Άδειο σπίτι

Οι δρόμοι μου γεμάτοι άγνωστα πρόσωπα με άγνωστη πορεία
ο ποταμός αμαξιών μας χωρίζει σε δυο όχθες και οι γέφυρες στις διαβάσεις μας ενώνουν
Το μικρό μου διαμέρισμα είναι ζεστό και άδειο, καθαρό και τακτοποιημένο
ένας φάρος που με περιμένει από τη ψαριά της ημέρας

Το παλιό μου σπίτι παραμένει άδειο, τακτοποιημένο και σκονισμένο
οι άδειοι δρόμοι που περπατούσα κάποτε φθείρονται από το πέρασμα του χρόνου
εκείνα τα όνειρα που έκανα τότε, με τα ζωηρά χρώματα και τη ζέστη
'γίναν η γκρίζα καθημερινότητά μου, συμπληρωμένη από τη ρύπανση που φτάνει στα αυτιά και τα ρουθούνια μου

Η ανάμνηση πόνου επανέρχεται κάθε φορά που πέφτω και χτυπάω το γόνατο
όμως στο όνειρο δεν πονάω ποτέ, θα μείνω εκεί για πάντα.

Αυτό το κείμενο είναι προϊόν φαντασίας.