ολόρθος καρτερώ την παλίρροια φωτονίων να με περιλούσει
Τα ψήγματα σκότους στο ψεγαδιασμένο σώμα μου λειτουργούν ως φράγμα που τα εμποδίζει
στάχτες σε μια λαμπερή φωτιά
Απέναντι στον ήλιο, σε μια ανηφόρα που πλέον φαντάζει ίσια
αναζητώ μια πλαστή οικειότητα στη στασιμότητα της ρουτίνας ενός χαοτικά μεταβαλλόμενου κόσμου
Μέσα από τον ήλιο φτάνουν μαρτυρικές κραυγές στα αυτιά μου
καθώς η μυρωδιά των καψαλισμένων πτωμάτων τους μου ανοίγει την όρεξη
Το μαρτύριο του νου ως η ευχαρίστηση της σάρκας
Δεν σκοτεινιάζει ποτέ εδώ και ξέχασα πώς να κοιμάμαι
Οραματίζομαι με ανοιχτά μάτια ένα λαμπρό τώρα
Περιτριγυρισμένος από τα σιωπηρά βλέμματα των άστρων.
