Η λίστα πραγμάτων που πρέπει να συμπληρώνεις για να θεωρείσαι άνθρωπος έχει μεγαλώσει αρκετά από τότε που σχηματίστηκε αυτό το ζώο.
Αν από τα δέκα σου έλειπε το ένα, δεν ήσουν και τόσο καλός άνθρωπος. Αν σου έλειπαν παραπάνω από τα μισά, ήσουν κακός.
Με τον καιρό τα δέκα έγιναν είκοσι. Περισσότερες απαιτήσεις που δημιουργήθηκαν από τη περιπλοκή που πήρε η ζωή χάρη στη πρόοδο.
Έτσι που για τον άνθρωπο των δέκα, ο άνθρωπος των είκοσι να φαινόταν υπεράνθρωπος και για τον άνθρωπο των είκοσι, ο άνθρωπος των δέκα να φαίνεται υπάνθρωπος.
Κανείς τους δεν θα είχε δίκιο κι ούτε άδικο αν με κάποιον τρόπο κατάφερναν να συναντηθούν και να διαφωνήσουν.
Η σταθερά άνθρωπος περιλαμβάνει όλες τις αυξομοιώσεις της λίστας.
Για αυτό δεν θέλω έννοιες όπως υπεράνθρωπος ή άνθρωπος2 για τον άνθρωπο του αύριο. Το άνθρωπος αρκεί για να περιγράψει αυτό που αποζητά.
Αναρωτιέμαι αν η προσκόλληση στις ιδέες είναι που κάνει τον άνθρωπο ή η χρήση τους από αυτόν που τον κάνει αυτό που είναι.
Είναι λογικό άραγε να κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία όντων δυο εκ των οποίων μόνο ο ένας έχει ιδέες και πλάθει το σώμα του με αυτές, για να τις υπηρετεί το σαρκίο με οστέινη γέμιση ή που βάζει τις ιδέες να υπηρετούν το σώμα του.
Νομίζω ότι αυτή ακριβώς η προσκόλληση στα ιδανικά ήταν που άρχισε να ορίζει τον άνθρωπο. Δεν αναφέρομαι στην άσκοπη προσκόλληση στη λίστα αλλά στο δεσμό μεταξύ του νου και της ιδέας, σε εκείνη την ένωση βρίσκεται ο άνθρωπος του αύριο.
Ο σημερινός πίθηκος μπορεί μόνο να γίνει πιο έξυπνος, πιο δυνατός και πιο γρήγορος. Απλώς μεγεθύνει υπάρχοντα χαρακτηριστικά, δεν δημιουργεί νέα.
Και η μετάβαση στον άνθρωπο του αύριο, τον άνθρωπο2, τον υπεράνθρωπο απαιτεί το σχηματισμό νέων χαρακτηριστικών. Ένας εμπλουτισμός της λίστας με τέτοιο τρόπο ώστε να μην καταστεί δυνατή η μελλοντική μεταβολή της.
Δεν σταματώ την ανάπτυξη, φτιάχνω ένα επιτρεπτό πλαίσιο έξω από το οποίο υπάρχει μόνο η αγριότητα που δεν ανήκει στον άνθρωπο.
Ο ανεξέλεγκτος εμπλουτισμός της λίστας μπορεί να φέρει και αρνητικά όπως και η ελάττωση των απαιτήσεων για αξιοπρέπεια.
Αν από τα δέκα σου έλειπε το ένα, δεν ήσουν και τόσο καλός άνθρωπος. Αν σου έλειπαν παραπάνω από τα μισά, ήσουν κακός.
Με τον καιρό τα δέκα έγιναν είκοσι. Περισσότερες απαιτήσεις που δημιουργήθηκαν από τη περιπλοκή που πήρε η ζωή χάρη στη πρόοδο.
Έτσι που για τον άνθρωπο των δέκα, ο άνθρωπος των είκοσι να φαινόταν υπεράνθρωπος και για τον άνθρωπο των είκοσι, ο άνθρωπος των δέκα να φαίνεται υπάνθρωπος.
Κανείς τους δεν θα είχε δίκιο κι ούτε άδικο αν με κάποιον τρόπο κατάφερναν να συναντηθούν και να διαφωνήσουν.
Η σταθερά άνθρωπος περιλαμβάνει όλες τις αυξομοιώσεις της λίστας.
Για αυτό δεν θέλω έννοιες όπως υπεράνθρωπος ή άνθρωπος2 για τον άνθρωπο του αύριο. Το άνθρωπος αρκεί για να περιγράψει αυτό που αποζητά.
Αναρωτιέμαι αν η προσκόλληση στις ιδέες είναι που κάνει τον άνθρωπο ή η χρήση τους από αυτόν που τον κάνει αυτό που είναι.
Είναι λογικό άραγε να κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία όντων δυο εκ των οποίων μόνο ο ένας έχει ιδέες και πλάθει το σώμα του με αυτές, για να τις υπηρετεί το σαρκίο με οστέινη γέμιση ή που βάζει τις ιδέες να υπηρετούν το σώμα του.
Νομίζω ότι αυτή ακριβώς η προσκόλληση στα ιδανικά ήταν που άρχισε να ορίζει τον άνθρωπο. Δεν αναφέρομαι στην άσκοπη προσκόλληση στη λίστα αλλά στο δεσμό μεταξύ του νου και της ιδέας, σε εκείνη την ένωση βρίσκεται ο άνθρωπος του αύριο.
Ο σημερινός πίθηκος μπορεί μόνο να γίνει πιο έξυπνος, πιο δυνατός και πιο γρήγορος. Απλώς μεγεθύνει υπάρχοντα χαρακτηριστικά, δεν δημιουργεί νέα.
Και η μετάβαση στον άνθρωπο του αύριο, τον άνθρωπο2, τον υπεράνθρωπο απαιτεί το σχηματισμό νέων χαρακτηριστικών. Ένας εμπλουτισμός της λίστας με τέτοιο τρόπο ώστε να μην καταστεί δυνατή η μελλοντική μεταβολή της.
Δεν σταματώ την ανάπτυξη, φτιάχνω ένα επιτρεπτό πλαίσιο έξω από το οποίο υπάρχει μόνο η αγριότητα που δεν ανήκει στον άνθρωπο.
Ο ανεξέλεγκτος εμπλουτισμός της λίστας μπορεί να φέρει και αρνητικά όπως και η ελάττωση των απαιτήσεων για αξιοπρέπεια.
