Κάποιος που έχει την ατυχία να γεννηθεί σε αυτόν τον πλανήτη, από τα πρώτα πράγματα που θα του φορτωθούν θα είναι το όνομα.
Οι κηδεμόνες, αναγνωρίζοντας το μπέρδεμα που θα επικρατούσε αν όλοι αποκαλούσαν όλους εσύ ή άνθρωπε, θα ονοματίσουν το νέο πλάσμα νωρίς, τόσο νωρίς που δεν θα έχει σχηματιστεί ακόμα ο νους του.
Κι αν στη περίπτωση του ανθρώπου το βάρος του ονόματος έχει ένα κάποιο νόημα γιατί είναι ικανός να το κατανοήσει, στα ζώα είναι εντελώς άχρηστο. Μια προσπάθεια εξανθρωπισμού, όπως το καλόπιασμα των φουρτουνών και των ηφαιστείων.
Για να φανεί και ίσως να γίνει πιο φιλόξενος αυτός ο κόσμος.
Μαθαίνοντας να ακούει το όνομα συχνά και συνδέοντάς το με τον εαυτό του, μια σύνδεση που αρχικά κάνουν μόνο αυτοί που δίνουν το όνομα, το ον αποκτά την ψευδαίσθηση της ταυτότητας.
Ο καναπές θα ήταν καναπές ακόμα και αν δεν τον αποκαλούσαμε έτσι, ίσως στη περίπτωσή του βοηθάει ότι είναι απλώς ένα επεξεργασμένο κουφάρι δέντρου.
Όταν ούτε τα μεγαλύτερα φυτά δεν έχουν ψήγμα συνείδησης, είναι πιο εύκολο να τα υποβιβάσουμε στη σφαίρα των αντικειμένων που φυτεύτηκαν εδώ για την εξυπηρέτησή μας.
Μαθαίνοντας να αποκρίνεται στο όνομά του, αποδέχεται και τις προσδοκίες που έρχονται με αυτό. Και αγωνιζόμενο να τις δικαιώσει, αρχίζει να χτίζει τον εαυτό του.
Όχι ως προέκταση του νου αλλά μια απλή εφαρμογή σχεδίων που δόθηκαν από έξω.
Ίσως βέβαια δεν θα έπρεπε να υποτιμάει κανείς την ικανότητα χτισίματος, γιατί όταν το κάνει φανερώνει τη ζήλια του που πηγάζει από την αποτυχία του να κάνει το ίδιο.
Και καταλήγει όχι απλώς να πιστεύει ή να θεωρεί, αλλά να γνωρίζει αναμφίβολα και αδιαμφισβήτητα πως το όνομά του είναι αυτός, και πως αυτός είναι το όνομά του.
Ότι ακόμα και αν δεν τον αποκαλούσαν καναπέ, πάλι θα είχε τη λειτουργία ενός καθιστικού.
Υποτιμάει, αγνοεί ή εθελοτυφλεί μπροστά στη δύναμη της υποβολής, της κατήχησης, του φυτέματος της ιδέας ενός εαυτού που άλλοι οραματίστηκαν για αυτόν.
Και αν κάποτε καταφέρει να δει μέσα από το άδολο, μέχρι και αγαθοεργό ψέμα και έλθει σε ρήξη με τον ψεύτικο εαυτό, αυτό θα είναι αργά.
Γιατί θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα της κατεδάφισης της ζωής που μέχρι τότε νόμιζε πως θα ζήσει και όχι πια στην οικοδόμηση αλλά στο σκάψιμο ενός λαγουμιού για να περάσει αναρρώνοντας τις στιγμές που του απέμειναν.
Ονομάζοντας πράγματα οργανώνουμε σε τάξη το χάος που μας περιβάλλει και διευκολύνουμε τις ζωές μας. Όχι επειδή η τάξη έχει μια εγγενώς ανώτερη αξία από το χάος αλλά γιατί η αδύναμη φύση μας, μας επιβάλλει να ζούμε σε τάξη αν θέλουμε να κρατήσουμε τη φλόγα του νου από το να μας καταβροχθίσει, γινόμενη πυρκαγιά και οδηγώντας μας ξανά στο πρωτογονισμό.
Και ονομάζοντας ανθρώπους, ρίχνουμε μέσα από μια χοάνη όλα τα όνειρα και τις ελπίδες που τρέφουμε για αυτούς, ή που θα θέλαμε για εμάς αλλά δεν αποκτήσαμε.
Και συμβάλλουμε στη δημιουργία της ψευδαίσθησης του εαυτού.
Οι κηδεμόνες, αναγνωρίζοντας το μπέρδεμα που θα επικρατούσε αν όλοι αποκαλούσαν όλους εσύ ή άνθρωπε, θα ονοματίσουν το νέο πλάσμα νωρίς, τόσο νωρίς που δεν θα έχει σχηματιστεί ακόμα ο νους του.
Κι αν στη περίπτωση του ανθρώπου το βάρος του ονόματος έχει ένα κάποιο νόημα γιατί είναι ικανός να το κατανοήσει, στα ζώα είναι εντελώς άχρηστο. Μια προσπάθεια εξανθρωπισμού, όπως το καλόπιασμα των φουρτουνών και των ηφαιστείων.
Για να φανεί και ίσως να γίνει πιο φιλόξενος αυτός ο κόσμος.
Μαθαίνοντας να ακούει το όνομα συχνά και συνδέοντάς το με τον εαυτό του, μια σύνδεση που αρχικά κάνουν μόνο αυτοί που δίνουν το όνομα, το ον αποκτά την ψευδαίσθηση της ταυτότητας.
Ο καναπές θα ήταν καναπές ακόμα και αν δεν τον αποκαλούσαμε έτσι, ίσως στη περίπτωσή του βοηθάει ότι είναι απλώς ένα επεξεργασμένο κουφάρι δέντρου.
Όταν ούτε τα μεγαλύτερα φυτά δεν έχουν ψήγμα συνείδησης, είναι πιο εύκολο να τα υποβιβάσουμε στη σφαίρα των αντικειμένων που φυτεύτηκαν εδώ για την εξυπηρέτησή μας.
Μαθαίνοντας να αποκρίνεται στο όνομά του, αποδέχεται και τις προσδοκίες που έρχονται με αυτό. Και αγωνιζόμενο να τις δικαιώσει, αρχίζει να χτίζει τον εαυτό του.
Όχι ως προέκταση του νου αλλά μια απλή εφαρμογή σχεδίων που δόθηκαν από έξω.
Ίσως βέβαια δεν θα έπρεπε να υποτιμάει κανείς την ικανότητα χτισίματος, γιατί όταν το κάνει φανερώνει τη ζήλια του που πηγάζει από την αποτυχία του να κάνει το ίδιο.
Και καταλήγει όχι απλώς να πιστεύει ή να θεωρεί, αλλά να γνωρίζει αναμφίβολα και αδιαμφισβήτητα πως το όνομά του είναι αυτός, και πως αυτός είναι το όνομά του.
Ότι ακόμα και αν δεν τον αποκαλούσαν καναπέ, πάλι θα είχε τη λειτουργία ενός καθιστικού.
Υποτιμάει, αγνοεί ή εθελοτυφλεί μπροστά στη δύναμη της υποβολής, της κατήχησης, του φυτέματος της ιδέας ενός εαυτού που άλλοι οραματίστηκαν για αυτόν.
Και αν κάποτε καταφέρει να δει μέσα από το άδολο, μέχρι και αγαθοεργό ψέμα και έλθει σε ρήξη με τον ψεύτικο εαυτό, αυτό θα είναι αργά.
Γιατί θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα της κατεδάφισης της ζωής που μέχρι τότε νόμιζε πως θα ζήσει και όχι πια στην οικοδόμηση αλλά στο σκάψιμο ενός λαγουμιού για να περάσει αναρρώνοντας τις στιγμές που του απέμειναν.
Ονομάζοντας πράγματα οργανώνουμε σε τάξη το χάος που μας περιβάλλει και διευκολύνουμε τις ζωές μας. Όχι επειδή η τάξη έχει μια εγγενώς ανώτερη αξία από το χάος αλλά γιατί η αδύναμη φύση μας, μας επιβάλλει να ζούμε σε τάξη αν θέλουμε να κρατήσουμε τη φλόγα του νου από το να μας καταβροχθίσει, γινόμενη πυρκαγιά και οδηγώντας μας ξανά στο πρωτογονισμό.
Και ονομάζοντας ανθρώπους, ρίχνουμε μέσα από μια χοάνη όλα τα όνειρα και τις ελπίδες που τρέφουμε για αυτούς, ή που θα θέλαμε για εμάς αλλά δεν αποκτήσαμε.
Και συμβάλλουμε στη δημιουργία της ψευδαίσθησης του εαυτού.
