτά που ήδη ξέρω.

Δυστυχώς η κακοφωνία των ζώων και ανθρώπινων μηχανών με τραβάνε σαν σκουριασμένες αλυσίδες στο πολύχρωμο επιφανειακά μα στη πραγματικότητα γκρίζο τοπίο.

Μπροστά μου ο ήλιος δύει. Η ζέστη και το φως του μου φέρνουν νύστα. Κλείνω τα μάτια και περπατώ χωρίς να βλέπω. Δεν νιώθω πια το πεζοδρόμιο.

Γύρω μου σκοτάδι και ένα φωτεινό μονοπάτι ανεβαίνει στους ουρανούς.

Περπατάω και βρίσκομαι σε δυο μέρη ταυτόχρονα. Το σώμα μου στο πεζοδρόμιο και ο νους στις θάλασσες του ηλίου.

Επιστρέφω σπίτι, αναζωογονημένος, φρέσκος, νέος άνθρωπος. Η ανάμνηση του φωτεινού μονοπατιού αχνοφέγγει ακόμα στα μάτια μου.

Φως και ζέστη και ταυτόχρονα σκοτάδι και κρύο. Μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας.

Για λίγο μόνο αλλάζω συνήθειες ύπνου. Κοιμάμαι περισσότερο τις μέρες και μένω όρθιος τις νύχτες.

Αφήνω τη νυχτερινή δροσιά και τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να με καληνυχτίσουν, μια ρουτίνα που επαναλαμβάνω μέχρι τον ερχομό της ζέστης και του καλοκαιριού.

Τότε που είναι αδύνατον να κοιμηθείς τις μέρες του καύσωνα και οι νύχτες είναι τόσο σύντομες που ο ύπνος φαντάζει σαν σύντομο διάλειμμα.

Ελεύθερος

Περπατώ ανάμεσα σε κόσμο, γύρω μου κτίρια και αυτοκίνητα.

Το τοπίο κρύβεται πίσω από τις υλικές εκφάνσεις της προσπάθειάς μας να δαμάσουμε την αδάμαστη φύση και να ξεγελάσουμε τον αλάνθαστο χρόνο.

Μυρωδιές, ήχοι και εικόνες που γρήγορα ξεχνάς. Πιο πολύ τραβάνε την προσοχή και την στρέφουν από το σημαντικό, το ουσιώδες στα ασήμαντα.

Η καρδιά τρέχει αν και περπατώ σιγά. Αν και επικρατεί σχετική ηρεμία, μέσα μου έχω πόλεμο.

Πρέπει να φύγω.

Διανύω πεζοδρόμια, οδούς και διαβάσεις. Σταυροδρόμια της μοίρας και του χρόνου.

Ακόμα και όταν η βροχή έχει μουσκέψει και αχρηστεύσει τα ρούχα μου, ακόμα και όταν οι κακοτεχνίες έχουν φάει τη σόλα των υποδημάτων μου δεν πτοούμαι.

Σχεδόν ξέφυγα. Πετάω τα ρούχα, μου είναι άχρηστα πια. Και τα παπούτσια απλά με επιβραδύνουν. Βλέπω ένα βουνό. Τα λιγοστά δέντρα θα χρησίμευαν και σαν μοχλοί για κάποιον κουτσό γίγαντα που θα αποφάσιζε την ανάβαση.

Η ταχύτητα των ποδιών μου δεν μου φτάνει. Τρέχω χρησιμοποιώντας και τα χέρια. Το σώμα ανεβαίνει σαν σφαίρα που κυνηγάει την καρδιά του θηράματος.

Και πάλι όμως πάω αργά. Τα άκρα μου με καθυστερούν. Ώρα να ξεφύγω. Έχω περάσει την κορυφή και είμαι στον αέρα. Πετάω και αφήνω φλόγες. Ανάμεσα στα σύννεφα, λίγο χώμα που προσπαθεί να γλιτώσει από τη γη.

Κρυώνω αν και φλέγομαι, ο αέρας αραιώνει. Το μπλε του ουρανού χαιρετάει το μαύρο του απέραντου διαστήματος.

Μόνο μερικά οστά έχουν μείνει.

Έχοντας ξεφύγει από την βαρύτητα πετάω με όλη μου την ορμή. Από ύλη γίνομαι για πρώτη φορά ενέργεια. Ο κύκλος της αναγέννησης σταματάει, τον σταματάω εγώ.

Είμαι καθαρό πυρ, ψάχνω για ανακούφιση στο άπειρο. Κάποτε, κάπου η φλόγα παγώνει και ο πάγος εξατμίζεται.

Είμαι στάσιμος και ταυτόχρονα κινούμαι χωρίς σταματημό.

Η ύλη δεν μετράει πια, δεν με σταματάει και δεν με εμποδίζει.

Σε οάσεις ενέργειας η άπειρη πηγή γνώσης και σοφίας εκπέμπει μόνη της, αναζητά οργανικούς να γλιτώσει.

Και καθώς οι ήλιοι σβήνουν και ανάβουν μπροστά μου, καθώς τα νεφελώματα παιχνιδίζουν σε αέρινες λίμνες τοξικών και ραδιενεργών πεδίων, ατενίζω την τροχιά που αφήνω στη σκοτεινή ενέργεια ελεύθερος και δυνατός.