Η ζωή κυλάει σαν ρυάκι σε πλαγιά ψηλού βουνού όταν δεν βάζεις στόχους για το μέλλον. Απαρατήρητα και ήρεμα. Η πηγή και η κατάληξη δεν σε απασχολούν, όσο κάθεσαι κι ακούς το νερό ανάμεσα στα φυτά και τα ζώα. Σαν ένα φίδι με κεφάλι που δεν γνωρίζει την ουρά.
Όμως ο στόχος και η προθεσμία που τον ακολουθεί είναι σαν φράγμα, όχι από κάστορα αλλά τεχνητό που διακόπτει την ομαλή ροή του στο τίποτα.
Η προθεσμία κλειδώνει το μυαλό σε μια μελλοντική στιγμή καθιστώντας το παρόν δέσμιο μιας ατελείωτα μαρτυρικής στιγμής με άγνωστη έκβαση. Δεν έχει σημασία όμως ο τρόπος της έκβασης αλλά η ίδια η έκβαση που απελευθερώνει τον νου από ατελείωτες σκέψεις.
Μπορεί κανείς να αγνοήσει την προθεσμία που έβαλε ο ίδιος ή που του επέβαλλαν οι συνθήκες μιας ζωής την οποία επέλεξε ή μάλλον με την οποία συμβιβάστηκε να ζει. Τότε όμως η πρόσκρουση στη πραγματικότητα βιώνεται εντονότερα από τον απροετοίμαστο νου.
Είναι τελικά καλύτερα να βλέπεις τον κομήτη που πλησιάζει παρά να ζεις στην άγνοια που διακόπτεται απότομα από τη σύγκρουση.
Οι προθεσμίες είναι ικανές να φέρουν οργάνωση στη ζωή, μια οργάνωση που ενδεχομένως να λείπει δίχως αυτές. Ή μάλλον φέρνουν μια σφιχτή οργάνωση που αντικαθιστά μια χαλαρότερη σαν μια αράχνη που συντηρεί τον ιστό της, όλα με το κόστος της συνεχούς απασχόλησης των κύκλων λειτουργίας σου από την επερχόμενη προθεσμία. Το ολοκληρωτικό δόσιμο στο μελλοντικό γεγονός υπερχειλίζει το παροντικό ποτήρι αποβάλλοντας κάθε έννοια απόλαυσης της ζωής, μετατρέποντας την εδώ σου επίκληση σε τιμωρία.
Από το σοβαρότερο έως και το πλέον ευτελές γεγονός, η ανάγκη να σκέφτεσαι μια μελλοντική μέρα και να χτίζεις τη καθημερινή σου ζωή γύρω από αυτήν σε μεταμορφώνει σε έντομο που ζει σε ιεραρχικά οργανωμένη αποικία, μόνο που η κλίμακα αποτελείται από υποδιαιρέσεις σου που συγκατοικούν στον εγκέφαλο.
Και όταν φτάσει η προθεσμία, ακόμα κι αν πρόλαβες να κάνεις τα απαιτούμενα, η προσωρινή ευτυχία της εκπλήρωσης του στόχου δίνει τη θέση της στη προηγούμενη αβέβαιη ροή του ρυακιού, που ξεκινάει κάπου στη κορυφή ή ίσως και υπόγεια και καταλήγει σε άγνωστες δεξαμενές.
Η ανακύκλωση του νερού της ζωής που χάνει τις πρότερες αναμνήσεις του είναι η μεγαλύτερη δυστυχία. Η λήθη απελευθερώνει από περασμένους πόνους καταδικάζοντάς σε να επαναλάβεις τα λάθη που οδήγησαν εκεί.
Σαν το καράβι που τριγυρνάει σε ομιχλώδη νερά, απόφευγε τον μακρινό φάρο της προθεσμίας που σου δείχνει τη πορεία στα βράχια.
Όμως ο στόχος και η προθεσμία που τον ακολουθεί είναι σαν φράγμα, όχι από κάστορα αλλά τεχνητό που διακόπτει την ομαλή ροή του στο τίποτα.
Η προθεσμία κλειδώνει το μυαλό σε μια μελλοντική στιγμή καθιστώντας το παρόν δέσμιο μιας ατελείωτα μαρτυρικής στιγμής με άγνωστη έκβαση. Δεν έχει σημασία όμως ο τρόπος της έκβασης αλλά η ίδια η έκβαση που απελευθερώνει τον νου από ατελείωτες σκέψεις.
Μπορεί κανείς να αγνοήσει την προθεσμία που έβαλε ο ίδιος ή που του επέβαλλαν οι συνθήκες μιας ζωής την οποία επέλεξε ή μάλλον με την οποία συμβιβάστηκε να ζει. Τότε όμως η πρόσκρουση στη πραγματικότητα βιώνεται εντονότερα από τον απροετοίμαστο νου.
Είναι τελικά καλύτερα να βλέπεις τον κομήτη που πλησιάζει παρά να ζεις στην άγνοια που διακόπτεται απότομα από τη σύγκρουση.
Οι προθεσμίες είναι ικανές να φέρουν οργάνωση στη ζωή, μια οργάνωση που ενδεχομένως να λείπει δίχως αυτές. Ή μάλλον φέρνουν μια σφιχτή οργάνωση που αντικαθιστά μια χαλαρότερη σαν μια αράχνη που συντηρεί τον ιστό της, όλα με το κόστος της συνεχούς απασχόλησης των κύκλων λειτουργίας σου από την επερχόμενη προθεσμία. Το ολοκληρωτικό δόσιμο στο μελλοντικό γεγονός υπερχειλίζει το παροντικό ποτήρι αποβάλλοντας κάθε έννοια απόλαυσης της ζωής, μετατρέποντας την εδώ σου επίκληση σε τιμωρία.
Από το σοβαρότερο έως και το πλέον ευτελές γεγονός, η ανάγκη να σκέφτεσαι μια μελλοντική μέρα και να χτίζεις τη καθημερινή σου ζωή γύρω από αυτήν σε μεταμορφώνει σε έντομο που ζει σε ιεραρχικά οργανωμένη αποικία, μόνο που η κλίμακα αποτελείται από υποδιαιρέσεις σου που συγκατοικούν στον εγκέφαλο.
Και όταν φτάσει η προθεσμία, ακόμα κι αν πρόλαβες να κάνεις τα απαιτούμενα, η προσωρινή ευτυχία της εκπλήρωσης του στόχου δίνει τη θέση της στη προηγούμενη αβέβαιη ροή του ρυακιού, που ξεκινάει κάπου στη κορυφή ή ίσως και υπόγεια και καταλήγει σε άγνωστες δεξαμενές.
Η ανακύκλωση του νερού της ζωής που χάνει τις πρότερες αναμνήσεις του είναι η μεγαλύτερη δυστυχία. Η λήθη απελευθερώνει από περασμένους πόνους καταδικάζοντάς σε να επαναλάβεις τα λάθη που οδήγησαν εκεί.
Σαν το καράβι που τριγυρνάει σε ομιχλώδη νερά, απόφευγε τον μακρινό φάρο της προθεσμίας που σου δείχνει τη πορεία στα βράχια.
