Μόνος ή με παρέα, κοντά στο σπίτι ή μακριά, ο καθένας έτυχε να φιλοξενηθεί ή να φιλοξενήσει.
Δείγμα καλής θέλησης και απόδειξη πολιτισμού η παροχή στέγης σε ταξιδιώτες. Και όταν ο επισκέπτης είναι γνώριμος, τότε η υποδοχή είναι θερμότερη και συνάμα απουσιάζει ο δισταγμός της γνωστοποίησης των προθέσεών μας.
Το διακριτικό ερώτημα "πόσο θα μείνεις;" και η διπλωματική απάντηση "δεν ξέρω ακόμα", παιχνιδίσματα στα πλαίσια μιας αβροφροσύνης με ρίζες στο φόβο της ανταποδοτικής αγένειας.
Η βραχύβια φιλοξενία μετουσιώνεται σε δυσαρέσκεια, υφέρπουσα ασταμάτητα στις διασταυρώσεις των νευρώνων.
Και όταν ο φιλοξενούμενος δεν αναγνωρίζει τη δυσθυμία του ευεργέτη του είναι καλά, γιατί ο ανήξερος δεν υποφέρει από τίποτα.
Όταν όμως την αισθάνεται, η αθέλητη αναίδεια που επέδειξε τον βαραίνει.
Κάτι που ίσως τον οδηγεί στην υιοθέτηση ενός εσώκλειστου βίου που του επιτρέπει να συνυπάρχει με άλλους δίχως να ενοχλεί και να ενοχλείται από δαύτους.
Οι εποχές βέβαια αλλάζουν κι ας επαναλαμβάνονται. Άνθρωποι και ανάγκες πληθαίνουν δίπλα δίπλα, σαν τις μεταβλητές μιας συνάρτησης. Και τότε ο φιλοξενούμενος μπορεί να είναι ξένος και να αναζητά στέγη σε ιδρύματα που δέχονται ξένους, ξενοδοχεία.
Το χρήμα εξαγοράζει τη φιλοξενία, ο επαγγελματισμός διαδέχεται την οικειότητα. Στη πράξη, λίγα αλλάζουν.
Το χαμόγελο της υποδοχής κρύβει επιδέξια τη προσμονή της φυγής, του ξεφορτώματος.
Τη χειραψία διαδέχεται η επισημότητα της υπογραφής, κι όμως μόνο στη θέα του χρήματος μπορεί να βεβαιωθεί ο υποδοχέας για την εγκυρότητά της.
Και φυσικά το τελετουργικό της προσαρμογής σε έναν νέο χώρο, γνωστό ή άγνωστο δεν έχει σημασία.
Το πέσιμο στο κρεβάτι για να φύγουν οι σκόνες των προηγούμενων χρηστών του, το ποδοβολητό στις γωνίες για την εκδίωξη άγνωστων πνευμάτων και την εγκατάσταση φίλιων πνευματικών κιόνων.
Ακόμα και το άνοιγμα του παραθύρου που σου δίνει μια ιδέα φυγής, μιας απόδρασης αν παρουσιαστεί κάτι αναπάντεχο.
Είναι μόνο τότε που ετοιμάζεσαι να φύγεις που προσαρμόζεσαι στο νέο σου χώρο για να επιστρέψεις στη μόνιμή σου βάση.
Δείγμα καλής θέλησης και απόδειξη πολιτισμού η παροχή στέγης σε ταξιδιώτες. Και όταν ο επισκέπτης είναι γνώριμος, τότε η υποδοχή είναι θερμότερη και συνάμα απουσιάζει ο δισταγμός της γνωστοποίησης των προθέσεών μας.
Το διακριτικό ερώτημα "πόσο θα μείνεις;" και η διπλωματική απάντηση "δεν ξέρω ακόμα", παιχνιδίσματα στα πλαίσια μιας αβροφροσύνης με ρίζες στο φόβο της ανταποδοτικής αγένειας.
Η βραχύβια φιλοξενία μετουσιώνεται σε δυσαρέσκεια, υφέρπουσα ασταμάτητα στις διασταυρώσεις των νευρώνων.
Και όταν ο φιλοξενούμενος δεν αναγνωρίζει τη δυσθυμία του ευεργέτη του είναι καλά, γιατί ο ανήξερος δεν υποφέρει από τίποτα.
Όταν όμως την αισθάνεται, η αθέλητη αναίδεια που επέδειξε τον βαραίνει.
Κάτι που ίσως τον οδηγεί στην υιοθέτηση ενός εσώκλειστου βίου που του επιτρέπει να συνυπάρχει με άλλους δίχως να ενοχλεί και να ενοχλείται από δαύτους.
Οι εποχές βέβαια αλλάζουν κι ας επαναλαμβάνονται. Άνθρωποι και ανάγκες πληθαίνουν δίπλα δίπλα, σαν τις μεταβλητές μιας συνάρτησης. Και τότε ο φιλοξενούμενος μπορεί να είναι ξένος και να αναζητά στέγη σε ιδρύματα που δέχονται ξένους, ξενοδοχεία.
Το χρήμα εξαγοράζει τη φιλοξενία, ο επαγγελματισμός διαδέχεται την οικειότητα. Στη πράξη, λίγα αλλάζουν.
Το χαμόγελο της υποδοχής κρύβει επιδέξια τη προσμονή της φυγής, του ξεφορτώματος.
Τη χειραψία διαδέχεται η επισημότητα της υπογραφής, κι όμως μόνο στη θέα του χρήματος μπορεί να βεβαιωθεί ο υποδοχέας για την εγκυρότητά της.
Και φυσικά το τελετουργικό της προσαρμογής σε έναν νέο χώρο, γνωστό ή άγνωστο δεν έχει σημασία.
Το πέσιμο στο κρεβάτι για να φύγουν οι σκόνες των προηγούμενων χρηστών του, το ποδοβολητό στις γωνίες για την εκδίωξη άγνωστων πνευμάτων και την εγκατάσταση φίλιων πνευματικών κιόνων.
Ακόμα και το άνοιγμα του παραθύρου που σου δίνει μια ιδέα φυγής, μιας απόδρασης αν παρουσιαστεί κάτι αναπάντεχο.
Είναι μόνο τότε που ετοιμάζεσαι να φύγεις που προσαρμόζεσαι στο νέο σου χώρο για να επιστρέψεις στη μόνιμή σου βάση.
