Πήγα
να ποτίσω ένα δέντρο σε έναν λόφο.
Ακολούθησα ένα μονοπάτι που δεν είχα
δει ξανά.
Στο
μυαλό μου το fog of war άνοιξε
για το συγκεκριμένο μέρος, ένα μέρος
που ενώ πάντα βρισκόταν δίπλα μου ποτέ
δεν το εξερεύνησα. Δεν χρειάστηκε να
γίνει.
Με
κάθε τέτοια εξόρμηση επεκτείνεται ο
χάρτης της πραγματικότητας που έχουμε
στο κεφάλι.
Οι
πληροφορίες μένουν αποθηκευμένες εκεί,
άσχετα αν νομίζουμε ότι τις (ξε)χάσαμε.
Το
μυαλό έχει έναν τρόπο να συμπιέζει πάρα
πολύ πληροφορίες που δεν χρησιμοποιούμε
συχνά. Ποτέ όμως δεν τις διαγράφει
ολοκληρωτικά.
Και
μετά με μια διαδικασία που δεν ξέρω αν
έχει ήδη εξηγηθεί, αποσυμπιέζει την
πληροφορία όταν αυτή μας χρειαστεί.
Στην
ουσία η αντίληψη που έχουμε για την
πραγματικότητα δεν εξαρτάται από το
πόσα μέρη θα δούμε. Αρκεί να ξέρουμε
τους βασικούς κανόνες που μπορεί να μας
διδάξει η φυσική.
Για
όσο οι κανόνες βρίσκουν εφαρμογή, είναι
σαν να έχουμε επισκεφθεί αυτά τα μέρη.
Το
πραγματικά νέο μέρος δεν είναι αυτό στο
οποίο δεν έχουμε πάει αλλά αυτό στο
οποίο δεν ισχύουν ή ισχύουν αλλοιωμένα
οι κανόνες της φυσικής.
Μου
φαίνεται ότι διανύουμε μια νέα χρυσή
περίοδο ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Τα
μεγάλα παιχνίδια του ογδόντα βρήκαν
ισάξιους συνεχιστές στη σημερινή
ανεξάρτητη σκηνή ανάπτυξης.
Άραγε
μετά από δεκαετίες θα μνημονεύονται με
ίδια αγάπη, όπως τα σουπερ μαριο σήμερα;
Αυτό
είναι ένα συχνό λάθος, να θεωρούμε ότι
ο άνθρωπος που δεν έζησε αυτά που ζήσαμε
είναι λιγότερο έξυπνος.
Στη
πραγματικότητα μετράει να μεταφέρουμε
την εμπειρία και αυτό τον κάνει σοφό
σαν κι εμάς.
Αρκεί
να είναι δεκτικός σε νέες διδαχές και
έτοιμος να κουραστεί. Η πραγματικότητα
δεν είναι ανάμνηση, είναι βίωμα της
στιγμής. Και αν από κάποιον λείπει η
ανάμνηση, μπορεί να την αντικαταστήσει
με το βίωμα. Και η ανάμνηση βίωμα ήταν
κάποτε που μπήκε σε βάζο για συντήρηση.
Να
το βλέπει ο άνθρωπος μετά από χρόνια
λέγοντας: “Να έκανα αυτά κι άλλα.”
Σταματάς
να ζεις όταν σταματάς να μαθαίνεις και
το καταφύγιο του αδύναμου χαζού είναι
το χθες.
