Βραδινή περιπλάνηση

Το άνετο κρεβάτι με περιμένει με το μαλακό στρώμα και την ζεστή κουβέρτα αλλά κάθομαι στη καρέκλα γραφείου παρακολουθώντας μια άδεια οθόνη και περιμένω.
Περιμένω το σκυλί να γαβγίσει για να τρέξει μπροστά στο σαλόνι και να κοιτάξω από το παράθυρο αν ήρθε κάποιος.
Αυτή είναι η ρουτίνα που έχω τις τελευταίες νύχτες και χωρίς να χάσω στιγμή, μόλις ακούω τον σκύλο διασχίζω τον σκοτεινό διάδρομο για να φτάσω μπροστά και να δω μέσα από το αχνό φως της κολόνας.
Δεν είναι κανένας και πάλι, επιστρέφω στη καρέκλα και περιμένω.

Ο σκύλος το πρωί με κοιτάζει με ανακούφιση, χαίρεται που παρά τις φωνές του δεν ήρθε κανείς. Πόσο ακόμα μπορεί να κοιμάται το θηρίο υπό το τραγούδι των φαντασμάτων.

Οι πατημασιές μου αφήνουν σημάδια στο διάδρομο και η μορφή μου έχει χαραχτεί στη καρέκλα.
Και το σκυλί, ακόμα γαβγίζει μερικές φορές μέσα από τα ακουστικά που φορώ.

Μαγεμένο δάσος

Σε έναν μακρινό πλανήτη ήταν κάποτε ένα μέρος όπου συγκεντρώθηκε μαγική δύναμη από κάπου στο σύμπαν.
Εκεί, τα νοήμονα όντα εκείνου του πλανήτη συνήθιζαν να οργανώνουν λατρευτικές εκδηλώσεις.
Άθελά τους προσκάλεσαν στο μέρος τους ένα ον από το υπερπέραν.
Κάποιος ταξιδιώτης του διαστήματος έτυχε να περνάει από τον πλανήτη τους και παρατήρησε τους περίεργους ομόκεντρους κύκλους που κοσμούνταν από γνωστά για αυτόν σύμβολα.
Ήταν η γλώσσα των όντων που καταλάμβαναν την άβυσσο. Προσπάθησε τότε να διακόψει τις λατρευτικές εκδηλώσεις που κατέληξαν να περιλαμβάνουν αποκλειστικά θυσίες.
Όμως οι κάτοικοι εκείνου του πλανήτη, αλλαγμένοι από τη λατρεία τους δεν δέχονταν τη βοήθεια του διαστημικού επισκέπτη τους.
Με λύπη στη καρδιά, εξαφάνισε όλα τα ζωντανά εκείνου του πλανήτη και ξεκίνησε τη διαδικασία απολύμανσης.
Το ον είχε καταφέρει να υλοποιηθεί μέχρι τη μέση, χάρη στις αιματηρές θυσίες που πραγματοποιήθηκαν μέχρι τότε.
Για αυτό και ο ταξιδιώτης απορρόφησε όλη την ενέργεια του όντος και το άφησε μικρό κι ανήμπορο.
Έπειτα φύτεψε πελώρια δέντρα στο μέρος που κάποτε γινόταν η τελετή επίκλησης του ακατονόμαστου όντος σχηματίζοντας ένα δάσος που έμελλε να καλύψει τη χερσαία επιφάνεια του πλανήτη.

Πολλές χιλιετίες αργότερα, όταν οι νέοι κάτοικοι θα επιδίδονταν στην υλοτομία ανάμεσα σε άλλα, θα κοιτούσαν με περιέργεια τις σφραγίδες που ανακάλυπταν κάτω από τη φλούδα των αρχαίων δέντρων.

Εφιάλτης δίχως τέλος

Συνήθως για να ονειρευτείς πρέπει να κοιμηθείς πρώτα. Τί γίνεται όμως όταν από τις πιο πρώιμες αναμνήσεις που έχεις από τον εαυτό σου, ζεις τον ίδιο ατελείωτο εφιάλτη.
Τί γίνεται όταν δεν μπορείς να ξυπνήσεις τελικά. Αν χρειάζεται να κοιμηθείς για να τελειώσει ο εφιάλτης.

Ήταν

κάποτε ένας ταξιδιώτης που έφτασε σε έναν καταυλισμό στη μέση μιας ζούγκλας. Εκεί πρόσεξε ότι όλοι ήταν είτε νέοι είτε παιδιά. Ρωτώντας έμαθε πως οι γέροι ζούσαν σε ένα χωριστό καταυλισμό, μακριά από τους νέους παραγωγικής ηλικίας.
Με λίγο ακόμα περπάτημα έφτασε στο μέρος των γέρων. Ανάμεσά τους υπήρχε κι ένας νεαρός.
Με περιέργεια ο ταξιδιώτης των ρώτησε γιατί βρισκόταν με τους γέρους.
«Δεν ήθελα να είμαι παραγωγικός βλέπεις κι έτσι ήρθα εδώ, δεν είχα θέση στο καταυλισμό των νέων. Η ηλικία μου δεν συμβαδίζει με την μοίρα μου.»
Μα γιατί να μην φύγεις τότε, τον ρώτησε ο ταξιδιώτης.
«Κάποτε,» του λέει ο άγνωστος νεαρός «ήμουν κι εγώ ένας ταξιδιώτης, σαν εσένα. Ώσπου έφτασα σε αυτό το χωριό κι έμαθα για το πως οι άνθρωποι εδώ ζουν χώρια ανάλογα με την ηλικία και την παραγωγικότητά τους. Επειδή δεν είχα ένα μέρος να επιστρέψω, αποφάσισα να μείνω προσωρινά εδώ.
Μια φορά που βγήκα να κυνηγήσω, βλέπεις δεν σε ταΐζουν αν δεν θέλεις να γίνεις παραγωγικός, ένας από τους γέρους κατά λάθος μου έριξε ένα βέλος στο γόνατο αντί να πετύχει το αγριογούρουνο.»