Κάπνισμα,
πιοτό, καθιστική ζωή. Τρόπος ζωής που
σκοτώνει.
Οι γιατροί
ειδοποιούν, προτείνουν πρόληψη μα ο
ασθενής υπό τη μέθη των απολαύσεων
αδιαφορεί για τις συμβουλές του ειδικού.
Απορρίπτει
τα κομμάτια της αλήθειας που δεν τον
βολεύουν.
Συνεχίζει
αυτό που έκανε γιατί συνήθεια είναι και
δύσκολα φεύγει.
Αυτή η
ρουτίνα που τον σκοτώνει του δίνει
ηρεμία. Αν βγει από αυτήν θα συναντήσει
το άγνωστο. Και δεν το θέλει.
Πού να
προσαρμόζεται τώρα, καλύτερα να μείνει
στα ίδια ακόμα και αν αυτό τον σκοτώσει
νωρίτερα από όσο θα πέθαινε κανονικά.
Όσο
κανονικός μπορεί να γίνει ένας θάνατος
τέλος πάντων.
Ζούμε,
χαιρόμαστε, πεθαίνουμε και αυτό ήταν.
Υπάρχει
λόγος να τραβάμε τη ζωή παραπάνω; Αν
μπορούμε να έχουμε έναν άμεσο και ανώδυνο
θάνατο γιατί να παρατείνουμε το επίγειο
βάσανο;
Σκοτώνουν
τελικά οι συνήθειες; Μα δεν θα πεθαίναμε
έτσι και αλλιώς; Τί φοβόμαστε λοιπόν;
Γιατί να απαλείψουμε τις συνήθειες που
σκοτώνουν όταν ο θάνατος είναι αναπόφευκτος
έτσι και αλλιώς;
Είναι η υγιεινή ζωή άλλη μια ασθένεια του νου;
Τί να σημαίνει υγιής άνθρωπος; Αυτός
που πεθαίνει χωρίς αρρώστιες; Να αξίζει
παράσημο άραγε;
Ο
εναγκαλισμός όμως των κακών συνηθειών
μας ας μην είναι δικαιολογία για μια
ζωή με πάθη. Οι κακές συνήθειες είναι
και γίνονται αποδεκτές μόνο όταν μας
βοηθούν να απαλλαγούμε ή έστω να μείνουμε
μακριά από τα πάθη.
Ένας
τρόπος να περάσουμε τον καιρό μας σε
αυτόν τον πλανήτη μέχρι το αναπόφευκτο
τέλος.
