Νοητικές άμυνες

Στην αρχή ήταν μια απέραντη θάλασσα, ο εισβολέας θα έβρισκε μόνο την αντανάκλαση του εαυτού του προσπαθώντας να με βρει και θα τα παρατούσε. Όμως δεν ήταν αρκετό και όρθωσα ένα τείχος απ' άκρη σ' άκρη. Ανέβαινε μέχρι τον ουρανό και δεν τον διαπερνούσε τίποτα, ούτε καν διεισδυτικές σκέψεις.
Όμως κάποιος, κάποτε πήδηξε μέχρι το διάστημα και τον κατέβηκε βρίσκοντας τις σκέψεις μου.

Τότε ήταν που πρόσθεσα άλλη μια θάλασσα και άφησα στη μέση της ένα νησί. Περνώντας τις αμμώδεις ακτές του, ο απρόσκλητος επισκέπτης θα έβρισκε ένα κινούμενο λαβύρινθο. Το σημείο εισόδου και εξόδου αλλάζουν συνεχώς και ανάλογα με το πού και πότε θα μπεις και το από πού και πότε θα βγεις, θα συναντήσεις μπροστά σου και μια διαφορετική εκδοχή του κάστρου.

Ενός κάστρου περικυκλωμένου από τάφρο και χωρίς γέφυρα. Ο γενναίος εισβολέας που θα την προσπερνούσε θα βρισκόταν σε ένα κτίσμα τα δωμάτια του οποίου αλλάζουν συνεχώς θέση. Και κάθε μέρα βρίσκομαι και σε διαφορετικό δωμάτιο.

Αυτό το σύστημα προστασίας προφυλάσσει τις σκέψεις μου από αδιάκριτα μυαλά αλλά δεν αρκεί στην αντιμετώπιση επιθέσεων.
Είναι εκείνες οι άβολες στιγμές που δήθεν άθελα ανασύρεις μια δυσάρεστη ανάμνηση, νομίζοντας δηλαδή πως το κάνεις εσύ. Και προσπαθείς να ξεχάσεις ξανά, να θυμηθείς πώς κατάφερες να ξεχάσεις πριν. Και ο επιτιθέμενος τρέφεται από την αγωνία σου.

Ο τρόπος είναι να σταματάς την προσπάθεια να πνιγείς στη λήθη και αντ' αυτού να ανάψεις το φάρο που ξεφυτρώνει στο νησάκι που περικυκλώνουν τα νερά της, να τον ανάψεις και να τον στρέψεις στον επιτιθέμενο που λουφάζει στο σκοτάδι.
Να το ανάψεις τόσο που το φως να καίει σαν το τρίτο μάτι του μετώπου που αγωνίζεται να ξεπηδήσει μέσα από το δέρμα που το καλύπτει.

Είναι η συνειδητοποίηση ότι η ανάσυρση της δυσάρεστης ανάμνησης δεν είναι ατύχημα αλλά οργανωμένη επίθεση από άλλες οντότητες. Τότε και μόνο τότε αρχίζεις να προστατεύεσαι, έχοντας ξεθάψει τη ρίζα του ζιζανίου που σφίγγει τα θεμέλια του κάστρου. Όχι ενός καταφυγίου αλλά ενός αδύτου μέσα στο οποίο ίσως δεν θα έπρεπε να επιτραπείς ούτε κι εσύ.

Εσώτερο καταφύγιο

Όταν η καθημερινότητα μου υπενθυμίζει τη ματαιότητά της βγάζοντας από πάνω μου όλα τα νοητικά εφόδια που χρησιμοποιώ ως άμυνες και μένω ένας σκελετός καλυμμένος από ξένο δέρμα που δεν αναγνωρίζω ως δικό μου πια, η ψυχή απομένει ως το μόνο που κινείται στον άδειο μου θώρακα στη θέση των πνευμόνων σαν πουλί σε τύμπανο που αγωνίζεται να λευτερωθεί πριν την ασφυξία, καταφεύγω στο μέρος εκείνο που είναι πιο βαθιά και από τον νου, πιο πέρα και από το κάστρο που περικυκλώνει ο λαβύρινθος στα παράλια του νησιού.
Πηγαίνω στην πόλη μου από οψιδιανό. Τα κτίρια σαν πλίνθοι ριγμένοι από ψηλά που καρφώθηκαν στη πλάτη ενός νεκρού τιτάνα, ίσως κάποιος θεός, ίσως εγώ να σκόπευα να τον σκοτώσει και να τον κάνει κτήμα, από το ίδιο ύψος που πέφτει η ασταμάτητη, ατελείωτη βροχή.
Σαν να αναποδογύρισε ο ωκεανός από πάνω.
Σε εκείνη τη πόλη, από εκείνη την πόλη ήρθα κι εκεί καταλήγω όταν γλιτώνω από τον εδώ μου εφιάλτη. Επιφάνειες λείες από το ασταμάτητο νερό που όμως δεν είναι αλμυρό. Πεζοδρόμια που δεν ξεχωρίζουν από το δρόμο και τα κτίρια, γεωμετρικοί όγκοι ορθώνονται ολόγυρα κι εγώ πάω από στροφή σε στροφή, σε κάθε δεξιά πάω αριστερά και σε κάθε αριστερή πάω ίσια.
Ζεστός άνεμος με συναντάει κάθε φορά που αλλάζω κατεύθυνση και φορά. Είναι αυτός που βγαίνει από τους πυρακτωμένους υπονόμους, το μόνο φως στο γαλήνιο εκείνο σκοτάδι που με γέννησε ή το γέννησα.
Ήταν η περιέργειά μου να τους πλησιάσω που με έφερε εδώ.
Στην πόλη μου από οψιδιανό, με περιμένω πελώριος, καθισμένος σε πολυκατοικία σαν να ήταν θρόνος, εκεί θα συγχωνευθούν τα κομμάτια, θα συγχωρεθούν ελπίζω τα κρίματα κι εκεί θα παραμείνω, εύχομαι, ολόκληρος για πάντα.
Οι αποστολές είναι υπερβολικά δαπανηρές για τη ψυχή.

Ο περιπλανώμενος δαίμονας στη κοιλάδα του ήλιου

Η κορυφογραμμή στον ορίζοντα έκρυβε τον ανατέλλοντα ήλιο από το αβυσσαλέο βλέμμα του καθώς με τα βήματά του σήκωνε σκόνη στο φιδίσιο χωματόδρομο που περνούσε μέσα από καλλιέργειες εξωτικών φυτών.
Ο καθαρός ουρανός δεν του παρείχε καταφύγιο από τη ζέστη που διατάρασσε το ήδη ασταθές περίγραμμά του και μόνο όταν ο ήλιος του χτυπούσε την πλάτη ενθαρρυντικά σαν παλιός φίλος, είδε το στενό πέρασμα ανάμεσα στα βράχια.

Μια τέντα στα δεξιά του με έναν πάγκο τον προϋπάντησαν χαρωπά, καθώς ο ιδιοκτήτης τους διαλαλούσε την πραμάτεια του νομίζοντας ότι τον πλησίαζε κάποιος υποψήφιος πελάτης.
Το χαμόγελο έσβησε σαν όρκος αιώνιας πίστης γραμμένος στην άμμο, όταν κατάλαβε τί τον πλησίαζε. Θα προτιμούσε να ήταν καταιγίδα, παρά αυτός.

Ο πωλητής φτυαριών χαιρέτισε το δαίμονα, λίγο από υποχρέωση και λίγο από φόβο. Σήκωσε το δεξί του χέρι για να του δείξει αυτό που κάποτε ήταν η κοιλάδα, μια σειρά από λακκούβες.
Η κάποτε καταπράσινη γη μετατράπηκε σε οικόπεδο κομμένο από τη σελήνη με τους κρατήρες της και κολλημένο βίαια και απρόσκλητα στη γη.
Μόνο που η μόνη φυσική καταστροφή ήταν η επιθυμία υποταγής στο ένστικτο, μια μακάβρια θανατολατρεία κι ένα πικρό μίσος στην αιώνια αφθαρσία του απέραντου που διαπερνούσε τους εξωσυμπαντικούς επιτηρητές τους.

Στην αρχή ήταν απομονωμένες αλλά στη πορεία ήρθαν κι άλλοι που ήθελαν να πέσουν μέσα ή άνθρωποι σε διαφορετικές μάθαιναν από τις νέες αφίξεις ότι κάπου δίπλα βρισκόταν κάποιος γνωστός από παλιά κι έτσι έσκαβαν σήραγγες για να συνδέουν τα καταγώγια τους.
Αυτός ο ιστός συναγωνιζόταν σε περιπλοκότητα και ματαιότητα αυτόν των αραχνών που δεν τρέφονταν για να ζήσουν και που εκδιώχθηκαν από την κάποτε αειπράσινη κοιλάδα τους για να κάνουν χώρο για τις νέες αφίξεις ή και εισβολείς ιδωμένους από τα πολλαπλά ζεύγη ματιών τους.

Το τίμημα για το αμάρτημα της ματαιοδοξίας, της συνεχιζόμενης εξύφανσης ως τρόπου διατήρησης της παράδοσης ήταν και η τελική πράξη της ύβρεως που θα τις καθαιρούσε.

Άνθρωποι από όλες τις μεριές της γης είχαν έρθει εκεί, μην αντέχοντας την ανυπόφορη ελευθερία που τους παρείχε το σοφό συμβούλιο των δαιμόνων, θέλοντας να ζήσουν κι αυτοί σαν τους προγόνους τους.

Κι έτσι έσκαψαν τους λάκκους τους και πήδηξαν μέσα έτσι ώστε το πεδίο της ορατότητάς τους να μην είναι η απέραντη κοιλάδα αλλά οι τέσσερις τοίχοι. Αρκετοί από αυτούς μετάνιωσαν την επιλογή τους και θέλησαν να ανέβουν ξανά πίσω στην ελευθερία που απέρριψαν.
Και τότε ένας άλλος έμπορος, αυτός που πουλούσε σκάλες, εμφανίστηκε για να καλύψει τη νέα τους ανάγκη εκεί.

Βλέποντάς τους ο δαίμονας ένιωσε ανακούφιση γιατί μερικά από τα πρόσωπα του ήταν γνώριμα από τη παλιά του ζωή ως άνθρωπος, πριν αναληφθεί. Ή ίσως η ηρεμία δεν προερχόταν από την οικειότητα των κάποτε προσφιλών του προσώπων αλλά από το γεγονός του κατορθώματος να αλλάξει και να μην καταλήξει σαν τους παλιούς του φίλους.

Χαμένος χρόνος

Ο προκαθήμενος καθισμένος στο σπήλαιο με κυρτωμένη πλάτη από την οποία κρέμεται ένα κεφάλι που διαπερνάει ο σταλακτίτης ο σχηματισμένος από την αλληλουχία ολόιδιων στιγμών που έσταξαν εκεί μέσα.
Δεν θέλει να κουνηθεί πια γιατί φοβάται να ανακατέψει την προσεκτικά ταξινομημένη σωρεία τους και θα χρειαστεί απεριόριστος χρόνος για να τις ξανακάνει όπως ήταν.

Πιο έξω, καχεκτικοί άνθρωποι σε σπίτια με λεπτούς τοίχους ορκίζονται ότι μόνο όταν ζεις σαν κι αυτούς περνάς τον χρόνο σου με τρόπο που δεν θα σε κάνει να το μετανιώσεις όταν έρθει η ώρα.

Ατελείωτες μέρες απραγίας, ακολουθούμενες από ανήσυχες νύχτες. Ο ήλιος χρωματίζει έναν χλιαρό πίνακα όπου το υποκείμενο γίνεται ένα αδιόρατο αντικείμενο στη χωματερή της ύλης.
Και από την άλλη δημιουργικές μέρες ευπραγίας ως προίκα για τον θάνατο. Ένας θάνατος όμως που είναι προτιμότερος από τον θάνατο του άλλου, του απέναντι από τον δίπλα ο οποίος δεν αφιερώθηκε με τον ίδιο ζήλο στα λογιζόμενα ως δικά μας φληναφήματα.

Το αβέβαιο μέλλον που διαδέχεται ένα απατηλό και σπάταλο παρελθόν, σαν τον άνθρωπο που βγαίνει από το σπίτι του χωρίς να έχει στρώσει το κρεβάτι στο οποίο πέρασε πολλές ώρες.
Αυτή η διανοητική αταξία που σε ακολουθεί ως οσμή νεκρού ζώου που πάτησες ένα βροχερό πρωινό.

Και στο κάλεσμα για βοήθεια να αποκρίνεται σαρκαστικά μόνο η ηχώ στο σπήλαιο, υπενθυμίζοντας την λυτρωτική λύση ενός απελευθερωτικού θανάτου.

Έτσι ώστε ο δακτυλοδεικτούμενος ερημίτης να πάει κι αυτός σε ένα χάρτινο σπίτι, όμως η ψυχή του πια έχει αποκρυσταλλωθεί στη στήλη άλατος και περιμένει να αναγεννηθεί ως στοιχείο μετουσιωμένη πια σε δαίμονα.

Στην άλλη πλευρά

με τα καθαρά και πλατιά πεζοδρόμια που τυλίγουν τους δρόμους

και τα παράθυρα που κρύβουν φως να τα παρακολουθούν

με σπίτια ευρύχωρα και δροσερά, αποτέλεσμα των κόπων σας

ζείτε χαρούμενα και περήφανα

ποτέ τον τοίχο μη κοιτώντας που σας διαχωρίζει

στην γκρίζα πλευρά τα αγκαθωτά δέντρα τυλίγονται με τις ρίζες 

για να προφυλάξουν το αίμα τους από τα βήματα του κρύου

δεν υπάρχει πια μέρα και νύχτα, μόνο ένα απέραντο γκρίζο

μορφές περιφέρονται τυλιγμένες στα ρούχα που τις έντυσαν πριν τις θάψουν

με πόδια βρεγμένα από τον ποταμό που πετάει τις αναμνήσεις τους σε έναν καταρράκτη

από εκεί ήρθα κι εγώ, ένας εξόριστος που συγχωρέθηκε

κι έμαθα να χαμογελώ και να λέω καλημέρα

έχω να πω ιστορίες αφθονίας στους άφθονους φίλους που άφησα εκεί

στην άλλη πλευρά του τοίχου

και μαζί να ανακτήσουμε τη πολύχρωμη γη των γλυκών, επαναφέροντας κι εδώ το γκρίζο

Περί τέλους

Η βιοπάλη με λαξεύει όπως ο ωκεανός με τα αμέτρητα κύματα κάθε άτυχο βράχο που βρίσκεται στο διάβα του. Αυτή η καθημερινή εξαντλητική ρουτίνα που δεν με εγκαταλείπει ούτε τη νύχτα και με επισκέπτεται ως άγχος για την επόμενη φορά που θα την συναντήσω.

Με κρατάει, ως μικρό καντήλι που δροσίζει σε μια ζεστή και σκοτεινή νύχτα, η γνώση του τέλους. Η παραδοχή πως η ψεύτικη ρουτίνα δεν μου είναι επιβεβλημένη και την επέλεξα αναβάλλοντας τον θάνατο για άλλον έναν γύρο σε ένα παιχνίδι με πειραγμένες ζαριές όπου νικάς μόνο αν καταφέρεις να χάσεις με μη υπολογισμένο τρόπο.

Σε διαφορετική περίπτωση, θεωρώντας ότι πρέπει να υπομείνω όλα αυτά για να ανταμειφτώ με πικρό τέλος, σε εκείνη τη περίπτωση η ύπαρξη θα ήταν μαρτυρική.
Είναι η διάκριση του θανάτου από ανταμοιβή σε επιλογή, διαθέσιμη οποτεδήποτε, που ελευθερώνει.

Ένα προπύργιο στο νου που παραμένει όρθιο μετά από κάθε ανεμοστρόβιλο και σεισμό γνωριμιών και απόκτησης βιωμάτων.
Ένας θαμμένος διακόπτης ανάγκης που γινόμενος το δέντρο του μύθου θα επισκιάσει όλα τα φωλιασμένα ζιζάνια.

Η πυξίδα μου για το βουνό του τέλους, έναν όγκο ορατό μόνο στους αναχωρούντες. Διέσχισα αμμοχώραφα, περικυκλωμένα από οργωμένους δρόμους.
Πέρασα από ριγμένες ομίχλες με μόνο οδηγό μια ακτίνα που άρπαξα σαν σκοινί.
Σε εκείνο το βουνό που είναι σπασμένο στα δυο, η πάνω δεσπόζων αστεροειδής και η κάτω ηφαίστειο με ένα κάστρο για καπάκι, χτισμένο από τα απολιθωμένα οστά όσων έπεσαν μέσα. 

Εκεί θα βρω το τέλος μου, εκεί και την αρχή μου. (ζιι)
Το εισιτήριο μόλις αποχωριστώ που κράταγα σφιχτά. (λος)
Τη πέτρα από το λαιμό θα αποβάλλω. (ντιι)
Βάζοντας μια δυνατή φωνή. (ντου)

Αναθεωρώντας παλιές ιδέες

Σποραδικά επανεμφανίζεται η ανάγκη να σταθώ απέναντι από αυτό που ήμουν πριν κάνω το πρώτο βήμα που θα με οδηγούσε στον τωρινό εαυτό.
Ως υποσύνολο ιδεών που αντιγράφτηκε ατελώς στο νέο σώμα.
Είναι το στάδιο στο οποίο συζητάω και αναλύω την μέχρι τώρα, όσο ψεύτικο και παροδικό κι αν είναι, πορεία μου.

Αντικρίζοντας την ιδέα μπορεί κανείς να την δει μικρή και παρωχημένη, σαν έναν βράχο που φάνταζε τεράστιος στα παιδικά χρόνια και πλέον είναι άλλο ένα λιθαράκι.
Είναι εύκολο να πείσει κανείς τον εαυτό του πως ξεπέρασε την ανωριμότητα της νιότης και εγκατέλειψε τα ιδανικά που τον συνόδευσαν ως μη εφαρμόσιμα στον πραγματικό, όσο αβάσιμο κι αν φαίνεται, κόσμο.

Είναι πιο δύσκολο να πιστέψει κανείς πως είναι ο ίδιος που πρόδωσε τον πρότερο και ανώτερό του εαυτό, ταυτίζοντας πάντα το νέο με το καλύτερο. Αντί να χτίσει και να επεκτείνει σε αυτό που είχε αρχικά, σαν ένα δωμάτιο που εξελίσσεται σε λαβύρινθο καθώς συλλέγεις διδάγματα που δεν ακυρώνουν, αλλά ενισχύουν τις αρχικές πεποιθήσεις.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, πώς γίνεται ένας άνθρωπος να ξεκινάει τη ζωή με εντυπωμένες απόψεις και με μεγάλο πείσμα θα προσπαθήσει να καταρρίψει την πραγματικότητα των ιδεών που επιβεβαιώνονται με το χρόνο.

Αυτό το φαινόμενο, όπου ο άνθρωπος εμπλουτίζεται με ιδέες που δεν είναι δικές του και χωρίς να τις ζητήσει συνειδητά, έχει να κάνει με τις αρχές που κουβαλάει ο καθένας.
Ορισμένες αρχές οδηγούν στην κυριαρχία του ενστίκτου ενώ άλλες, σπανιότερες προσελκύουν ιδέες από το υπερπέραν, ιδέες που σε σημαδεύουν και σε διαχωρίζουν από τους άλλους.

Είναι μια δεξαμενή ιδεών που εμπλουτίζεται από όντα από την αρχή της ύπαρξης, όπου αποθηκεύονται μόνο οι αγνές ενώ οι βρώμικες εξαϋλώνονται είτε φιλτράρονται και διασπώνται τόσο, που αυτά που περνάνε δεν φέρουν κανένα από τα αρχικά γνωρίσματά τους.

Από αυτήν την δεξαμενή παίρνεις τις ιδέες σου από μικρός, ιδέες δοκιμασμένες στο χρόνο και τις κακουχίες, ιδέες που επιβεβαιώνονται. Γίνεσαι κοινωνός μακρινής σοφίας και με τη σειρά σου, τις εμπειρίες σου συνεισφέρεις στον εμπλουτισμό της.

Νυχτερινή οπτασία

Στη μέση του σκότους, μετά από μια λάμψη είδα μια εικόνα.
Σε ένα απομακρυσμένο χωριό όπου τα σπίτια είναι όλα φτιαγμένα από τις πέτρες των βουνών που το περικυκλώνουν, βρίσκομαι σε μια από τις αυλές χτυπώντας ρυθμικά το χώμα με μια τσάπα.
Πάλλευκα σύννεφα διαπλέουν τον φωτεινό ουρανό προσφέροντας προσωρινό καταφύγιο σε γοργοπόδαρες σκιές.
Κι ένα σκυλί, το μοναδικό άλλο ζωντανό πλάσμα του οικισμού ή το μοναδικό που με αναγνωρίζει και άρα το μοναδικό που μετράει, φροντίζει να κάθεται πάντα απέναντι από εμένα, αλλάζοντας τη θέση του όταν στρίβω να σκάψω αλλού.
Ορατά πάνω του ακόμα κάποια λευκά σημάδια που μαρτυρούν την νεφελώδη προέλευσή του, καλυμμένα από το σκούρο της μιαρής γης που δέχτηκε να περπατήσει για να με βρει.

Ποιο ήταν το μήνυμα που σκόπευε να μεταφέρει ή ποια ιδέα ήθελε να μου υπενθυμίσει, κάτι σημαντικό αναμφίβολα για να δικαιολογηθεί η τεράστια θυσία, ο ηθελημένος ξεπεσμός.
Η πτώση ιδωμένη αντίστροφα, από ματιές χθόνιων, ίσως να είναι και ανάληψη. Η αρχή της διαστρέβλωσης της ιδέας που παραμορφώνει την ύλη.

Η ζέστη που φουσκώνει τα πανιά των σύννεφων κουβαλάει τις μυρωδιές των βουνίσιων φυτών κι εγώ στη μέση όλων αυτών ή στην άκρη τους αν αναλογιστώ πως η ανθρωποκεντρική μου θεώρηση είναι λανθασμένη.

Η στιγμιαία γαλήνη σβήνει τα παλιά και διαιρώντας το τώρα σε απειροελάχιστες στιγμές, κάνει το μέλλον να φαίνεται άφταστο.
Και αναρωτιέμαι αν έρθει κάποτε η στιγμή που θα μετανιώσω για όλα αυτά, αναλογιζόμενος έναν διαφορετικό εαυτό που επέλεξε αλλιώς.
Και αν εκείνος ο εαυτός σκέφτεται με τη σειρά του εμένα.

Η επιλογή μιας διαφορετικής ζωής δεν θα άλλαζε την κοινή κατάληξη όλων των ζωών. Ή μήπως είναι και αυτή μια εκλογίκευση σφαλμάτων που προηγήθηκαν. Όχι ότι έχει σημασία, αν και είναι σημαντική η αλήθεια και η ελευθερία να την αναζητώ και να την αποδέχομαι.

Ένα λάθος που γίνεται είναι να θεωρείται πως η επιθυμία είναι παράγωγο του νου και όχι ο νους προέκταση επιθυμίας.
Μέρα με τη μέρα ξεριζώνω τα χόρτα και μέρα με τη μέρα άλλα παίρνουν τη θέση τους. Αυτός ο συνεχής αγώνας διατήρησης φθείρει μέσα από τη συμμετοχή και αποτελείται από πολλές μικρές νίκες που όμως δεν καταλήγουν πουθενά.

Το βαρύ αν που για να αποτινάξω μαζεύω ενέργεια στη μεγάλη τελετουργία της ζωής.

Ο ουράνιος θόλος

είχε κοκκινίσει και μεγάλο θανατικό έπεσε στα σιτηρά. Ο κόσμος έτρωγε και πέθαινε. Σαράντα κύκλους περίμεναν οι σοφοί για να ανακηρύξουν την αποικία αποτυχημένη και να ξεκινήσουν το ντροπιαστικό ταξίδι της επιστροφής με τα λιγοστά παιδιά που τους είχαν απομείνει.

Ώσπου μαζεύτηκαν σαράντα γενναίοι από τα γύρω χωριά και υποσχέθηκαν στους σοφούς ότι θα έβρισκαν τη λύση του προβλήματος στους τέσσερις περιφερόμενους πυλώνες, που άλλαζαν τον καιρό ανάλογα με τις ανάγκες της αποικίας.

Χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες και κίνησαν για τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ελπίζοντας να μην επιστρέψουν το ίδιο ντροπιασμένοι με τους σοφούς που θα συναντούσαν τους ηγέτες σε λίγο.
Η καταπράσινη πλατφόρμα δεν μαρτυρούσε επικείμενο κίνδυνο και θανατικό, ήταν άλλη μια λαμπρή μέρα στο διάστημα το οποίο αγωνιζόταν να επανακτήσει το κενό του αποβάλλοντας τους σάρκινους εισβολείς.

Η πρώτη ομάδα είχε την τύχη να βρει έναν από τους στύλους νωρίς, πριν αρχίσουν να υστερούν από την πείνα και τη δίψα.
Ένα τεράστιο κυλινδρικό κατασκεύασμα με σκούρα όψη και ανάγλυφα σύμβολα που δεν καταλάβαιναν, αφού είχαν προέλθει από τους μυστικιστές.
Στη βάση του, ένας μικρός και τεχνητός ανεμοστρόβιλος τον βοηθούσε να κινείται όπου χρειάζεται επιλέγοντας μία από τις προκαθορισμένες τροχιές.
Τα πρώτα χρόνια, πολλά χωριά καταστράφηκαν από ανεξέλεγκτους κίονες που στο βωμό της γονιμότητας του εδάφους, κατέστρεφαν αυτούς που έπρεπε να υπηρετήσει.

Η έλλειψη εξοπλισμού και ψηλών στην ομάδα, δεν τους επέτρεψε να φτάσουν ούτε στο χαμηλότερο σημείο του στύλου που σιγά σιγά απομακρυνόταν και αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω.
Στο γυρισμό συνάντησαν τη δεύτερη ομάδα που τους ενημέρωσε για την αποτυχία της στο σκαρφάλωμα του δεύτερου στύλου, παρ' όλα τα κρεμάμενα αναρριχητικά φυτά που είχαν τυλιχτεί γύρω του και κρέμονταν σαν κρόσσια δίπλα στον ανεμοστρόβιλο. Τους έλειπαν οι αναρριχητές της τρίτης ομάδας, των οποίων τα πτώματα συνάντησαν και συνέλεξαν στη συνέχεια, καθώς επέστρεφαν έχοντας συγχωνευτεί σε μία ομάδα για να μην δαπανούν ενέργεια.

Εκείνοι, προσπάθησαν να σκαρφαλώσουν στον λείο, ηλεκτροφόρο πύργο που ήταν υπεύθυνος για τις βροχές όμως τους έλειπαν τα γάντια της δεύτερης ομάδας.
Γυρνώντας στους σοφούς και διηγούμενοι την ιστορία τους, έμαθαν πως υπήρχε μόνο ένας στύλος, διαφορετικές όψεις του οποίου είχαν δει όλοι τους, αδυνατώντας να συλλάβουν το σύνολο της κατασκευής ως κάτι ενιαίο.

Μονάχα η τέταρτη ομάδα που απορροφήθηκε από τον ανεμοστρόβιλο, καταφέρνοντας να μην πνιγεί χάρη στην αναερόβια αναπνοή των μελών της και να μην παρασυρθεί από τις φυγόκεντρες δυνάμεις χάρη στα ενισχυμένα φτερά της, κατάφερε να εισέλθει και ίσως να ανέλθει στη κορυφή του στύλου, εκεί όπου οι ουράνιοι σχεδίαζαν τα μελλούμενα και θα τους έλεγαν ότι η αποικία κρίθηκε αποτυχημένη και είχε έρθει ο καιρός να την ανακυκλώσουν.

Προτεραιότητες

Βρίσκομαι στο σπίτι μα τα αντικείμενα έχουν χάσει τη χρηστικότητά τους και μόνο σχήματα χωρίς λεπτομέρειες παραμένουν στη θέση τους.
Η βροχή που πέφτει συνεχώς σχηματίζει ένα φράγμα όχι με το υδάτινο τείχος που σχηματίζουν οι σταγόνες σαν κάθετα τούβλα αλλά με τον ήχο που πνίγει όλους τους άλλους ήχους.
Και έτσι οι προτεραιότητες δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό το δοχείο που ιδωμένο από τη θέση αυτού που ρίχνει τη βροχή, είναι σαν ένα συμπαγές κουτί.

Βγάζω τις παλάμες μου από ένα παράθυρο και γεμίζω μέσα τους λίγο νερό. Το θερμαίνω μέχρι να βράσει για να δώσω με τον ήχο μου απάντηση στον ήχο της βροχής.
Το σημαντικό είναι να έχω πηγή εσόδων για αρκετό διάστημα ώστε να ζήσω με άνεση. Όμως κάτι τέτοιο δεν αρκεί αφού θα πεθάνω στο τέλος. Και έτσι πρέπει στο χρόνο που έχω να γίνω αθάνατος.
Ούτε όμως αυτό φτάνει επειδή κάποτε θα σβήσει ο ήλιος. Για αυτό πρέπει να βρω τρόπο να μετακινούμαι από ήλιο σε ήλιο, κατευθυνόμενος παράλληλα προς την άκρη του διαστελλόμενου σύμπαντος.

Γιατί όταν χάσει τη φόρα που πήρε από την έκρηξη, θα αρχίσει να συστέλλεται ξανά, με εμένα μέσα.
Φτάνοντας λοιπόν στην άκρη του, εκεί που μια διαρκής έκρηξη που προέρχεται από τη σύγκρουση της ύλης με την ανθύλη, λειτουργεί ως τείχος που δεν αφήνει σχεδόν τίποτα να περάσει.
Το σημαντικότερο βήμα θα είναι εκεί, πώς να περάσω από μέσα αβλαβής. Και όταν ελευθερωθώ πια από το σύμπαν, παρακολουθώντας το να συρρικνώνεται και να παγώνει σαν μπάλα με χιόνι, η βασική μου προτεραιότητα θα είναι άραγε να αφήσω ένα μήνυμα κωδικοποιημένο, που θα επιβιώσει της επαναφοράς, για να μην επαναληφθεί η τραγωδία της ζωής μου.

Τότε μόνο, απελευθερωμένος από το χωροχρόνο, θα μπορώ να σκεφτώ βρισκόμενος στη μέλλουσα και παντοτινή μορφή μου, πως δεν έχω πια προτεραιότητες και ότι το να διατηρούμαι στη ζωή κάποτε, άξιζε τον κόπο.

Ξέχασα

τί ήθελα να γράψω. Είχα την αναλαμπή της ιδέας στο κεφάλι μου λίγο πριν αποκοιμηθώ και ξυπνώντας ανακάλυψα ότι σαν καναρίνι έφυγε από το κλουβί της.
Έχω σκεφτεί να συγκεντρώνω τις ιδέες μου, να φτιάχνω λίστες και στο τέλος να τις εκθέτω. Το δοκίμασα μερικές φορές. Το αποτέλεσμα στερούταν ενότητας και ομοιογένειας.

Σαν μανιακός που βγαίνει τα βράδια να σκάψει τάφους και να τεμαχίσει κορμιά κι ερχόμενος στο μυστικό καταγώγι του να τα συρράψει ανακαλύπτει πως το τερατούργημά του είναι ένα όραμα ιδωμένο στην επιφάνεια ενός αλλοιωτικού καθρέφτη.

Η ιδέα ως χαρτονόμισμα που το αφήνεις σε ένα κλειστό κουτί και μετά από έναν μήνα το ανοίγεις περιμένοντας να βρεις δυο χαρτονομίσματα.

Το κρύο

σκαλίζει τη σάρκα σαν χτένα από δόντια. Δυο τέτοιες κάνουν ένα σαγόνι που μασάει αποζητώντας όχι το χορτασμό κάποιου αόρατου θηρίου, αλλά σαν γεώτρηση που γυρεύει πετρέλαιο, τις άκρες του κοιτάσματος ψυχής.
Το σώμα ως θαλασσοπόρο καράβι δέχεται την πίεση της πραγματικότητας που πασχίζει να περάσει από τις σχισμές που προκάλεσε η φθορά.

Ο μέσα κόσμος, ζεστός και φωτεινός, απειλείται από την εισβολή του κρύου και χλωμού έξω.
Ο άνθρωπος αδύναμος να αντιδράσει, αναζητά ένα στήριγμα για τα παλιά κι ετοιμόρροπα τείχη που όρθωσε. Δεν βρίσκει θαλπωρή ικανοποιώντας το ζωώδες της ψυχής και μένει μόνος με το ασυμβίβαστο λογικό.

Ο άνθρωπος αποζητά το δαίμονα και ο δαίμονας απαντά στο κάλεσμα. Από καπρίτσιο μυστικό που δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ στον άνθρωπο, συμφωνεί να συνάψει συμφωνία.
Το συμβόλαιο κλείνει μόνο με τους λόγους του δαίμονα και του ανθρώπου, τίποτα περισσότερο δεν είναι απαραίτητο.

Δεν είναι αρκετό να μάθεις την αλήθεια που υπόσχεται ο δαίμονας, πρέπει και να την βιώσεις. Το βίωμα είναι ισχυρότερο ως διδακτική εμπειρία.
Οι δαίμονες δεν καταλαμβάνουν την ψυχή, παρέχουν το σχέδιο πάνω στο οποίο θα χτίσεις.

Ικανοποιώντας τις σωματικές ανάγκες και κυνηγώντας την ανθρώπινη φιλοδοξία, η ψυχή γίνεται ανθρώπινη. Εγκαταλείποντας την ανθρωπιά για χάρη μια διαφορετικής ύπαρξης, η ψυχή αλλάζει δομή.
Η θνητή της σύσταση αντικαθίσταται από υποψία αιωνιότητας. Και τότε ακολουθούν οι αλλαγές στο σώμα. Είναι μικρές κι αδιόρατες στην αρχή αλλά όταν το ζώο αντιληφθεί το ξένο που κατοικεί στο κεφάλι, προσπαθεί να το απορρίψει.
Και τότε αρχίζει να δυσλειτουργεί. Στην παρυφή αυτής της κατάστασης ξεκινά η μεταμόρφωση.