Τα
δυνατά μου χέρια θα αποδυναμωθούν, τα
γρήγορα πόδια μου θα δυσκολεύονται να
κρατήσουν το βάρος μου.
Οι
μύες θα χαλαρώσουν και θα ξεκολλήσουν
από τα γερά οστά που θα έχουν γίνει
εύθραυστα.
Και
καθώς το ζεστό μου σώμα θα αρχίσει να
κρυώνει, καθώς το χέρια μου δεν θα μπορούν
να με τραβήξουν από τη δίνη της φθοράς,
ο νους παραδομένος θα ακολουθήσει τον
ξεπεσμό του σώματος.
Όλα
όσα έκανα δεν θα μετράνε, τα λάθη δεν θα
μπορούν να διορθωθούν και οι καλές
πράξεις θα πάψουν να αντηχούν στο χωροχρόνο.
Εδώ η όραση θολώνει, η ακοή εξασθενεί, η
αναπνοή είναι πιο αργή.
Το
μόνο αναπόφευκτο, πεπρωμένο, μοιραίο
γεγονός της ζωής θα έχει έλθει.
Τα
οστά μου θα αποσυναρμολογηθούν σαν
πύργος από λέγκο. Οι σάρκες, τα λίπη και
οι μύες θα γίνουν τροφή κατώτερων
οργανισμών. Πόσο ειρωνικό αλήθεια, το
πιο εξελιγμένο ζώο του πλανήτη να γίνεται
τροφή των πιο πρωτόγονων.
Η
άμμος του χρόνου θα καλύψει σιγά σιγά
τα οστά μου, που δεν θα ξαναδούν ποτέ
ξανά τον ήλιο.
Εκεί
στα σπλάχνα του πλανήτη, ο σκελετός μου
έχοντας την παρέα των υπόλοιπων νεκρών
θα περιμένει υπομονετικά για τη μέρα
που ο ήλιος θα σβήσει, για την ημέρα που
η γη θα παγώσει και από μέσα.
Τότε
η άμμος του χρόνου θα σκορπιστεί από
τους διαστημικούς ανέμους αποκαλύπτοντας
τις κοιλάδες των οστών που καλλιέργησε
η ανθρωπότητα.
Και
τότε όλοι μαζί, εσωτερικά κενοί, ξένοι
στη ζωή και φίλοι στο θάνατο θα σηκωθούμε
να χορέψουμε το χορό των νεκρών, τα κοκαλωμένα χέρια μας ενωμένα θα
σχηματίσουν ένα πλέγμα, την μεγαλύτερη
και τελευταία αγκαλιά του πλανήτη.
