Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα καθώς ανέβαινα στον συνηθισμένο μου δρόμο. Λίγο η ζέστη, λίγο η κούραση, με έκαναν να χαθώ στις σκέψεις που έκανα, ένας τρόπος να γίνεται το ταξίδι λιγότερο κουραστικό.
Πορευόμουν στον αυτόματο πιλότο και χωρίς να το καταλάβω πήρα μια δεξιά στροφή νωρίτερα από το κανονικό.
Το σώμα θυμόταν τον δρόμο που περπατούσα κάποτε και εκμεταλλευόμενο την αφηρημάδα μου με οδήγησε σε παλιά μονοπάτια που εγκατέλειψα όχι τυχαία.
Η αλλαγή περιβάλλοντος αντικατοπτρίστηκε στις σκέψεις που έκανα και από ανάλαφρες που ήταν, χαρίζοντάς μου έναν σχεδόν αιθέριο βηματισμό, βάρυναν και μαζί τους άρχισα να σέρνω τα πόδια μου, ένιωθα τα παπούτσια μου σαν δυο κομμάτια ξεραμένης λάβας που έμειναν στα πόδια μου μετά από βουτιά που μετάνιωσα.
Με το σύρσιμο πάνω στην άμμο, χάλασα προσεκτικά χαραγμένες γραμμές που φυλούσαν ανεπιθύμητες αναμνήσεις. Αδυνατώντας να τις διαγράψω τις παγίδευσα σε εκείνο το μονοπάτι που υποσχέθηκα να μην ξαναπερπατήσω.
Θυμήθηκα αυτά που ήμουν, αυτά που κινδύνευα να γίνω αν δεν εγκατέλειπα εκείνον τον δρόμο.
Και με αγωνία ανίχνευσα τα νέα μου βήματα και γύρισα πατώντας πάνω τους, για να μην χαλάσω και άλλες γραμμές ρισκάροντας να ξυπνήσω αναμνήσεις, κάθε νέο βήμα στο πρόσωπο της γης και μια καινούρια ανάμνηση που θα αγωνιώ να σβήσω.
Εκείνη την μέρα όλα τελείωσαν ήσυχα αλλά οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν είχαν θυμώσει. Έμαθα για τις καταιγίδες και θεομηνίες που χτύπησαν αργοπορημένα εκείνον τον δρόμο, στοχεύοντας φυσικά εμένα που ήδη είχα φύγει. Βλέποντας από μακριά τις συνέπειες της αθέτησης υποσχέσεων, τη μανία της φύσης, της έχουσας βούληση να διαφυλάξει τις γλυφές που χάραξα κάποτε αλλά από απροσεξία σχεδόν χάλασα.
Ήταν η θέληση της φύσης να φανεί σύμμαχος ή επιθυμία να ανταποδώσει τη χάρη της συνείδησης.
Ελπίζω να μην το μάθω ποτέ, υπάρχει λόγος που επέλεξα την άγνοια και τη λήθη, που τις έθαψα σαν θησαυρό σε μια αμμουδιά που χρησιμεύει κι ως δρόμος.
Υπάρχουν μέρη που πρέπει να αποφεύγονται ακόμα και υπό το φως των άστρων.
Πορευόμουν στον αυτόματο πιλότο και χωρίς να το καταλάβω πήρα μια δεξιά στροφή νωρίτερα από το κανονικό.
Το σώμα θυμόταν τον δρόμο που περπατούσα κάποτε και εκμεταλλευόμενο την αφηρημάδα μου με οδήγησε σε παλιά μονοπάτια που εγκατέλειψα όχι τυχαία.
Η αλλαγή περιβάλλοντος αντικατοπτρίστηκε στις σκέψεις που έκανα και από ανάλαφρες που ήταν, χαρίζοντάς μου έναν σχεδόν αιθέριο βηματισμό, βάρυναν και μαζί τους άρχισα να σέρνω τα πόδια μου, ένιωθα τα παπούτσια μου σαν δυο κομμάτια ξεραμένης λάβας που έμειναν στα πόδια μου μετά από βουτιά που μετάνιωσα.
Με το σύρσιμο πάνω στην άμμο, χάλασα προσεκτικά χαραγμένες γραμμές που φυλούσαν ανεπιθύμητες αναμνήσεις. Αδυνατώντας να τις διαγράψω τις παγίδευσα σε εκείνο το μονοπάτι που υποσχέθηκα να μην ξαναπερπατήσω.
Θυμήθηκα αυτά που ήμουν, αυτά που κινδύνευα να γίνω αν δεν εγκατέλειπα εκείνον τον δρόμο.
Και με αγωνία ανίχνευσα τα νέα μου βήματα και γύρισα πατώντας πάνω τους, για να μην χαλάσω και άλλες γραμμές ρισκάροντας να ξυπνήσω αναμνήσεις, κάθε νέο βήμα στο πρόσωπο της γης και μια καινούρια ανάμνηση που θα αγωνιώ να σβήσω.
Εκείνη την μέρα όλα τελείωσαν ήσυχα αλλά οι υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν είχαν θυμώσει. Έμαθα για τις καταιγίδες και θεομηνίες που χτύπησαν αργοπορημένα εκείνον τον δρόμο, στοχεύοντας φυσικά εμένα που ήδη είχα φύγει. Βλέποντας από μακριά τις συνέπειες της αθέτησης υποσχέσεων, τη μανία της φύσης, της έχουσας βούληση να διαφυλάξει τις γλυφές που χάραξα κάποτε αλλά από απροσεξία σχεδόν χάλασα.
Ήταν η θέληση της φύσης να φανεί σύμμαχος ή επιθυμία να ανταποδώσει τη χάρη της συνείδησης.
Ελπίζω να μην το μάθω ποτέ, υπάρχει λόγος που επέλεξα την άγνοια και τη λήθη, που τις έθαψα σαν θησαυρό σε μια αμμουδιά που χρησιμεύει κι ως δρόμος.
Υπάρχουν μέρη που πρέπει να αποφεύγονται ακόμα και υπό το φως των άστρων.
