Βρίσκομαι στο σπίτι μα τα αντικείμενα έχουν χάσει τη χρηστικότητά τους και μόνο σχήματα χωρίς λεπτομέρειες παραμένουν στη θέση τους.
Η βροχή που πέφτει συνεχώς σχηματίζει ένα φράγμα όχι με το υδάτινο τείχος που σχηματίζουν οι σταγόνες σαν κάθετα τούβλα αλλά με τον ήχο που πνίγει όλους τους άλλους ήχους.
Και έτσι οι προτεραιότητες δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό το δοχείο που ιδωμένο από τη θέση αυτού που ρίχνει τη βροχή, είναι σαν ένα συμπαγές κουτί.
Βγάζω τις παλάμες μου από ένα παράθυρο και γεμίζω μέσα τους λίγο νερό. Το θερμαίνω μέχρι να βράσει για να δώσω με τον ήχο μου απάντηση στον ήχο της βροχής.
Το σημαντικό είναι να έχω πηγή εσόδων για αρκετό διάστημα ώστε να ζήσω με άνεση. Όμως κάτι τέτοιο δεν αρκεί αφού θα πεθάνω στο τέλος. Και έτσι πρέπει στο χρόνο που έχω να γίνω αθάνατος.
Ούτε όμως αυτό φτάνει επειδή κάποτε θα σβήσει ο ήλιος. Για αυτό πρέπει να βρω τρόπο να μετακινούμαι από ήλιο σε ήλιο, κατευθυνόμενος παράλληλα προς την άκρη του διαστελλόμενου σύμπαντος.
Γιατί όταν χάσει τη φόρα που πήρε από την έκρηξη, θα αρχίσει να συστέλλεται ξανά, με εμένα μέσα.
Φτάνοντας λοιπόν στην άκρη του, εκεί που μια διαρκής έκρηξη που προέρχεται από τη σύγκρουση της ύλης με την ανθύλη, λειτουργεί ως τείχος που δεν αφήνει σχεδόν τίποτα να περάσει.
Το σημαντικότερο βήμα θα είναι εκεί, πώς να περάσω από μέσα αβλαβής. Και όταν ελευθερωθώ πια από το σύμπαν, παρακολουθώντας το να συρρικνώνεται και να παγώνει σαν μπάλα με χιόνι, η βασική μου προτεραιότητα θα είναι άραγε να αφήσω ένα μήνυμα κωδικοποιημένο, που θα επιβιώσει της επαναφοράς, για να μην επαναληφθεί η τραγωδία της ζωής μου.
Τότε μόνο, απελευθερωμένος από το χωροχρόνο, θα μπορώ να σκεφτώ βρισκόμενος στη μέλλουσα και παντοτινή μορφή μου, πως δεν έχω πια προτεραιότητες και ότι το να διατηρούμαι στη ζωή κάποτε, άξιζε τον κόπο.
Η βροχή που πέφτει συνεχώς σχηματίζει ένα φράγμα όχι με το υδάτινο τείχος που σχηματίζουν οι σταγόνες σαν κάθετα τούβλα αλλά με τον ήχο που πνίγει όλους τους άλλους ήχους.
Και έτσι οι προτεραιότητες δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό το δοχείο που ιδωμένο από τη θέση αυτού που ρίχνει τη βροχή, είναι σαν ένα συμπαγές κουτί.
Βγάζω τις παλάμες μου από ένα παράθυρο και γεμίζω μέσα τους λίγο νερό. Το θερμαίνω μέχρι να βράσει για να δώσω με τον ήχο μου απάντηση στον ήχο της βροχής.
Το σημαντικό είναι να έχω πηγή εσόδων για αρκετό διάστημα ώστε να ζήσω με άνεση. Όμως κάτι τέτοιο δεν αρκεί αφού θα πεθάνω στο τέλος. Και έτσι πρέπει στο χρόνο που έχω να γίνω αθάνατος.
Ούτε όμως αυτό φτάνει επειδή κάποτε θα σβήσει ο ήλιος. Για αυτό πρέπει να βρω τρόπο να μετακινούμαι από ήλιο σε ήλιο, κατευθυνόμενος παράλληλα προς την άκρη του διαστελλόμενου σύμπαντος.
Γιατί όταν χάσει τη φόρα που πήρε από την έκρηξη, θα αρχίσει να συστέλλεται ξανά, με εμένα μέσα.
Φτάνοντας λοιπόν στην άκρη του, εκεί που μια διαρκής έκρηξη που προέρχεται από τη σύγκρουση της ύλης με την ανθύλη, λειτουργεί ως τείχος που δεν αφήνει σχεδόν τίποτα να περάσει.
Το σημαντικότερο βήμα θα είναι εκεί, πώς να περάσω από μέσα αβλαβής. Και όταν ελευθερωθώ πια από το σύμπαν, παρακολουθώντας το να συρρικνώνεται και να παγώνει σαν μπάλα με χιόνι, η βασική μου προτεραιότητα θα είναι άραγε να αφήσω ένα μήνυμα κωδικοποιημένο, που θα επιβιώσει της επαναφοράς, για να μην επαναληφθεί η τραγωδία της ζωής μου.
Τότε μόνο, απελευθερωμένος από το χωροχρόνο, θα μπορώ να σκεφτώ βρισκόμενος στη μέλλουσα και παντοτινή μορφή μου, πως δεν έχω πια προτεραιότητες και ότι το να διατηρούμαι στη ζωή κάποτε, άξιζε τον κόπο.
