Σποραδικά επανεμφανίζεται η ανάγκη να σταθώ απέναντι από αυτό που ήμουν πριν κάνω το πρώτο βήμα που θα με οδηγούσε στον τωρινό εαυτό.
Ως υποσύνολο ιδεών που αντιγράφτηκε ατελώς στο νέο σώμα.
Είναι το στάδιο στο οποίο συζητάω και αναλύω την μέχρι τώρα, όσο ψεύτικο και παροδικό κι αν είναι, πορεία μου.
Αντικρίζοντας την ιδέα μπορεί κανείς να την δει μικρή και παρωχημένη, σαν έναν βράχο που φάνταζε τεράστιος στα παιδικά χρόνια και πλέον είναι άλλο ένα λιθαράκι.
Είναι εύκολο να πείσει κανείς τον εαυτό του πως ξεπέρασε την ανωριμότητα της νιότης και εγκατέλειψε τα ιδανικά που τον συνόδευσαν ως μη εφαρμόσιμα στον πραγματικό, όσο αβάσιμο κι αν φαίνεται, κόσμο.
Είναι πιο δύσκολο να πιστέψει κανείς πως είναι ο ίδιος που πρόδωσε τον πρότερο και ανώτερό του εαυτό, ταυτίζοντας πάντα το νέο με το καλύτερο. Αντί να χτίσει και να επεκτείνει σε αυτό που είχε αρχικά, σαν ένα δωμάτιο που εξελίσσεται σε λαβύρινθο καθώς συλλέγεις διδάγματα που δεν ακυρώνουν, αλλά ενισχύουν τις αρχικές πεποιθήσεις.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, πώς γίνεται ένας άνθρωπος να ξεκινάει τη ζωή με εντυπωμένες απόψεις και με μεγάλο πείσμα θα προσπαθήσει να καταρρίψει την πραγματικότητα των ιδεών που επιβεβαιώνονται με το χρόνο.
Αυτό το φαινόμενο, όπου ο άνθρωπος εμπλουτίζεται με ιδέες που δεν είναι δικές του και χωρίς να τις ζητήσει συνειδητά, έχει να κάνει με τις αρχές που κουβαλάει ο καθένας.
Ορισμένες αρχές οδηγούν στην κυριαρχία του ενστίκτου ενώ άλλες, σπανιότερες προσελκύουν ιδέες από το υπερπέραν, ιδέες που σε σημαδεύουν και σε διαχωρίζουν από τους άλλους.
Είναι μια δεξαμενή ιδεών που εμπλουτίζεται από όντα από την αρχή της ύπαρξης, όπου αποθηκεύονται μόνο οι αγνές ενώ οι βρώμικες εξαϋλώνονται είτε φιλτράρονται και διασπώνται τόσο, που αυτά που περνάνε δεν φέρουν κανένα από τα αρχικά γνωρίσματά τους.
Από αυτήν την δεξαμενή παίρνεις τις ιδέες σου από μικρός, ιδέες δοκιμασμένες στο χρόνο και τις κακουχίες, ιδέες που επιβεβαιώνονται. Γίνεσαι κοινωνός μακρινής σοφίας και με τη σειρά σου, τις εμπειρίες σου συνεισφέρεις στον εμπλουτισμό της.
Ως υποσύνολο ιδεών που αντιγράφτηκε ατελώς στο νέο σώμα.
Είναι το στάδιο στο οποίο συζητάω και αναλύω την μέχρι τώρα, όσο ψεύτικο και παροδικό κι αν είναι, πορεία μου.
Αντικρίζοντας την ιδέα μπορεί κανείς να την δει μικρή και παρωχημένη, σαν έναν βράχο που φάνταζε τεράστιος στα παιδικά χρόνια και πλέον είναι άλλο ένα λιθαράκι.
Είναι εύκολο να πείσει κανείς τον εαυτό του πως ξεπέρασε την ανωριμότητα της νιότης και εγκατέλειψε τα ιδανικά που τον συνόδευσαν ως μη εφαρμόσιμα στον πραγματικό, όσο αβάσιμο κι αν φαίνεται, κόσμο.
Είναι πιο δύσκολο να πιστέψει κανείς πως είναι ο ίδιος που πρόδωσε τον πρότερο και ανώτερό του εαυτό, ταυτίζοντας πάντα το νέο με το καλύτερο. Αντί να χτίσει και να επεκτείνει σε αυτό που είχε αρχικά, σαν ένα δωμάτιο που εξελίσσεται σε λαβύρινθο καθώς συλλέγεις διδάγματα που δεν ακυρώνουν, αλλά ενισχύουν τις αρχικές πεποιθήσεις.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, πώς γίνεται ένας άνθρωπος να ξεκινάει τη ζωή με εντυπωμένες απόψεις και με μεγάλο πείσμα θα προσπαθήσει να καταρρίψει την πραγματικότητα των ιδεών που επιβεβαιώνονται με το χρόνο.
Αυτό το φαινόμενο, όπου ο άνθρωπος εμπλουτίζεται με ιδέες που δεν είναι δικές του και χωρίς να τις ζητήσει συνειδητά, έχει να κάνει με τις αρχές που κουβαλάει ο καθένας.
Ορισμένες αρχές οδηγούν στην κυριαρχία του ενστίκτου ενώ άλλες, σπανιότερες προσελκύουν ιδέες από το υπερπέραν, ιδέες που σε σημαδεύουν και σε διαχωρίζουν από τους άλλους.
Είναι μια δεξαμενή ιδεών που εμπλουτίζεται από όντα από την αρχή της ύπαρξης, όπου αποθηκεύονται μόνο οι αγνές ενώ οι βρώμικες εξαϋλώνονται είτε φιλτράρονται και διασπώνται τόσο, που αυτά που περνάνε δεν φέρουν κανένα από τα αρχικά γνωρίσματά τους.
Από αυτήν την δεξαμενή παίρνεις τις ιδέες σου από μικρός, ιδέες δοκιμασμένες στο χρόνο και τις κακουχίες, ιδέες που επιβεβαιώνονται. Γίνεσαι κοινωνός μακρινής σοφίας και με τη σειρά σου, τις εμπειρίες σου συνεισφέρεις στον εμπλουτισμό της.
