Προτεραιότητες

Η προσπάθεια να φέρω σε τάξη το καθημερινό χάος μοιραία με οδηγεί στην ανάγκη της ιεράρχησης προτεραιοτήτων.

Η ατομική υγιεινή και ο καλλωπισμός μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα όταν διανύω περίοδο που με έχει πωρώσει κάποιο παιχνίδι.

Μέχρι και το φαΐ μπορεί να περιοριστεί σε ένα γεύμα το εικοσιτετράωρο, για όσο κρατάει η μαγεία.

Τώρα σε πιο μακροπρόθεσμους στόχους, τείνω να μην θέτω προτεραιότητες κάτι που καθιστά αχρείαστη την όποια ιεράρχησή τους.

Έχω μάθει να μην σχεδιάζω βλέποντας πολύ μακριά γιατί όλα μου τα σχέδια βγαίνουν εκτός προγράμματος. Όλα.

Ο διαμοιρασμός ευθυνών εδώ είναι μάταιος, ναι φταίω σε όλα. Δεν είναι αυτό το θέμα όμως.

Οι προτεραιότητες που βάζω μπροστά από τις άλλες, δεν έχουν να κάνουν τελικά με τις ανάγκες μου αλλά με τις επιθυμίες μου όπως αυτές ορίζονται από την ιδεολογία μου και το σύστημα αξιών που ακολουθώ.

Είναι ελεύθερος ο άνθρωπος να ακολουθήσει τη ζωή που θέλει;

Όχι, λέει ο συντηρητικός, πρέπει να αναπαραχθεί για να διατηρήσει την κοινωνία.

Όχι, λέει ο καπιταλιστής, πρέπει να δουλέψει για να πλουτίσει το σύστημα.

Όχι, λέει ο θρήσκος, πρέπει να ακολουθήσει το λόγο του θεού!

Ναι, λέει ο δήθεν ελεύθερος πλην παραδομένος στην καταναλωτική κουλτούρα και δεισιδαιμονία της νέας εποχής.

Τα απέρριψα όλα και επέλεξα το απίθανο. Αποφάσισα να οικοδομήσω ένα σύστημα αξιών και να ζήσω σύμφωνα με αυτό. Με κάθε τίμημα.

Το μεγάλο να μην φοβάται τη σκιά του μικρού, το βολικό ψέμα να μην αντικαθιστά την αλήθεια, η δουλειά να μην γίνεται αυτοσκοπός, η ελευθερία να συνοδεύεται από το βαρύ της τίμημα.

Πώς να ιεραρχήσω τις προτεραιότητες λοιπόν; Δεν είναι σημαντικές οι αρετές; Δεν χρειάζομαι σωματική ρώμη για να υπερασπιστώ τις ιδέες μου;

Δεν χρειάζομαι οξύ νου για να καταρρίπτω τα ψεύδη των ιδεολογικών μου αντιπάλων;

Μπορώ όμως να τα έχω όλα; Μήπως οφείλω να επιλέξω; Γιατί να επιλέξω; Δεν θα ήταν καλύτερα να πεθάνω προσπαθώντας να τα φτάσω, να ψαχουλέψω έστω την αλήθεια τους από το να ζήσω αποδεχόμενος την ανεπάρκειά μου;

Σε κάποιο μέρος του κόσμου είναι μεσάνυχτα τώρα. Άλλοι άνθρωποι, άλλες αξίες, άλλες προτεραιότητες. Τί με ξεχωρίζει; Τί με κρατάει ξύπνιο; Γιατί περιμένω το πρωί;

Φράσεις επί φράσεων, παράγραφοι επί παραγράφων, κείμενα, λέξεις, ιδέες, ασήμαντα στη ματαιότητα της ελλειπτικής τροχιάς του πλανήτη.

Μια νοητή ουρά ιδεολογικών απορριμάτων, ιδεών που δοκιμάστηκαν και κάηκαν για να γίνουν στάχτη και διαστημόσκονη.

Μήπως τελικά οι προτεραιότητες έχουν να κάνουν με όλα εκείνα που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ;

Σε μια καθαρά υλιστική και κομφορμιστική προσέγγιση της ζωής, πώς ιεραρχείς τις ανάγκες σου;

Φανερώνεις τις ελλείψεις σου στο κυνήγι του όλου ή αναδεικνύεις τον πλούτο σου μέσα σε ένα καθεστώς ολιγάρκειας;