Το κρύο

σκαλίζει τη σάρκα σαν χτένα από δόντια. Δυο τέτοιες κάνουν ένα σαγόνι που μασάει αποζητώντας όχι το χορτασμό κάποιου αόρατου θηρίου, αλλά σαν γεώτρηση που γυρεύει πετρέλαιο, τις άκρες του κοιτάσματος ψυχής.
Το σώμα ως θαλασσοπόρο καράβι δέχεται την πίεση της πραγματικότητας που πασχίζει να περάσει από τις σχισμές που προκάλεσε η φθορά.

Ο μέσα κόσμος, ζεστός και φωτεινός, απειλείται από την εισβολή του κρύου και χλωμού έξω.
Ο άνθρωπος αδύναμος να αντιδράσει, αναζητά ένα στήριγμα για τα παλιά κι ετοιμόρροπα τείχη που όρθωσε. Δεν βρίσκει θαλπωρή ικανοποιώντας το ζωώδες της ψυχής και μένει μόνος με το ασυμβίβαστο λογικό.

Ο άνθρωπος αποζητά το δαίμονα και ο δαίμονας απαντά στο κάλεσμα. Από καπρίτσιο μυστικό που δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ στον άνθρωπο, συμφωνεί να συνάψει συμφωνία.
Το συμβόλαιο κλείνει μόνο με τους λόγους του δαίμονα και του ανθρώπου, τίποτα περισσότερο δεν είναι απαραίτητο.

Δεν είναι αρκετό να μάθεις την αλήθεια που υπόσχεται ο δαίμονας, πρέπει και να την βιώσεις. Το βίωμα είναι ισχυρότερο ως διδακτική εμπειρία.
Οι δαίμονες δεν καταλαμβάνουν την ψυχή, παρέχουν το σχέδιο πάνω στο οποίο θα χτίσεις.

Ικανοποιώντας τις σωματικές ανάγκες και κυνηγώντας την ανθρώπινη φιλοδοξία, η ψυχή γίνεται ανθρώπινη. Εγκαταλείποντας την ανθρωπιά για χάρη μια διαφορετικής ύπαρξης, η ψυχή αλλάζει δομή.
Η θνητή της σύσταση αντικαθίσταται από υποψία αιωνιότητας. Και τότε ακολουθούν οι αλλαγές στο σώμα. Είναι μικρές κι αδιόρατες στην αρχή αλλά όταν το ζώο αντιληφθεί το ξένο που κατοικεί στο κεφάλι, προσπαθεί να το απορρίψει.
Και τότε αρχίζει να δυσλειτουργεί. Στην παρυφή αυτής της κατάστασης ξεκινά η μεταμόρφωση.