Το άνετο κρεβάτι με περιμένει με το μαλακό στρώμα και την ζεστή κουβέρτα αλλά κάθομαι στη καρέκλα γραφείου παρακολουθώντας μια άδεια οθόνη και περιμένω.
Περιμένω το σκυλί να γαβγίσει για να τρέξει μπροστά στο σαλόνι και να κοιτάξω από το παράθυρο αν ήρθε κάποιος.
Αυτή είναι η ρουτίνα που έχω τις τελευταίες νύχτες και χωρίς να χάσω στιγμή, μόλις ακούω τον σκύλο διασχίζω τον σκοτεινό διάδρομο για να φτάσω μπροστά και να δω μέσα από το αχνό φως της κολόνας.
Δεν είναι κανένας και πάλι, επιστρέφω στη καρέκλα και περιμένω.
Ο σκύλος το πρωί με κοιτάζει με ανακούφιση, χαίρεται που παρά τις φωνές του δεν ήρθε κανείς. Πόσο ακόμα μπορεί να κοιμάται το θηρίο υπό το τραγούδι των φαντασμάτων.
Οι πατημασιές μου αφήνουν σημάδια στο διάδρομο και η μορφή μου έχει χαραχτεί στη καρέκλα.
Και το σκυλί, ακόμα γαβγίζει μερικές φορές μέσα από τα ακουστικά που φορώ.
Περιμένω το σκυλί να γαβγίσει για να τρέξει μπροστά στο σαλόνι και να κοιτάξω από το παράθυρο αν ήρθε κάποιος.
Αυτή είναι η ρουτίνα που έχω τις τελευταίες νύχτες και χωρίς να χάσω στιγμή, μόλις ακούω τον σκύλο διασχίζω τον σκοτεινό διάδρομο για να φτάσω μπροστά και να δω μέσα από το αχνό φως της κολόνας.
Δεν είναι κανένας και πάλι, επιστρέφω στη καρέκλα και περιμένω.
Ο σκύλος το πρωί με κοιτάζει με ανακούφιση, χαίρεται που παρά τις φωνές του δεν ήρθε κανείς. Πόσο ακόμα μπορεί να κοιμάται το θηρίο υπό το τραγούδι των φαντασμάτων.
Οι πατημασιές μου αφήνουν σημάδια στο διάδρομο και η μορφή μου έχει χαραχτεί στη καρέκλα.
Και το σκυλί, ακόμα γαβγίζει μερικές φορές μέσα από τα ακουστικά που φορώ.
