Στη
πορεία που διανύουμε ως άνθρωποι,
αναγκαζόμαστε να ξεπεράσουμε πολλούς
πόνους.
Οι
πόνοι αυτοί άλλοτε αφήνουν σημάδια πάνω
μας και άλλοτε σβήνουν εντελώς. Είναι
τόσοι πολλοί που μερικές φορές απορείς
πώς είναι να μην πονάς.
Η
ύπαρξη χωρίς πόνο τείνει να γίνει ένας
μύθος. Αυτή λοιπόν η οδυνηρή καθημερινότητα
μας κάνει να ξεχνάμε ότι δεν είναι αυτή
η νόρμα.
Αγνοούμε
πως μια ζωή δίχως πόνο είναι κάτι δύσκολο
να αποκτηθεί και προτιμάμε να συνεχίζουμε
την αργόσυρτη πορεία στα πάθη.
Αλλοιώνει
τόσο πολύ τον εγκέφαλο ο σχεδόν μόνιμος
πόνος που τον κάνει να ξεχνάει ότι
υπάρχει και άλλη οδός.
Λιγότερο
περπατημένη, όχι τόσο πολυσύχναστη όμως
παραμένει εκεί.
Για
όσους δεν ξεχνούν, για όσους δεν επιθυμούν
τη συνέχιση της αλληλοφθοράς. Για όσους
δεν επιθυμούν την ανάμνηση να πάρει τη
θέση της πραγματικότητας.
Ξεπερνώντας
το φόβο διδασκόμαστε και με τις διδαχές
μπορούμε να απαλλάξουμε άλλους από το
ίδιο μαρτύριο.
Δεν
το κάνουμε πολλές φορές γιατί θεωρούμε
λανθασμένα ότι και οι άλλοι πρέπει να
υποφέρουν για να μεγαλώσουν. Από τις
μεγαλύτερες συλλογικές διαστροφές αυτό
το λογικό σφάλμα.
Δεν
αρκεί να βοηθήσεις τον διπλανό σου, να
τον ανακουφίσεις προσωρινά. Όσο άγιες
και να φαντάζουν οι προθέσεις σου, έχουν
το σπόρο της κακίας, το σπόρο του πόνου
μέσα τους.
Πρέπει
να το υπερνικήσεις, να το υπερκεράσεις.
Αν
δεν μπορείς ή δεν θέλεις να αφήσεις έναν
άνθρωπο ισχυρό που δεν θα έχει ανάγκη
να πονέσει, μην αφήσεις κανέναν άνθρωπο.
Η
θολωμένη σου κρίση δεν χρειάζεται να
ρίξει και άλλους σε αυτόν τον άδικο
τροχό. Ψάξε στις λίγες στιγμές διαύγειας
να βρεις την βολικά ξεχασμένη αλήθεια.
Ο
πόνος δεν είναι μονόδρομος, οι ασθένειες
δεν είναι αναπόφευκτες, το μίσος μπορεί
να σταματήσει. Χρειάζεται να το
αποφασίσεις, να βρεις θάρρος που θα
διαπεράσει την καταχνιά. Πριν διαλυθεί
το σώμα, πριν η συνείδηση παρακμάσει
πράξε υπεύθυνα και ανθρώπινα.
