Πέφτω να κοιμηθώ στο ημίφως μιας αυγής που δεν έρχεται ποτέ. Η μονοτονία του τώρα αντιπαλεύει την άχρονη αιωνιότητα του ονειρόκοσμου.
Η διαφορά του ύπνου και του ξύπνιου, τα πιο καθορισμένα σχήματα, χρώματα που δεν ξεφεύγουν από τα περιγράμματα των σχημάτων που γεμίζουν.
Ξυπνάω σε μια στιγμή, όλες εκείνες οι ώρες είναι μια στιγμή και αναπολώ τη ματαιότητα του άδειου εκείνου ύπνου. Είναι προτιμότερος από μια ζωή γεμάτη με πράγματα που αντιπαθείς.
Το αιώνιο ημίφως που περιβάλλει αυτόν που κοιμάται με μισάνοιχτα μάτια, σε μια κατάσταση αιώνιας αδράνειας.
Άφθαρτος, ακούραστος κι απαθής σε μια φούσκα χρόνου που δεν σκάει.
Κι έξω, ο άνεμος παρασύρει τα ίχνη μιας ψεύτικης ζωής. Το αιώνιο τέλος που κρατάει μονίμως στο τώρα.
Τα μουντά χρώματα του πρόωρου βραδιού, απόηχοι της λαμπερής δόξας τους καθώς βυθίζονται στην άβυσσο της αιώνιας νύχτας.
Η διαφορά του ύπνου και του ξύπνιου, τα πιο καθορισμένα σχήματα, χρώματα που δεν ξεφεύγουν από τα περιγράμματα των σχημάτων που γεμίζουν.
Ξυπνάω σε μια στιγμή, όλες εκείνες οι ώρες είναι μια στιγμή και αναπολώ τη ματαιότητα του άδειου εκείνου ύπνου. Είναι προτιμότερος από μια ζωή γεμάτη με πράγματα που αντιπαθείς.
Το αιώνιο ημίφως που περιβάλλει αυτόν που κοιμάται με μισάνοιχτα μάτια, σε μια κατάσταση αιώνιας αδράνειας.
Άφθαρτος, ακούραστος κι απαθής σε μια φούσκα χρόνου που δεν σκάει.
Κι έξω, ο άνεμος παρασύρει τα ίχνη μιας ψεύτικης ζωής. Το αιώνιο τέλος που κρατάει μονίμως στο τώρα.
Τα μουντά χρώματα του πρόωρου βραδιού, απόηχοι της λαμπερής δόξας τους καθώς βυθίζονται στην άβυσσο της αιώνιας νύχτας.
