Φλόγα

Κάποια στιγμή που χάνεται στα βάθη του χρόνου, άναψε απροειδοποίητα.
Με κατακαίει ακατάπαυστα από τότε που με θυμάμαι, που είχα συνείδηση εαυτού.
Η θερμότητα που εκλύει κάνει τον κόσμο να φαντάζει ψυχρός και όσο ξεστρατίζω τόσο πιο έντονα καίει για να με επαναφέρει στο αληθινό δρόμο.

Όσο περνάει ο καιρός, καίει όλα τα περιττά και αφήνει μόνο το αληθινό.
Και αυτό όμως όχι άθικτο, είναι επόμενο στη σειρά.
Έτσι που καθώς φλέγομαι, καθώς γίνομαι καύσιμο τροφοδοτώντας τη φλόγα, γίνομαι η φλόγα. Ο δαίμονας.

Δεν με ρώτησε αν σκοπεύω να προσφερθώ στη πυρά, γνώριζε μέσα στην απέραντη σοφία του τις δοκιμασίες που με περίμεναν.
Και για να τις αποφύγω, για να μην χρειαστεί να τις ξεπεράσω, αποφάσισε να με απομακρύνει από αυτές.
Με τον καιρό εκτίμησα την εξυπνάδα του σχεδίου, καθώς είναι αδύνατο να εξαφανιστούν οι δοκιμασίες.

Η φλόγα λοιπόν, όχι η φλόγα της ζωής. Αυτή δεν είναι παρά μια βιοχημική αντίδραση με ημερομηνία λήξης.
Όχι η φλόγα της γνώσης, όχι το φως. Αυτά είναι μια προσπάθεια του ατελούς να επιβάλλει τη πλαστή τάξη του στο άχρονο τέλειο.
Η ψυχρή σκοτεινή φλόγα που τυλίγει τον δαίμονα, ο μανδύας που κάποτε θα φορέσω κι εγώ.