γεμίζει μέχρι τα χείλη με διάφανο υγρό κρυστάλλινης υφής. Μια γουλιά σε ταξιδεύει σε ξερά καλοκαίρια με δυσώδη φυτά και ζώα, χαραγμένα στο δέρμα με τη βελόνα των αναμνήσεων φτάνουν βαθύτερα από τα πρόσκαιρα μαυρίσματα.
Ο κόσμος γυρίζει και καμπυλώνει στις άκρες των ματιών σου σαν ορίζοντας στη θάλασσα των ονείρων, την οποία αποκτάς το προνόμιο να κολυμπήσεις στον ξύπνιο σου.
Είναι ο ιδρώτας που εκκρίνεται τα νερά της.
Και η σταδιακή αφύπνιση, υλοποιείσαι σταδιακά στον κόσμο μας ξανά, επανεμφανίζεσαι μετά το ταξίδι ενώ η περιεκτικότητα του υγρού αραιώνει στο αίμα σου.
Το ανακάτεμα
Το καθαρό υγρό μπορεί να σε στείλει μακρύτερα από όσο θέλεις και για περισσότερο χρόνο. Για αυτό και το νερώνεις. Αυτή η πράξη νόθευσης δεν είναι κακόβουλη. Ο συμβιβασμός δεν είναι προαιρετικός στη ζωή, είναι αναγκαίος. Χωρίς αυτόν δεν υφίσταται ζωή, τουλάχιστον όχι για τους πολλούς.
Αραιώνεις το υγρό γιατί δεν είσαι έτοιμος να δεις το όνειρο σε όλο το μεγαλείο του. Η πραγματικότητα έχει ρίξει τις προσδοκίες σου και πιο δύσκολα γίνεται ο απαισιόδοξος, αισιόδοξος παρά ο αισιόδοξος, απαισιόδοξος.
Το βράσιμο
Τα μαζεύεις και συνθλίβεις τις μορφές τους για να αλλάξεις την ιδέα που αντιπροσωπεύουν. Μια μάζα χωρίς σκοπό, έρμαιο της μεταβολής που φέρνουν οι θηρευτές της. Η μετουσίωση ξεκινά εδώ.
Αόρατη στο μάτι που βλέπει τον πηλό να σκουραίνει και να κοχλάζει αναδύοντας τις άσχημες οσμές που αντιπροσωπεύουν όλα για όσα μετάνιωσε κατά το κύκλο ζωής του και τις ευχάριστες να αναμιγνύονται διακριτικά στη δυσωδία σαν το αμυδρό φως της ελπίδας σε έναν ερεβώδη γαλαξία χωρίς άστρα.
Μετά την πολυήμερη ευωχία, η μάζα έχοντας χάσει κάθε χαρακτηριστικό της αρχικής της ταυτότητας παραμένει ζωντανή καρτερώντας την επιστροφή των θηρευτών της.
Και τότε ρίχνεται στη φλόγα για να εξαγνιστεί. Μέσα από την παλιά ύλη να διαφανεί η νέα της ταυτότητα, η ιδέα που θα την αντιπροσωπεύσει μελλοντικά.
Ατμός και πνεύματα ταξιδεύουν σε βυθισμένα καμπυλωτά μονοπάτια πριν καταλήξουν σε δοχεία πυρακτωμένης άμμου.
Η συλλογή
Τις τελευταίες μέρες της ζωής του φυτού, πριν αυτό πεθάνει προσωρινά βλέποντας τα βλαστάρια που στωικά τροφοδοτούσε για τελευταία φορά, με πυρακτωμένα χώματα από τα σπλάχνα της γης τα απογαλακτίζουμε.
Είναι το πρώτο στάδιο μιας διαδικασίας που καταλήγει στη μέθη, είναι η στιγμή του ανθρώπου να διεκδικήσει την καρποφορία που ευοδώθηκε.
Και είναι μια υπόσχεση για επιστροφή στη τελετουργία όταν ο καιρός ωριμάσει και η νέα σοδειά αβέβαια ανοίξει τα μάτια της μέσα από πλεκτά κλωνάρια καλώντας τις μέλισσες να πιουν τη λύπη της και να στοιβαχθεί σαν τους προγόνους της.
Και τότε να εκπληρώσει το πεπρωμένο της, χαρίζοντας όνειρα στους δίκαιους και εφιάλτες στους αδίκους σε αυτό το μακάβριο πανηγύρι.
Ο κόσμος γυρίζει και καμπυλώνει στις άκρες των ματιών σου σαν ορίζοντας στη θάλασσα των ονείρων, την οποία αποκτάς το προνόμιο να κολυμπήσεις στον ξύπνιο σου.
Είναι ο ιδρώτας που εκκρίνεται τα νερά της.
Και η σταδιακή αφύπνιση, υλοποιείσαι σταδιακά στον κόσμο μας ξανά, επανεμφανίζεσαι μετά το ταξίδι ενώ η περιεκτικότητα του υγρού αραιώνει στο αίμα σου.
Το ανακάτεμα
Το καθαρό υγρό μπορεί να σε στείλει μακρύτερα από όσο θέλεις και για περισσότερο χρόνο. Για αυτό και το νερώνεις. Αυτή η πράξη νόθευσης δεν είναι κακόβουλη. Ο συμβιβασμός δεν είναι προαιρετικός στη ζωή, είναι αναγκαίος. Χωρίς αυτόν δεν υφίσταται ζωή, τουλάχιστον όχι για τους πολλούς.
Αραιώνεις το υγρό γιατί δεν είσαι έτοιμος να δεις το όνειρο σε όλο το μεγαλείο του. Η πραγματικότητα έχει ρίξει τις προσδοκίες σου και πιο δύσκολα γίνεται ο απαισιόδοξος, αισιόδοξος παρά ο αισιόδοξος, απαισιόδοξος.
Το βράσιμο
Τα μαζεύεις και συνθλίβεις τις μορφές τους για να αλλάξεις την ιδέα που αντιπροσωπεύουν. Μια μάζα χωρίς σκοπό, έρμαιο της μεταβολής που φέρνουν οι θηρευτές της. Η μετουσίωση ξεκινά εδώ.
Αόρατη στο μάτι που βλέπει τον πηλό να σκουραίνει και να κοχλάζει αναδύοντας τις άσχημες οσμές που αντιπροσωπεύουν όλα για όσα μετάνιωσε κατά το κύκλο ζωής του και τις ευχάριστες να αναμιγνύονται διακριτικά στη δυσωδία σαν το αμυδρό φως της ελπίδας σε έναν ερεβώδη γαλαξία χωρίς άστρα.
Μετά την πολυήμερη ευωχία, η μάζα έχοντας χάσει κάθε χαρακτηριστικό της αρχικής της ταυτότητας παραμένει ζωντανή καρτερώντας την επιστροφή των θηρευτών της.
Και τότε ρίχνεται στη φλόγα για να εξαγνιστεί. Μέσα από την παλιά ύλη να διαφανεί η νέα της ταυτότητα, η ιδέα που θα την αντιπροσωπεύσει μελλοντικά.
Ατμός και πνεύματα ταξιδεύουν σε βυθισμένα καμπυλωτά μονοπάτια πριν καταλήξουν σε δοχεία πυρακτωμένης άμμου.
Η συλλογή
Τις τελευταίες μέρες της ζωής του φυτού, πριν αυτό πεθάνει προσωρινά βλέποντας τα βλαστάρια που στωικά τροφοδοτούσε για τελευταία φορά, με πυρακτωμένα χώματα από τα σπλάχνα της γης τα απογαλακτίζουμε.
Είναι το πρώτο στάδιο μιας διαδικασίας που καταλήγει στη μέθη, είναι η στιγμή του ανθρώπου να διεκδικήσει την καρποφορία που ευοδώθηκε.
Και είναι μια υπόσχεση για επιστροφή στη τελετουργία όταν ο καιρός ωριμάσει και η νέα σοδειά αβέβαια ανοίξει τα μάτια της μέσα από πλεκτά κλωνάρια καλώντας τις μέλισσες να πιουν τη λύπη της και να στοιβαχθεί σαν τους προγόνους της.
Και τότε να εκπληρώσει το πεπρωμένο της, χαρίζοντας όνειρα στους δίκαιους και εφιάλτες στους αδίκους σε αυτό το μακάβριο πανηγύρι.
