Σαν αερόσακος τυλίγει και προστατεύει τον πλανήτη, αν και δεν είναι φωτιά καίει τις πέτρες που έλκει σαν να ήταν έντομα δελεασμένα από τη λάμψη του.
Μεταφέρει κρύο και ζέστη, σπόρους φυτών και οσμές. Μυρωδιές της ζωής που ενίοτε φέρνουν αλλεργία και μυρωδιές του θανάτου που ενίοτε φέρνουν εμετό.
Ευμετάβλητος, διάφανος και άοσμος είναι φορέας όλων των σπουδαίων πράξεων που έγιναν και αντηχούν αλλεπάλληλα μέσα στους αιώνες περιμένοντας για ανθρώπους με κατάλληλους δέκτες να τις πιάσουν και να διαπλάσουν την ύλη τους σύμφωνα με το ιδεατό τους.
Πάντοτε παρόντας στην εμφάνιση της ζωής. Άλλοτε πιο πλούσιος σε οξυγόνο και άλλοτε πιο φτωχός. Ταξιδεύει σε ερυθρά καμιόνια προς πάμπολλες μικροσκοπικές σόμπες για να απελευθερώσει τη δύναμή τους.
Κάποτε και μερικές φορές φέρνει ψιθύρους σε ευαίσθητα αυτιά, χαϊδεύει τη φαντασία με φανταστικές ιστορίες.
Είναι οι παγωμένες παλάμες που τραβάνε εκτεθειμένα αυτιά και είναι οι δυνατές σπρωξιές στη πλάτη του κουρασμένου αναβάτη.
Την εύνοια των ασκών που αναζητούσαν οι θαλασσοπόροι, σήμερα ψάχνουν ακέφαλοι γίγαντες με περιστρεφόμενα άκρα που στέκουν αγνοί κι επιβλητικοί στις κορυφογραμμές.
Σαν μια θάλασσα κι αυτός, αφήνει τα άμορφα σκάφη να τον διασχίσουν για να τραγουδήσουν τον σπαρακτικό τους σκοπό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου.
Πόσο θα ήθελα να τον κατακτήσω, να χτίσω το μέλλον μου στους αιθέρες. Στον αιθεροβάμονα όμως το μόνο που αρμόζει, η μοίρα το προστάζει(η δικιά του και μόνον) ένα μνήμα σε ύψωμα ανάλογο της αλαφρομυαλιάς του. Βράχος τραχύς κι αδούλευτος από της γης τα βάθη, να λούζεται στη δόξα του ολόρθου στεφανιού. Στο ταπεινό πάλλευκο φως του περιφερόμενου καθρέπτη.
Και μερικές φορές τα πρωινά, μακριά από κύματα να σφυρίζει στον αέρα πεπραγμένα μιας παλιάς ζωής, σαν πομπός νεκρωτικών ραδιοκυμάτων δίχως δέκτες να τον πιάσουν.
Μεταφέρει κρύο και ζέστη, σπόρους φυτών και οσμές. Μυρωδιές της ζωής που ενίοτε φέρνουν αλλεργία και μυρωδιές του θανάτου που ενίοτε φέρνουν εμετό.
Ευμετάβλητος, διάφανος και άοσμος είναι φορέας όλων των σπουδαίων πράξεων που έγιναν και αντηχούν αλλεπάλληλα μέσα στους αιώνες περιμένοντας για ανθρώπους με κατάλληλους δέκτες να τις πιάσουν και να διαπλάσουν την ύλη τους σύμφωνα με το ιδεατό τους.
Πάντοτε παρόντας στην εμφάνιση της ζωής. Άλλοτε πιο πλούσιος σε οξυγόνο και άλλοτε πιο φτωχός. Ταξιδεύει σε ερυθρά καμιόνια προς πάμπολλες μικροσκοπικές σόμπες για να απελευθερώσει τη δύναμή τους.
Κάποτε και μερικές φορές φέρνει ψιθύρους σε ευαίσθητα αυτιά, χαϊδεύει τη φαντασία με φανταστικές ιστορίες.
Είναι οι παγωμένες παλάμες που τραβάνε εκτεθειμένα αυτιά και είναι οι δυνατές σπρωξιές στη πλάτη του κουρασμένου αναβάτη.
Την εύνοια των ασκών που αναζητούσαν οι θαλασσοπόροι, σήμερα ψάχνουν ακέφαλοι γίγαντες με περιστρεφόμενα άκρα που στέκουν αγνοί κι επιβλητικοί στις κορυφογραμμές.
Σαν μια θάλασσα κι αυτός, αφήνει τα άμορφα σκάφη να τον διασχίσουν για να τραγουδήσουν τον σπαρακτικό τους σκοπό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου.
Πόσο θα ήθελα να τον κατακτήσω, να χτίσω το μέλλον μου στους αιθέρες. Στον αιθεροβάμονα όμως το μόνο που αρμόζει, η μοίρα το προστάζει(η δικιά του και μόνον) ένα μνήμα σε ύψωμα ανάλογο της αλαφρομυαλιάς του. Βράχος τραχύς κι αδούλευτος από της γης τα βάθη, να λούζεται στη δόξα του ολόρθου στεφανιού. Στο ταπεινό πάλλευκο φως του περιφερόμενου καθρέπτη.
Και μερικές φορές τα πρωινά, μακριά από κύματα να σφυρίζει στον αέρα πεπραγμένα μιας παλιάς ζωής, σαν πομπός νεκρωτικών ραδιοκυμάτων δίχως δέκτες να τον πιάσουν.
