Το χρονικό ενός θανάτου

Επειδή ο χρόνος δεν είναι γραμμικός αλλά τα πάντα συμβαίνουν συνεχώς την ίδια στιγμή, τα γεγονότα που θα περιγραφούν δεν ανήκουν απαραίτητα στο παρελθόν. Μπορεί και να ανήκουν στο μέλλον, απλά επειδή τα έχω ήδη δει τα εκλαμβάνω ως ήδη γενόμενα.
Γιατί ο χρόνος για έναν άνθρωπο είναι σαν μια φωτογραφία, όπως φαίνεται ολόκληρη έτσι και ο άνθρωπος έχει ήδη κάνει όλα όσα θα μπορούσε και απλά περιμένει να υλοποιηθούν.

Για τις ανάγκες της οργάνωσης των συμβάντων και της πιο κατανοητής παρουσίασής των θα χωρίσω τα συμβάντα σε τρία ισομερή τμήματα. Η συνολική διάρκεια της ιστορίας που περιγράφω απλώνεται στο διάστημα τριάντα γήινων ημερών. Δεν είναι απαραίτητα ένας ημερολογιακός μήνας που αρχίζει στη μία και λήγει στις τριάντα. Μπορεί να ξεκίνησε στα μέσα ενός μηνός και να τελείωσε στα μέσα του επόμενου.

1/3

Ασκούμαι το πρωί και το βράδυ έχοντας χωρίσει το βάρος 50/50. Τρέφομαι μία φορά στο ενδιάμεσο. Κοιμάμαι και ξυπνάω νωρίς. Πριν ξεκινήσω την άσκηση παίρνω το φάρμακο. Η δόση έχει παραμείνει η ίδια για τον τελευταίο χρόνο.

Η διάθεση χαρακτηρίζεται από απάθεια και ο ύπνος είναι ήσυχος. Το σώμα αντιδράει καλά στην άσκηση και το νιώθω υγιές αλλά όχι ανεξέλεγκτο.

Μιλάω σε ανθρώπους και λίγο αργότερα ξεχνάω το περιεχόμενο της κουβέντας και τα πρόσωπα μοιάζουν σαν να βγήκαν από κάποιο όνειρο και να μην ανήκουν στη πραγματικότητα.

Αμφιβάλλω για το αν μιλήσαμε και δεν έκατσα να κάνω υποθετικούς διαλόγους με τον εαυτό μου.

2/3

Η άσκηση παραμένει μοιρασμένη στα δυο αλλά την έχω εντατικοποιήσει. Το σώμα αντέχει περισσότερο και δεν θέλω να του αφήνω περισσευούμενη δύναμη. Η δόση του φαρμάκου δεν κάνει δουλειά πια. Είναι σαν να μην το παίρνω. Η αρρώστια ξύπνησε και με χτυπάει πιο δυνατά από τη προηγούμενη φορά που μου ξέφυγε.

Αυτό επηρέασε τις συνήθειες του ύπνου μου. Άρχισα να βλέπω μορφές, σχήματα περιγράμματα που δεν περιορίζονται στα όνειρα. Έχουν μεταφερθεί από τον καμβά εκείνο στον ξύπνιο μου. Σε γωνίες και στροφές, σε φράχτες και κάγκελα, όταν σκοτεινιάζει αρχίζω και τα διακρίνω.

Τα περίεργα κι εκκεντρικά όντα από τα όνειρά μου.

Έχω αρχίσει να χάνομαι, δεν βρίσκω το δρόμο μου. Θα φροντίσω να μην βγαίνω έξω παρά μόνο αν είναι απαραίτητο.

3/3

Δεν βλέπω πια οφέλη από την άσκηση και την έχω εγκαταλείψει. Αύξησα τις αναλογίες στο φάρμακο και η ασθένεια υποχώρησε αλλά μαζί έβλαψα και το σώμα. Ίσως για αυτό δεν με βοηθάει η άσκηση πια.

Οι μορφές, άρχισαν να ψιθυρίζουν. Δεν κοιμάμαι πια. Παραμένω ξαπλωμένος με ένα φως δίπλα μου μέχρι την ανατολή.

Συνεχίζω να τρώω μια φορά την ημέρα αλλά σύντομα δεν θα μου χρειαστεί.

Σήμερα είναι η μέρα. Με το εργαλείο στη τσέπη ανέβηκα πάνω στο δάσος, μπήκα μέσα του. Δεν ήταν η σωματική δύναμη που με τραβούσε. Χλωμός σαν πτώμα, ανέκφραστος περπάτησα με ευκολία. Με δύναμη που δεν προερχόταν από τους μύες, μια δύναμη εξωτερική. Εγώ ο ίδιος εγκατέλειψα το σώμα και το έσπρωχνα πάνω σαν άνεμος, μια σάρκινη μαριονέτα υποχείριο της ανίερης θέλησής μου.

Ο σκοτεινός σκοπός μου διέφευγε των νοητικών δυνατοτήτων του σώματος.

Πέθανα όρθιος, δεν ξέρω αν πέτρωσα και συνέχισα να στέκομαι υπερήφανος ή έπεσα ταπεινωμένος στο έδαφος σαν τις πευκοβελόνες. Ένιωσα να χάνεται η συνείδηση και θόλωσα.

Συνεχίζεται..