που διέφυγε της προσοχής μου σε αυτό εδώ το blog είναι η βαρύτητα. Έχω ασχοληθεί εκτενώς με το χρόνο και τις παραφυάδες του όμως η βαρύτητα μου διέφευγε μέχρι τώρα.
Αντιλαμβανόμενος τη βαρύτητα της κατάστασης, αποφάσισα να αποκαταστήσω την αδικία που διατηρούσα χωρίς να το θέλω και να το ξέρω.
Είναι περίεργη η δύναμη που ασκεί η μεγάλη μάζα στη μικρή και η μικρή στη μεγάλη. Μια μεγάλη πέτρα κρατάει πάνω της νερά και ζώα καθώς αιωρείται στο κενό. Δεν είναι λογικό.
Σκέφτομαι, αν ήμουν δεμένος με ένα σκοινί στη γη. Ένα σκοινί τόσο μακρύ ώστε να φτάνει έξω από την ατμόσφαιρα. Θα με παρέσυρε άραγε η γη σαν ένα άκρο από ένα γιογιο;
Yo blogger αυτό δεν έχει καμμία σχέση με τη βαρύτητα, τί είναι αυτά που γράφεις. Αν η γη έχανε τη βαρύτητα για μια στιγμή θα έφευγαν άραγε οι ωκεανοί για να πάνε στη σελήνη; Κάποιοι θα ταξίδευαν μέχρι τον άρη για να γεμίσουν τις πέτρινες γαβάθες του.
Και μετά από αιώνες, οι ωκεανοί αυτοί θα πολεμούσαν με τους ωκεανούς της γης εκτοξεύοντας ψαροκόκκαλα.
Αν ένα ψαροκόκκαλο ζυγίζει ένα κιλό, τί τροχιά θα διαγράψει εκτοξευόμενο από ένα γυμνασμένο καρχαρία;
Αν μπορούσα να αλλάζω τη τιμή της βαρυτικής επιτάχυνσης η τροχιά του θα θύμιζε καρδιογράφημα παίκτη dota.
Και τα άστρα, οι πλανήτες αερίων; Δεν φαντάζει παράλογο που υδρογόνο ή θείο σε μεγάλες ποσότητες έλκουν... πέτρες; Σε αυτή τη σύντομη διατριβή, αυτό το επιφανειακό ξύσιμο της μυστηριώδους κι ανεξήγητης βαρύτητος δεν βημάτισα στη σωστή κατεύθυνση. Δεν πλησίασα ούτε στους πρόποδες της αλήθειας.
Χαμένος σε έναν λαβαρύτινθο όπου το αριστερά ξεχωρίζει εύκολα από το δεξιά, φωτεινό υπόδειγμα βουλής. Όμως το πάνω θα γινόταν κάτω αν μπορούσαμε να περπατάμε με τα κεφάλια μας. Όχι ότι θα κατέβαινε -ανέβαινε;- το αίμα στο κεφάλι.
Αντιλαμβανόμενος τη βαρύτητα της κατάστασης, αποφάσισα να αποκαταστήσω την αδικία που διατηρούσα χωρίς να το θέλω και να το ξέρω.
Είναι περίεργη η δύναμη που ασκεί η μεγάλη μάζα στη μικρή και η μικρή στη μεγάλη. Μια μεγάλη πέτρα κρατάει πάνω της νερά και ζώα καθώς αιωρείται στο κενό. Δεν είναι λογικό.
Σκέφτομαι, αν ήμουν δεμένος με ένα σκοινί στη γη. Ένα σκοινί τόσο μακρύ ώστε να φτάνει έξω από την ατμόσφαιρα. Θα με παρέσυρε άραγε η γη σαν ένα άκρο από ένα γιογιο;
Yo blogger αυτό δεν έχει καμμία σχέση με τη βαρύτητα, τί είναι αυτά που γράφεις. Αν η γη έχανε τη βαρύτητα για μια στιγμή θα έφευγαν άραγε οι ωκεανοί για να πάνε στη σελήνη; Κάποιοι θα ταξίδευαν μέχρι τον άρη για να γεμίσουν τις πέτρινες γαβάθες του.
Και μετά από αιώνες, οι ωκεανοί αυτοί θα πολεμούσαν με τους ωκεανούς της γης εκτοξεύοντας ψαροκόκκαλα.
Αν ένα ψαροκόκκαλο ζυγίζει ένα κιλό, τί τροχιά θα διαγράψει εκτοξευόμενο από ένα γυμνασμένο καρχαρία;
Αν μπορούσα να αλλάζω τη τιμή της βαρυτικής επιτάχυνσης η τροχιά του θα θύμιζε καρδιογράφημα παίκτη dota.
Και τα άστρα, οι πλανήτες αερίων; Δεν φαντάζει παράλογο που υδρογόνο ή θείο σε μεγάλες ποσότητες έλκουν... πέτρες; Σε αυτή τη σύντομη διατριβή, αυτό το επιφανειακό ξύσιμο της μυστηριώδους κι ανεξήγητης βαρύτητος δεν βημάτισα στη σωστή κατεύθυνση. Δεν πλησίασα ούτε στους πρόποδες της αλήθειας.
Χαμένος σε έναν λαβαρύτινθο όπου το αριστερά ξεχωρίζει εύκολα από το δεξιά, φωτεινό υπόδειγμα βουλής. Όμως το πάνω θα γινόταν κάτω αν μπορούσαμε να περπατάμε με τα κεφάλια μας. Όχι ότι θα κατέβαινε -ανέβαινε;- το αίμα στο κεφάλι.
