Έχω τους
σελιδοδείκτες μου μαζεμένους. Τους
επισκέπτομαι με τη σειρά. Βλέπω
ανακοινώσεις, νέα και σχόλια. Γελάω με
κάποια, εξοργίζομαι με άλλα.
Λίγο
gaming στο ενδιάμεσο, ίσως
και μερικές ταινίες και σειρές.
Ο
περιστασιακός καφές, κρύος ή ζεστός. Αν
αισθάνομαι άσχημα, μπορεί και τσάι.
Μου αρέσει
η ησυχία όμως φροντίζω να έχω άμεσα
διαθέσιμη μουσική. Τα ηχητικά κύματα
που φτάνουν στον εγκέφαλο συμβάλλουν
σε μια όσο πιο ομαλή λειτουργία είναι
εφικτό.
Εμποδίζουν
την κατάρρευσή του.
Η
τελετουργική αλλαγή της επιφάνειας
αεργίας. Μια φορά ανά εποχή, ίσως και
συχνότερα προκειμένου να αποφευχθεί η
ρουτίνα.
Προσπαθώ
να βρω εικόνες ταιριαστές με την εποχή
μα και στον ψυχισμό της φάσης που διανύω.
Μέρες
παράξενες, θλιβερές, συννεφιασμένες.
Τις βρίσκω μπροστά μου αν και προσπαθώ
να ξυπνήσω αλλού.
Τα όνειρα,
κομμάτια μιας πραγματικότητας απαλλαγμένης
από τον πόνο. Γίνεται κτήμα σου υπερνικώντας το φόβο της
απώλειας.
Ένας
κύκλος, που με κάθε του επανάληψη σε
φθείρει περισσότερο. Δεν βρίσκεις
ανακούφιση στο ψέμα και τα παράγωγά
του.
Το μόνο
φάρμακο, η απάθεια. Σαν τα γυαλιά του
μύωπα, ξεθολώνει την όραση. Βλέπεις
καθαρά.
Η ασχήμια
των υποταγμένων. Τους
σέρνει ο ομφάλιος λώρος της ζωώδους
επιθυμίας. Που θεοποίησε τον θάνατο και
έδωσε δύναμη στους εξουσιαστές τους.
Δεσμά
που αν και αόρατα, σκληρότερα από κάθε
αλυσίδα. Ανύπαρκτα διλήμματα περιπλανώμενων ανδρείκελων
ενός επίγειου λαβύρινθου. Δεν εκτοξεύονται ψηλά γιατί ο ήλιος απειλεί
το συμβιβασμένο βλέμμα.
Ο τελευταίος
χορός ενός πτώματος, ο χάρος δεν
εντυπωσιάζεται και το αφήνει να ζήσει.
