με τα καθαρά και πλατιά πεζοδρόμια που τυλίγουν τους δρόμους
και τα παράθυρα που κρύβουν φως να τα παρακολουθούν
με σπίτια ευρύχωρα και δροσερά, αποτέλεσμα των κόπων σας
ζείτε χαρούμενα και περήφανα
ποτέ τον τοίχο μη κοιτώντας που σας διαχωρίζει
στην γκρίζα πλευρά τα αγκαθωτά δέντρα τυλίγονται με τις ρίζες
για να προφυλάξουν το αίμα τους από τα βήματα του κρύου
δεν υπάρχει πια μέρα και νύχτα, μόνο ένα απέραντο γκρίζο
μορφές περιφέρονται τυλιγμένες στα ρούχα που τις έντυσαν πριν τις θάψουν
με πόδια βρεγμένα από τον ποταμό που πετάει τις αναμνήσεις τους σε έναν καταρράκτη
από εκεί ήρθα κι εγώ, ένας εξόριστος που συγχωρέθηκε
κι έμαθα να χαμογελώ και να λέω καλημέρα
έχω να πω ιστορίες αφθονίας στους άφθονους φίλους που άφησα εκεί
στην άλλη πλευρά του τοίχου
και μαζί να ανακτήσουμε τη πολύχρωμη γη των γλυκών, επαναφέροντας κι εδώ το γκρίζο
