Η
ματαιότητα της καθημερινότητας κοινών
ανθρώπων. Η ματαιότητα της τήρησης και
της συνέχισης των παραδόσεων. Η
ματαιότητα της πάλης με τα προβλήματα
της καθημερινότητας που επανέρχονται
όσο ζεις.
Η
ματαιότητα της συγγραφής κειμένων.
Βλέπω
κόσμο να ζει με τυφλή προσκόλληση στη
κατασκευασμένη πραγματικότητά του.
Βλέπω κόσμο να υποκρίνεται ότι ζει στα
σοβαρά καθώς συμμετέχει σε μια συλλογική
απάτη όπου ο καθένας κοροϊδεύει τους
γύρω του και μετά τον εαυτό του για να
πεισθεί ότι η κοροϊδία του έχει αποτέλεσμα.
Το
σκότωμα ζώων και το μαγείρεμα της σάρκας
τους είναι το σημάδι του ανθρώπινου
πολιτισμού. Η βάση του.
Η
επιστράτευση έξυπνων ανθρώπων για τη
κατασκευή όπλων είναι η κορυφαία στιγμή
της επιστήμης.
Η
εξαπάτηση του λαού και η επινόηση εθνικών
ψεμάτων η τέχνη της πολιτικής.
Ο
καλλωπισμός, η ελεγχόμενη καλλιέργεια
και το κλείσιμο σε κρατικά και ιδιωτικά
ιδρύματα είναι η μελέτη της φιλοσοφίας.
Η μελέτη. Της φιλοσοφίας.
Ευγένεια,
αγένεια, συντροφικότητα, μοναξιά, όλα
πτυχές της ζωής. Η πεισματική άρνηση
της αλήθειας, τα βολικά ψέματα, η παράδοση
πριν την έναρξη της μάχης είναι
χαρακτηριστικά των λογικών ανθρώπων.
Μαθαίνουμε
και διδασκόμαστε να μην επιθυμούμε το
ανέφικτο, οι ουτοπίες δεν έχουν θέση
στη ρεαλιστική πραγματικότητα του
κοινοβουλευτισμού.
Οι
ιδέες και τα ιδανικά δεν είναι οδηγοί
στη ζωή μας αλλά θέματα συζήτησης ανάμεσα
σε διανοούμενος συνδαιτυμόνες. Στο
συμπόσιο των κανονισμένων γάμων, των
αναίμακτων επαναστάσεων, της υποχρεωτικής διατήρησης των κεκτημένων.
Η
αλλαγή της δομής του κόσμου δεν πρέπει
με τίποτα να συμβεί, γιατί χωρίς τις
ράγες τους για ποιούς προορισμούς θα
ταξιδέψουν τα τρένα;
Χωρίς
το κάρβουνο που απλόχερα χαρίζουμε και
μας χαρίζουν, πώς θα τροφοδοτήσουμε τις
γεννήτριες της μιζέριας που σέρνουν τα
βαγόνια των αναμνήσεων που μας βαραίνουν;
Χωρίς
τις αναμνήσεις μου, είμαι ένα τίποτα.
Χρειάζομαι τους άλλους για να προσδιορίσω
τον εαυτό μου. Μόνος μου δεν μπορώ. Η ζωή
στους πρόποδες ευδοκιμεί, οι βουνοκορφές
είναι για τα γίδια που βλέπουν τα
ηλιοβασιλέματα να χρωματίζουν λοφίσκους
από πέτρες.
