που αποκτιέται από το σώμα δεν προέρχεται από τον εκγύμναση που πραγματοποιεί ο κάτοχος, είναι αποτέλεσμα των κακουχιών μέσα από τις οποίες επιβιώνει κανείς.
Επομένως είναι άστοχος, άσκοπος και απευκταίος ο φθόνος των αδύναμων που κατευθύνεται προς τους έχοντες δυνατά σώματα.
Είναι στα αλήθεια η σωματική δύναμη η αντίδραση του σώματος που καλείται να ανταπεξέλθει, να υπερκεράσει τα εμπόδια που ορθώνονται άλλοτε από υπαιτιότητα του κόσμου και άλλοτε του κατόχου του.
Μια σημαντική, βασική διαφορά του νου είναι αυτή. Ο νους, αφημένος σε μια κατάσταση ηρεμίας αναδιοργανώνει τις δομές που τον αποτελούν για βέλτιστη λειτουργία. Επιβαρυνόμενος την υποχρέωση να διαχειρίζεται το σώμα ατροφεί, επιστρέφει σε απλούστερες δομές. Γίνεται πολύ απλά χαζός.
Το σώμα όμως, το σώμα, αυτό το όχημα το προσωρινό του νου συμπεριφέρεται με τον αντίθετο τρόπο. Αφημένο σε ήρεμη κατάσταση χαλάρωσης γίνεται αδύναμο. Η βαθιά πρωτόγονη λειτουργία της εξοικονόμησης ενέργειας ακόμα δεν έχει αποδεσμευθεί από τον γενετικό κώδικα.
Την επόμενη φορά που θα δω κάποιον δυνατό λοιπόν, η αντίδραση δεν πρέπει να είναι μια προσπάθεια μίμησης της σωματικής δύναμης. Όχι θα πρέπει να χρησιμεύει σαν ανάμνηση του εαυτού μου, του πώς ήταν όταν έπρεπε να ξεπεράσω δυσκολίες.
Του νου η δύναμη φυσικά και δεν φαίνεται με το μάτι. Δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από έναν άλλο νου. Δεν υπάρχει σύνδεση νοητική, έτσι ώστε να αποτελούμε μια πλανητική συνείδηση -όχι όμως κοινός νους. Όλοι θα συμμετείχαν ανεξάρτητα, ισόποσα. Δεν θα υπήρχε σβήσιμο των αδύναμων απόψεων, μονάχα συνδυασμός τους για την ανάδειξη νέων. Όχι πρωτάκουστων, νέων για τις τωρινές μας ενσαρκωμένες υπάρξεις.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ένα υγιές κι δυνατό σώμα είναι πολύτιμο εργαλείο στον έλεγχο ενός νου που το βάζει να ενωθεί με τις ιδέες του, να περάσει σε ένα διαφορετικό στάδιο ύπαρξης και λειτουργίας.
Υπάρχει σε αυτή τη περίπτωση ο κίνδυνος της προσκολλημένης λατρείας σε μια διαφορετικά οργανωμένη αστερόσκονη. Κι αυτό αποφεύγεται, μπορεί και πρέπει να αποφευχθεί με ασταμάτητη επαγρύπνηση, να κρατιέται η λογική ζωντανή και στις σκοτεινότερες στιγμές έστω κι αν το αποκούμπι είναι ο δύσθυμος, ο δίχως έλεος παμπόνηρος δαίμονας.
Επομένως είναι άστοχος, άσκοπος και απευκταίος ο φθόνος των αδύναμων που κατευθύνεται προς τους έχοντες δυνατά σώματα.
Είναι στα αλήθεια η σωματική δύναμη η αντίδραση του σώματος που καλείται να ανταπεξέλθει, να υπερκεράσει τα εμπόδια που ορθώνονται άλλοτε από υπαιτιότητα του κόσμου και άλλοτε του κατόχου του.
Μια σημαντική, βασική διαφορά του νου είναι αυτή. Ο νους, αφημένος σε μια κατάσταση ηρεμίας αναδιοργανώνει τις δομές που τον αποτελούν για βέλτιστη λειτουργία. Επιβαρυνόμενος την υποχρέωση να διαχειρίζεται το σώμα ατροφεί, επιστρέφει σε απλούστερες δομές. Γίνεται πολύ απλά χαζός.
Το σώμα όμως, το σώμα, αυτό το όχημα το προσωρινό του νου συμπεριφέρεται με τον αντίθετο τρόπο. Αφημένο σε ήρεμη κατάσταση χαλάρωσης γίνεται αδύναμο. Η βαθιά πρωτόγονη λειτουργία της εξοικονόμησης ενέργειας ακόμα δεν έχει αποδεσμευθεί από τον γενετικό κώδικα.
Την επόμενη φορά που θα δω κάποιον δυνατό λοιπόν, η αντίδραση δεν πρέπει να είναι μια προσπάθεια μίμησης της σωματικής δύναμης. Όχι θα πρέπει να χρησιμεύει σαν ανάμνηση του εαυτού μου, του πώς ήταν όταν έπρεπε να ξεπεράσω δυσκολίες.
Του νου η δύναμη φυσικά και δεν φαίνεται με το μάτι. Δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από έναν άλλο νου. Δεν υπάρχει σύνδεση νοητική, έτσι ώστε να αποτελούμε μια πλανητική συνείδηση -όχι όμως κοινός νους. Όλοι θα συμμετείχαν ανεξάρτητα, ισόποσα. Δεν θα υπήρχε σβήσιμο των αδύναμων απόψεων, μονάχα συνδυασμός τους για την ανάδειξη νέων. Όχι πρωτάκουστων, νέων για τις τωρινές μας ενσαρκωμένες υπάρξεις.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ένα υγιές κι δυνατό σώμα είναι πολύτιμο εργαλείο στον έλεγχο ενός νου που το βάζει να ενωθεί με τις ιδέες του, να περάσει σε ένα διαφορετικό στάδιο ύπαρξης και λειτουργίας.
Υπάρχει σε αυτή τη περίπτωση ο κίνδυνος της προσκολλημένης λατρείας σε μια διαφορετικά οργανωμένη αστερόσκονη. Κι αυτό αποφεύγεται, μπορεί και πρέπει να αποφευχθεί με ασταμάτητη επαγρύπνηση, να κρατιέται η λογική ζωντανή και στις σκοτεινότερες στιγμές έστω κι αν το αποκούμπι είναι ο δύσθυμος, ο δίχως έλεος παμπόνηρος δαίμονας.
