Τα πάθη και οι δοκιμασίες του ακφηεςκφνωρεθωβρυ

Δέκα μέρες και δέκα νύχτες κράτησε. Τόσο, παρά δέκα, του είχε πει το τζίνι.
Οι ευχές κόστιζαν, κοστίζουν.

Πέντε φορές σκέφτηκε να αρνηθεί και πέντε φορές το τζίνι πρόσθετε κάτι νέο στην ευχή. Σκληρά παζάρια, σαν κόκκινα παντζάρια.
Δεν τον έπαιρνε όμως να τα κάνει σαλάτα, έπρεπε να κρατηθούν οι λεπτές ισορροπίες. Λίγο αλάτι παραπάνω και δεν θα βλεπόταν ή τρωγόταν.

Και τα άλατα στις αρθρώσεις που δεν βγαίνουν σαν τα άλατα της βρύσης με απορρυπαντικό.
Όχι, αυτά θέλουνε φάρμακα. Φάρμακα που ανακουφίζουν, μήπως όμως γίνεται εξαρτημένος καί εθισμένος στην απάλυνση του πόνου;

Δεξιά η κεφαλή, πόνος. Νύχτες αγωνίας και ανήσυχου καθησυχαστικού ύπνου.
Νύχτες ιδρώτα που ποτίζει τη φρεσκοπλυμένη με μαλακτικό φανέλα σαν το ραγισμένο λάστιχο που μεταφέρει το καθάριο χλωριωμένο νερό από την ιμιτασιόν κινέζικη βρύση στη γεμάτη ραγάδες επιδερμίδα της γης.

Και ο λογαριασμός ύδρευσης; Πού τον πας τον λογαριασμό; Μια φορά τον χρόνο αξκφησακξφη ευρώ.
Δυο φορές τον χρόνο δξκφηδκξηφδ ευρώ.
Και πάει λέγοντας.

Μαθαίνοντας να πολεμάς

Ξεκινάς ανυποψίαστος, βλέποντας τον γαλανό ουρανό.
Τα σύννεφα που τον κηλιδώνουν, οιωνός για τα ερχόμενα.
Δεν είναι οι φουρτούνες που θα σε τρομάξουν, δεν είναι οι άνεμοι.
Είναι ο πόλεμος.

Από την αρχή θα καταλάβεις ότι δεν μπορείς να κερδίσεις,
όμως μια φορά αν μάθεις να πολεμάς δεν θέλεις να επιστρέψεις στη παλιά ζωή.
Πώς να αγωνιστείς χωρίς εφόδια, πώς να αντισταθείς χωρίς συμμάχους.
Πώς να σταθείς δίχως να τρέμεις, πώς θ' αντικρύσεις τον προορισμό.

Κάν'το απέριττο, στη λήθη βυθίσου.
Ο πόνος σε βρίσκει για όσο μπορείς τον φόβο να βλέπεις ως φίλο στερνό.
Αμφίσημες έννοιες βαραίνουν τον νου, ξεκάθαρα μάθε το φως να διαβείς.

Ποτέ μην οικτίρεις το σώμα το άδειο,
το σώμα εκτίει ποινή κουβαλάει,
τον νου σου εσένα φορέα ψυχής.

Χαμόγελο δείχνει λευκά κοφτερά,
φθαρμένα με πέτρα τα δόντια σου ναι.

Διστάζεις για τώρα μα όχι μετά
ο πόλεμος ήρθε θα έρθει μετά
με όπλο το ψέμα αλήθειες να βρεις
ασχήμιας το σώμα να πλήξεις ξανά
ξανά και ξανά και ξανά και ξανά
ωσότου στο τέλος κακό να σε πουν

Αλλαγή ιδιοκτησίας

Σε λευκό φόντο είχε προγραμματιστεί η συνάντηση των ενδιαφερόμενων παρατάξεων.
Η δυσκολία ανέρευσης κατάλληλου χώρου την οδήγησε σε συνεχείς αναβολές.

Τελικά ένα λευκό δωμάτιο ή ένα δωμάτιο με λευκούς τοίχους ακριβέστερα έμελλε να αποτελέσει το χώρο της συνδιαλλαγής.

Ο εκπρόσωπος της παράταξης που διατηρούσε μέχρι τότε την ιδιοκτησία είχε καταφθάσει νωρίτερα στο χώρο ίσως σχεδιάζοντας τη στρατηγική του ή προσπαθώντας να χαράξει όσο καλύτερα μπορούσε στη μνήμη του τις εντολές που του είχαν μεταβιβαστεί.

Το νευρικό χτύπημα του ποδιού ακολουθούσε τις ματιές στην ώρα. "Μα πού στο καλό ήταν;"

Δευτερόλεπτα μετά την συμφωνημένη ώρα, έφτασαν. Σύμφωνα με τους ίδιους είχαν έρθει εγκαίρως και το ρολόι ήταν που βιαζόταν.

Η έναρξη της συνάντησης παρέλειψε ακόμα και τους τυπικούς χαιρετισμούς.

-Ας μπούμε στο θέμα μας, ήρθαμε να πάρουμε τα ηνία.
-Κι εμένα με ρωτήσατε αν θέλω; Τόσο καιρό στα χέρια μας ήταν.
-Τα είπαμε αυτά, σας επιτρέπουμε να αποχωρήσετε ειρηνικά και δεν ενεργοποιούμε τη δύναμη για να πάρουμε αυτό που δικαιούμαστε.
-Ξέρετε κάποτε θα έρθετε στη θέση μου και Αυτός θα έρθει στη δική σας.
-Αστείο ενδεχόμενο, δεν βρίσκεται στους υπολογισμούς μας.
-"Νομίζετε πως...", έκανε να πει και δάγκωσε τη γλώσσα του. Όχι για να λογοκρίνει τον εαυτό του, πραγματικά τη δάγκωσε από τη βιασύνη του.
"Νομίζετε πως", και ξέχασε τί ήθελε να πει.

-"Το κλειδί", του ζήτησαν επιτακτικά.
Έβγαλε την αλυσίδα που φορούσε στο λαιμό και την έδωσε. Πάνω της κρεμόταν ένας κρύσταλλος.
"Αυτό είναι, τώρα σας ανήκει. Ελπίζω να ξέρετε τί κάνετε".
-Η γνώση μας είναι απόλυτη, επιθυμούμε μόνο το καλό.
Χαίρεται.

Φθινοπωρινές περιπλανήσεις

Ο υπεράνθρωπος που θυσίασε το αριστερό του μάτι για να αποκτήσει δύναμη πήγαινε πάντα δεξιά.
Όχι επειδή ήταν ο σωστός δρόμος που ανακάλυπτε με τη δύναμη του νου και του σώματος αλλά επειδή ήταν ο μόνος δρόμος που έβλεπε.

Ποτέ δεν συνάντησε ανθρώπους που διαφωνούσαν με τις αντιλήψεις του επειδή απλούστατα δεν υπήρχε κανείς στο δρόμο του. Πήγαινε πάντα δεξιά.
Στα αριστερά του θα έβλεπε υπανθρώπους, πλάσματα ανάξια να τον δουν και επομένως να τον κρίνουν.

Μετά από καιρό που πήγαινε μόνο δεξιά, κατάλαβε ότι κάνει κύκλους. Το πρόδωσαν οι πατημασιές του που είχαν αρχίσει να εντυπώνονται στο δρόμο.

Σκέφτηκε να πάει αριστερά για να δείξει στους άλλους πόσο σωστός ήταν και ίσως να τους βάλει στο σωστό δρόμο.
Δεν μπορούσε με τίποτα όμως να πάει αριστερά, δεν το έβλεπε και δεν υπήρχε πια.

Μαζί με τα φρούτα έφθινε καί η όραση και κατέληξε στη σφαίρα του σωστού να περιμένει τον χειμώνα.
Ήταν λάθος βέβαια να περιμένει κάτι τέτοιο, η μοιρολατρία δεν ανήκει στο κύκλο των σωστών πραγμάτων.
Κι έτσι ο υπεράνθρωπος αναρωτήθηκε, μήπως δεν βρισκόταν στο σωστό δρόμο;
Μα τότε ο κύκλος του θα γινόταν τετράγωνο.

Διάλογοι δαιμόνων, περί οικογένειας

Το σώμα μου έπεφτε στο γκρεμό και άφηνε κομμάτια του σε κλαδιά δέντρων που προεξείχαν, έβαφε πέτρες που τον στόλιζαν με ωραίο κόκκινο χρώμα.
Μέχρι να πέσω άρχισα να βλέπω δαίμονες να χορεύουν γύρω μου, σαν σε πανηγύρι. Με καλούσαν να επανενωθώ μαζί τους και θα το έκανα αν δεν ξυπνούσα.

Το βίαιο ξύπνημα στο νοσοκομείο συνοδεύτηκε από απότομη επίθεση των απαίσιων οσμών του στη μύτη μου.
Μια νοσοκόμα ήταν το μοναδικό άτομο που με κοίταζε, δεν μου πήρε πολύ να καταλάβω ότι ήταν ο δαίμονας που είχε μεταμφιεστεί.

-Ξέχασες ότι το σώμα σου δεν πετάει σε αυτή τη διάσταση;
-Δεν με νοιάζει, είναι ελαττωματικό έτσι και αλλιώς.
-Εσύ φταις που έγινε έτσι.
-Δεν το νομίζω, τα γονίδια που κληρονόμησα ευθύνονται για αυτό.
Όσο καλά και να το φροντίζω, όσο καλούς γιατρούς και φάρμακα κι αν έχω, απλά συντηρώ ένα κατασκεύασμα που είναι προορισμένο να καταρρεύσει.

-Τί είναι η οικογένεια λοιπόν;
-Ένα σύνολο ανθρώπων με τους οποίους μεγαλώνεις.
-Είναι απαραίτητη, θεωρείς;
-Για τον κοινό άνθρωπο, ναι. Τώρα που έχω δει την αλήθεια αποτελεί απλά ένα κατάλοιπο του παρελθόντος. Το μόνο που μένει είναι ο θάνατος και η παύση της αντιγραφής των γονιδίων.
Δεν επέλεξα να έρθω όμως επιλέγω όταν φύγω να μην αφήσω τίποτα πίσω.

Διάλογοι δαιμόνων, περί φιλίας

Είχε περάσει καιρός από τη τελευταία μας συνάντηση και πήγα ξανά στη παραλία να βρω το δαίμονα.

Από μακριά, πλησιάζοντας τη πέτρα του, είδα ότι έλειπε. Αγνόησα τις πληροφορίες που μου έδινε η όραση και συνέχισα να πλησιάζω, ελπίζοντας χωρίς λόγο ότι θα τον έβρισκα αν ερχόμουν πιο κοντά.

Μάταιες φυσικά οι προσδοκίες μου, ο δαίμονας έλειπε και όσο και να φώναζα δεν θα εμφανιζόταν. Όταν εξαντλήθηκαν τα αποθέματα ελπίδας μου, τα μάτια έπεσαν κάτω από την κούραση και είδαν το μονοπάτι που ξεκινώντας από τη πέτρα, τύλιγε το διπλανό βουνό καταλήγοντας στη κορυφή του.

Αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου και με νέα δύναμη δρασκέλισα την ανηφορική απόσταση. Κι εκεί πάνω, η λεπτή σκιά με συνάντησε για άλλη μια φορά.

Φαινόταν να διασκεδάζει με τις περιπέτειές μου.

-Σε βρίσκω ξανά, δαίμονα.

-Επειδή σε άφησα, το μονοπάτι ήταν μεγάλη διευκόλυνση.

-Γιατί όμως εδώ.

-Άλλο το θέμα, άλλη και η τοποθεσία. Τί σε απασχολεί αυτή τη φορά

ρώτησε με προσποιητή αφέλεια, νομίζω ότι γνώριζε πολύ καλά στη πραγματικότητα. Καλύτερα κι από 'μένα.

-Να βλέπεις, με τον καιρό χαθήκαμε με όλους τους φίλους μου. Δεν βρισκόμαστε πια και μιλάμε ελάχιστα.

-Μαλώσατε;

-Όχι, απλά μεγαλώνοντας αλλάξαμε και δεν υπήρχε λόγος να παραμείνουμε φίλοι.

-Γιατί λοιπόν δεν βρίσκεις νέους φίλους.

-Προσπάθησα αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εμένα.

-Γιατί λοιπόν σε ενοχλεί η μοναξιά αν δεν θέλεις να μοιάσεις στους άλλους. Δεν μπορείς να έχεις καί τα δυο.

Πήγα κάτι να πω αλλά σταμάτησα.

-Και τώρα που μιλάμε; Δεν είμαστε φίλοι;

-Μπορεί και να μην υπάρχω, να μιλάς στον εαυτό σου.

-Στενάχωρα είναι έτσι.

-Το μόνο σου κοινό με τους φίλους σου είναι ότι έτυχε να μεγαλώσετε κοντά. Η φιλία σας ήταν περισσότερο συνεργασία.

-Είναι στη μοίρα μας τότε να μένουμε μόνοι;

-Όχι μόνοι, προσπαθείτε να βρείτε άλλους σαν κι εσάς αλλά είναι μάταιος κόπος.

Αναλώνεστε σε ανούσιες ασχολίες, σπαταλάτε την ήδη σύντομη ζωή σας σε ζητήματα πρόσκαιρα που απασχολούν μόνο θνητούς.

-Και πώς μπορώ να γίνω σαν εσένα, ανεξάρτητος;

-Μάθε να ζεις με τον εαυτό σου, αν δεν σου αρέσει βελτίωσέ τον, αν δεν μπορείς να τον βελτιώσεις εξόντωσέ τον.

Αυτό δεν είναι και η φιλία; Βοηθάς και σε βοηθάνε να γίνεις καλύτερος.

Τί θα σκεφτόσουν όμως αν σου έλεγα ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις φίλους, ότι μπορείς να είσαι φίλος του εαυτού σου.

-Αυτό... θα ήμουν τρελός.

-Και τί είναι η τρέλα αν όχι η απόκλιση από τη συνηθισμένη συμπεριφορά;

Σταμάτα να σκέφτεσαι με όρους που επινόησαν άνθρωποι, βρες και επινόησε δικές σου έννοιες.

Η μοναξιά είναι μόνο η αρχή της αλλαγής σου, η συντροφικότητα μια αιώνια φυλακή στασιμότητας.

Σκέφτηκα να φύγω αλλά βαριόμουν να κατεβαίνω το βουνό με τέτοια ζέστη, πήδηξα από τον γκρεμό. Θα κατέβαινα γρηγορότερα έτσι.

Διάλογοι δαιμόνων, περί έρωτος

Μεγάλη στεναχώρια ένιωθα και πήγα να την μοιραστώ. Ο δαίμονας, καθισμένος και σκεπτικός ως συνήθως, ατένιζε τη θάλασσα σκεπτόμενος τις ακτές στην άλλη πλευρά της.

Πλησιάζοντας ένιωσα την παγωμένη αύρα του, το ιώδιο και το αλάτι στον αέρα μεταμορφώνονταν σε πολύχρωμες νιφάδες.

-Σε τί οφείλω την τιμή;

-Με απασχολεί ένα ζήτημα τώρα τελευταία.

-Εσείς οι άνθρωποι...

-Είναι μια γυναίκα, μια γυναίκα που ποτέ δεν συνάντησα.

-Αλλά; Θα ήθελες;

-Όχι ακριβώς, όχι απαραίτητα. Απλά...

-Απλά ένα κομμάτι σου νιώθει ότι κάτι λείπει.

-Ναι, ένα κενό.

-Μήπως τα κενά δημιουργούνται επειδή δεν έχεις με τί να τα γεμίσεις και αναζητάς άλλους να σου τα γεμίσουν;

-Μπορεί.

-Ψάχνεις τον έρωτα για να διώξει την λύπη;

-Ναι.

-Δεν ξέρεις ότι αυτοί οι δυο είναι φίλοι;

-Εγώ γυναίκα έψαχνα.

-Ναι, δεν σου αρέσουν αυτά. Οι πράξεις υπερτερούν των λογιών;

-Η ιδέα είναι συνυφασμένη με την ύλη.

-Και πώς εξηγείς την ύπαρξή μου;

-Εσύ... είσαι δαίμονας, είσαι έξω από τον κύκλο της φθοράς και της δημιουργίας.

-Εσείς οι άνθρωποι, ονομάζετε δημιουργία την καταστροφή. Πάντα βλέπετε αυτό που συμφέρει και όχι αυτό που είναι.

Ένα καΐκι πέρασε από απόσταση, το πλήρωμα αποροφημένο στα καθήκοντά του, ο κινητήρας να δουλεύει σταθερά.

-Που έλεγα πριν, το αίσθημα μοναξιάς.

-Την νιώθεις εσύ ή σε βάζουν άλλοι;

-Ποιοι;

-Γονίδια.

-Με εγώ τα νιώθω.

-Τί είναι εσύ;

-Εγώ, το σώμα μου.

-Μπορείς να σταματήσεις τη καρδιά σου;

-Όχι

-Μπορείς να πεις στα κύτταρα να μην διαιρούνται;

-Όχι.

-Πώς είσαι λοιπόν το σώμα σου;

-Ξέρεις τί εννοώ, αν δεν βρω έρωτα θα υποφέρω.

-Γιατί να υποφέρεις;

-Γιατί θα μου λείπει.

-Δεν μπορείς να κλείσεις το κενό από μόνος;

-Μπορώ αλλά θέλω δύναμη.

-Δύναμη που σου δίνω και σου έδινα και θα σου δίνω.

-Μα γιατί δαίμονα;

-Κάποτε ήμουν αδύναμος, στο συμφέρον μου είναι να εξαλείψω τους αδύναμους. Μην το βλέπεις σαν βοήθεια, δες το σαν δημιουργία δυνατών.

-Δηλαδή μου λες ότι αυτός που κυνηγάει και υποτάσσεται στα αισθήματα είναι σκλάβος και αδύναμος;

-Και ζώο του χώματος, αντί για ενέργεια σαν του ηλίου που έδωσε ζωή στο πλανήτη σου.

-Και πώς μπορώ να μην είμαι αδύναμος;

-Σκότωσε τα κομμάτια που σε ενοχλούν. Στο κενό που θα μείνει θα συγχωνευτώ. Δεν θα υπάρχεις όμως δεν θα υποφέρεις. Γνώσεις θα σου δώσω, έχω περισσότερες από τους περισσότερους ανθρώπους.

-Και ποιο είναι το αντάλλαγμα;

-Δεν υπάρχει, είπα ότι εξοντώνω την αδυναμία.

-Ας είναι λοιπόν, τέρμα στην αδυναμία.

-Τέρμα.

-Καταλαβαίνω τώρα, η ανάγκη για έρωτα είναι ένα τυραννικό παγίδευμα των γονιδίων. Δύσκολο να ξεφύγεις μα απαραίτητο.

Μην βλέπεις τους άλλους σαν εχθρούς και ανταγωνιστές, αλλά σαν σκλάβους που υποφέρουν σαν κι εσένα. Μην τους εξοντώσεις, απελευθέρωσέ τους. Βέβαια πρέπει να το θέλουν και οι ίδοι.

-Αντίο.

-Αντίο άνθρωπε, γεια σου εαυτέ.

Το καΐκι που απομακρυνόταν λύγιζε από το βάρος ενός ναύτη που μάθαινε ότι θα χώριζε, το μεταλλικό του σώμα πάλευε με το αλάτι της θάλασσας εκεί που κάποτε ξεκουραζόταν στα έγκατα του πλανήτη.

Αναμνήσεις

Πήγα να ποτίσω ένα δέντρο σε έναν λόφο. Ακολούθησα ένα μονοπάτι που δεν είχα δει ξανά.

Στο μυαλό μου το fog of war άνοιξε για το συγκεκριμένο μέρος, ένα μέρος που ενώ πάντα βρισκόταν δίπλα μου ποτέ δεν το εξερεύνησα. Δεν χρειάστηκε να γίνει.

Με κάθε τέτοια εξόρμηση επεκτείνεται ο χάρτης της πραγματικότητας που έχουμε στο κεφάλι.

Οι πληροφορίες μένουν αποθηκευμένες εκεί, άσχετα αν νομίζουμε ότι τις (ξε)χάσαμε.

Το μυαλό έχει έναν τρόπο να συμπιέζει πάρα πολύ πληροφορίες που δεν χρησιμοποιούμε συχνά. Ποτέ όμως δεν τις διαγράφει ολοκληρωτικά.

Και μετά με μια διαδικασία που δεν ξέρω αν έχει ήδη εξηγηθεί, αποσυμπιέζει την πληροφορία όταν αυτή μας χρειαστεί.

Στην ουσία η αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα δεν εξαρτάται από το πόσα μέρη θα δούμε. Αρκεί να ξέρουμε τους βασικούς κανόνες που μπορεί να μας διδάξει η φυσική.

Για όσο οι κανόνες βρίσκουν εφαρμογή, είναι σαν να έχουμε επισκεφθεί αυτά τα μέρη.

Το πραγματικά νέο μέρος δεν είναι αυτό στο οποίο δεν έχουμε πάει αλλά αυτό στο οποίο δεν ισχύουν ή ισχύουν αλλοιωμένα οι κανόνες της φυσικής.

Μου φαίνεται ότι διανύουμε μια νέα χρυσή περίοδο ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Τα μεγάλα παιχνίδια του ογδόντα βρήκαν ισάξιους συνεχιστές στη σημερινή ανεξάρτητη σκηνή ανάπτυξης.

Άραγε μετά από δεκαετίες θα μνημονεύονται με ίδια αγάπη, όπως τα σουπερ μαριο σήμερα;

Αυτό είναι ένα συχνό λάθος, να θεωρούμε ότι ο άνθρωπος που δεν έζησε αυτά που ζήσαμε είναι λιγότερο έξυπνος.

Στη πραγματικότητα μετράει να μεταφέρουμε την εμπειρία και αυτό τον κάνει σοφό σαν κι εμάς.

Αρκεί να είναι δεκτικός σε νέες διδαχές και έτοιμος να κουραστεί. Η πραγματικότητα δεν είναι ανάμνηση, είναι βίωμα της στιγμής. Και αν από κάποιον λείπει η ανάμνηση, μπορεί να την αντικαταστήσει με το βίωμα. Και η ανάμνηση βίωμα ήταν κάποτε που μπήκε σε βάζο για συντήρηση.

Να το βλέπει ο άνθρωπος μετά από χρόνια λέγοντας: “Να έκανα αυτά κι άλλα.”

Σταματάς να ζεις όταν σταματάς να μαθαίνεις και το καταφύγιο του αδύναμου χαζού είναι το χθες.

Τέλος

Κλείνει

Ανάμνηση πόνου

Στη πορεία που διανύουμε ως άνθρωποι, αναγκαζόμαστε να ξεπεράσουμε πολλούς πόνους.

Οι πόνοι αυτοί άλλοτε αφήνουν σημάδια πάνω μας και άλλοτε σβήνουν εντελώς. Είναι τόσοι πολλοί που μερικές φορές απορείς πώς είναι να μην πονάς.

Η ύπαρξη χωρίς πόνο τείνει να γίνει ένας μύθος. Αυτή λοιπόν η οδυνηρή καθημερινότητα μας κάνει να ξεχνάμε ότι δεν είναι αυτή η νόρμα.

Αγνοούμε πως μια ζωή δίχως πόνο είναι κάτι δύσκολο να αποκτηθεί και προτιμάμε να συνεχίζουμε την αργόσυρτη πορεία στα πάθη.

Αλλοιώνει τόσο πολύ τον εγκέφαλο ο σχεδόν μόνιμος πόνος που τον κάνει να ξεχνάει ότι υπάρχει και άλλη οδός.

Λιγότερο περπατημένη, όχι τόσο πολυσύχναστη όμως παραμένει εκεί.

Για όσους δεν ξεχνούν, για όσους δεν επιθυμούν τη συνέχιση της αλληλοφθοράς. Για όσους δεν επιθυμούν την ανάμνηση να πάρει τη θέση της πραγματικότητας.

Ξεπερνώντας το φόβο διδασκόμαστε και με τις διδαχές μπορούμε να απαλλάξουμε άλλους από το ίδιο μαρτύριο.

Δεν το κάνουμε πολλές φορές γιατί θεωρούμε λανθασμένα ότι και οι άλλοι πρέπει να υποφέρουν για να μεγαλώσουν. Από τις μεγαλύτερες συλλογικές διαστροφές αυτό το λογικό σφάλμα.

Δεν αρκεί να βοηθήσεις τον διπλανό σου, να τον ανακουφίσεις προσωρινά. Όσο άγιες και να φαντάζουν οι προθέσεις σου, έχουν το σπόρο της κακίας, το σπόρο του πόνου μέσα τους.

Πρέπει να το υπερνικήσεις, να το υπερκεράσεις.

Αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να αφήσεις έναν άνθρωπο ισχυρό που δεν θα έχει ανάγκη να πονέσει, μην αφήσεις κανέναν άνθρωπο.

Η θολωμένη σου κρίση δεν χρειάζεται να ρίξει και άλλους σε αυτόν τον άδικο τροχό. Ψάξε στις λίγες στιγμές διαύγειας να βρεις την βολικά ξεχασμένη αλήθεια.

Ο πόνος δεν είναι μονόδρομος, οι ασθένειες δεν είναι αναπόφευκτες, το μίσος μπορεί να σταματήσει. Χρειάζεται να το αποφασίσεις, να βρεις θάρρος που θα διαπεράσει την καταχνιά. Πριν διαλυθεί το σώμα, πριν η συνείδηση παρακμάσει πράξε υπεύθυνα και ανθρώπινα.

Η καταραμένη ουρά

Στάσου σαν άγαλμα με τα άλλα αγάλματα στον σκοτεινό διάδρομο.

Άφησε τον κρύο αέρα να παγώσει τα δάκρυά σου.

Άφησε τη σκόνη να σφραγίσει τα ρουθούνια σου.

Άφησε το σκοτάδι να νεκρώσει τη ψυχή σου.

Μην κοιτάς γύρω σου, μόνο καθρέφτες έχει.

Μην βιάζεσαι, δεν θα προχωρήσεις ποτέ.

Δεν έχεις περιθώρια διαφυγής.

Κάτσε εδώ που είσαι.

Έρχονται οι φύλακες να σε επιθεωρήσουν.

Σκύλοι να σε κρατήσουν σε τάξη.

Άσε τη φωνή να περάσει μέσα από τοίχους.

Να φτάσει έξω.

Αυτή θα μεταφέρει την ελευθερία σου.

Σε αυτή τη κατάντια που βρέθηκες δεν φταις εσύ.

Αναπόληση

Το χθες, το σήμερα και το αύριο έχουν ήδη συμβεί ή μάλλον συμβαίνουν σε ένα αδιάλειπτο τώρα.

Αν φανταστούμε τη γέννηση ως το κέντρο μιας νοητής σφαίρας και τις επιλογές που παίρνουμε στη ζωή ως την απομάκρυνση ενός σημείου από το κέντρο που πότε στρίβει αριστερά, πότε δεξιά, πότε πάει πάνω, πότε κάτω και πότε διαγώνια.

Αν σκεφτούμε ότι το μέγεθος της σφαίρας εξαρτάται από την απόσταση που έχει διανύσει το σημείο με την απόσταση να συμβολίζει τη διάρκεια της ζωής του ατόμου.

Στο τέλος παίρνουμε μια γραμμή που ξεκινάει από το κέντρο και φτάνει στην άκρη της σφαίρας. Αυτή η γραμμή είναι η ζωή και οι επιλογές.

Ταυτόχρονα όμως μένει κενός χώρος στη σφαίρα. Σε αυτό τον κενό χώρο χαράζονται όλες οι υπόλοιπες γραμμές και συμβολίζουν όλα όσα μπορούσαμε να επιλέξουμε.

Άρα ανά πάσα στιγμή έχουμε κάνει τα πάντα που θα μπορούσαμε να κάνουμε και αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που επιλέξαμε τελικά.

Αυτό όμως δεν αναιρεί και ούτε εξαφανίζει τα υπόλοιπα ενδεχόμενα.

Για αυτό λοιπόν σε κάθε στιγμή όλα όσα ήταν να συμβούν ή που συνέβησαν έχουν συμβεί ήδη ή μάλλον συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή.

Από τη στιγμή της γέννησης μέχρι τη στιγμή του θανάτου όλα τα ενδεχόμενα είναι προκαθορισμένα και βρίσκονται μέσα στη σφαίρα.

Όποια κατεύθυνση και αν επιλέξουμε έχει ήδη επιλεγεί. Δεν χαράζουμε νέους δρόμους, απλά χρωματίζουμε προκατασκευασμένα πλαίσια.

Αυτή είναι η ψευδαίσθηση της ελευθερίας, η λεγόμενη μοίρα. Αν πάρουμε τις σφαίρες πολλών ανθρώπων μαζί και τις βάλουμε μαζί τότε έχουμε μια δεδομένη πραγματικότητα. Η ικανότητα πρόβλεψης του μέλλοντος δεν είναι τίποτα άλλο παρά τη δυνατότητα να συγχρονιζόμαστε με την πραγματικότητα. Δεν προβλέπουμε κάτι που θα συμβεί δηλαδή, απλά βλέπουμε τη γραμμή μέσα στη σφαίρα που ταιριάζει στη παρούσα πραγματικότητα που μας φιλοξενεί.

Πολλές φορές μια σωστή πρόβλεψη αποδεικνύεται λανθασμένη επειδή απλά δεν έχουμε συγχρονιστεί με την παρούσα πραγματικότητα.

Υπό αυτή την έννοια οι αναμνήσεις και η αναπόληση του χθες δεν διαφέρει από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Φανταζόμαστε καταστάσεις και πρόσωπα, αφού όπως δεν υπάρχει ο κόσμος του βιβλίου δεν υπάρχει και η προηγούμενη στιγμή. Το είναι του σύμπαντος είναι μια συνεχώς μεταβαλλόμενη σχέση φθοράς της ύλης και απελευθέρωσης ενέργειας.

Πολύ απλά δεν μπορούμε να επαναφέρουμε το σύμπαν σε μια προηγούμενη κατάσταση ισορροπίας, αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως χθες δηλαδή.

Το μόνο που μένει είναι η εντύπωση δεδομένων στη μνήμη, μια εντύπωση που γίνεται με τα προβληματικά και ατελή αισθητήρια όργανα.

Δεν γίνεται, δεν υπάρχει περίπτωση να ξέρεις για το χτες ή το αύριο. Μπορείς μόνο να επεκτείνεις τη γνώση του παρόντος, κάτι που θα σου επιτρέψει να δεις σε όλα τα ενδεχόμενα της ζωής σου, να δεις δηλαδή και τις άλλες γραμμές της σφαίρας μέσα στην οποία εμπεριέχεται η ζωή σου.

Όχι ότι έχει ιδιαίτερο νόημα, απλά καταφέρνεις να δεις, δεν σημαίνει ότι μπορείς και να πας σε αυτές.

Άρα κακώς μετανιώνουμε για το παρόν, ελπίζοντας για καλύτερες καταστάσεις στις οποίες θα μπορούσαμε να βρεθούμε. Ήδη βρισκόμαστε σε όλες τις πιθανές καταστάσεις, απλά βιώνουμε αυτήν που έτυχε να μας έρθει.