Στη μέση του σκότους, μετά από μια λάμψη είδα μια εικόνα.
Σε ένα απομακρυσμένο χωριό όπου τα σπίτια είναι όλα φτιαγμένα από τις πέτρες των βουνών που το περικυκλώνουν, βρίσκομαι σε μια από τις αυλές χτυπώντας ρυθμικά το χώμα με μια τσάπα.
Πάλλευκα σύννεφα διαπλέουν τον φωτεινό ουρανό προσφέροντας προσωρινό καταφύγιο σε γοργοπόδαρες σκιές.
Κι ένα σκυλί, το μοναδικό άλλο ζωντανό πλάσμα του οικισμού ή το μοναδικό που με αναγνωρίζει και άρα το μοναδικό που μετράει, φροντίζει να κάθεται πάντα απέναντι από εμένα, αλλάζοντας τη θέση του όταν στρίβω να σκάψω αλλού.
Ορατά πάνω του ακόμα κάποια λευκά σημάδια που μαρτυρούν την νεφελώδη προέλευσή του, καλυμμένα από το σκούρο της μιαρής γης που δέχτηκε να περπατήσει για να με βρει.
Ποιο ήταν το μήνυμα που σκόπευε να μεταφέρει ή ποια ιδέα ήθελε να μου υπενθυμίσει, κάτι σημαντικό αναμφίβολα για να δικαιολογηθεί η τεράστια θυσία, ο ηθελημένος ξεπεσμός.
Η πτώση ιδωμένη αντίστροφα, από ματιές χθόνιων, ίσως να είναι και ανάληψη. Η αρχή της διαστρέβλωσης της ιδέας που παραμορφώνει την ύλη.
Η ζέστη που φουσκώνει τα πανιά των σύννεφων κουβαλάει τις μυρωδιές των βουνίσιων φυτών κι εγώ στη μέση όλων αυτών ή στην άκρη τους αν αναλογιστώ πως η ανθρωποκεντρική μου θεώρηση είναι λανθασμένη.
Η στιγμιαία γαλήνη σβήνει τα παλιά και διαιρώντας το τώρα σε απειροελάχιστες στιγμές, κάνει το μέλλον να φαίνεται άφταστο.
Και αναρωτιέμαι αν έρθει κάποτε η στιγμή που θα μετανιώσω για όλα αυτά, αναλογιζόμενος έναν διαφορετικό εαυτό που επέλεξε αλλιώς.
Και αν εκείνος ο εαυτός σκέφτεται με τη σειρά του εμένα.
Η επιλογή μιας διαφορετικής ζωής δεν θα άλλαζε την κοινή κατάληξη όλων των ζωών. Ή μήπως είναι και αυτή μια εκλογίκευση σφαλμάτων που προηγήθηκαν. Όχι ότι έχει σημασία, αν και είναι σημαντική η αλήθεια και η ελευθερία να την αναζητώ και να την αποδέχομαι.
Ένα λάθος που γίνεται είναι να θεωρείται πως η επιθυμία είναι παράγωγο του νου και όχι ο νους προέκταση επιθυμίας.
Μέρα με τη μέρα ξεριζώνω τα χόρτα και μέρα με τη μέρα άλλα παίρνουν τη θέση τους. Αυτός ο συνεχής αγώνας διατήρησης φθείρει μέσα από τη συμμετοχή και αποτελείται από πολλές μικρές νίκες που όμως δεν καταλήγουν πουθενά.
Το βαρύ αν που για να αποτινάξω μαζεύω ενέργεια στη μεγάλη τελετουργία της ζωής.
Σε ένα απομακρυσμένο χωριό όπου τα σπίτια είναι όλα φτιαγμένα από τις πέτρες των βουνών που το περικυκλώνουν, βρίσκομαι σε μια από τις αυλές χτυπώντας ρυθμικά το χώμα με μια τσάπα.
Πάλλευκα σύννεφα διαπλέουν τον φωτεινό ουρανό προσφέροντας προσωρινό καταφύγιο σε γοργοπόδαρες σκιές.
Κι ένα σκυλί, το μοναδικό άλλο ζωντανό πλάσμα του οικισμού ή το μοναδικό που με αναγνωρίζει και άρα το μοναδικό που μετράει, φροντίζει να κάθεται πάντα απέναντι από εμένα, αλλάζοντας τη θέση του όταν στρίβω να σκάψω αλλού.
Ορατά πάνω του ακόμα κάποια λευκά σημάδια που μαρτυρούν την νεφελώδη προέλευσή του, καλυμμένα από το σκούρο της μιαρής γης που δέχτηκε να περπατήσει για να με βρει.
Ποιο ήταν το μήνυμα που σκόπευε να μεταφέρει ή ποια ιδέα ήθελε να μου υπενθυμίσει, κάτι σημαντικό αναμφίβολα για να δικαιολογηθεί η τεράστια θυσία, ο ηθελημένος ξεπεσμός.
Η πτώση ιδωμένη αντίστροφα, από ματιές χθόνιων, ίσως να είναι και ανάληψη. Η αρχή της διαστρέβλωσης της ιδέας που παραμορφώνει την ύλη.
Η ζέστη που φουσκώνει τα πανιά των σύννεφων κουβαλάει τις μυρωδιές των βουνίσιων φυτών κι εγώ στη μέση όλων αυτών ή στην άκρη τους αν αναλογιστώ πως η ανθρωποκεντρική μου θεώρηση είναι λανθασμένη.
Η στιγμιαία γαλήνη σβήνει τα παλιά και διαιρώντας το τώρα σε απειροελάχιστες στιγμές, κάνει το μέλλον να φαίνεται άφταστο.
Και αναρωτιέμαι αν έρθει κάποτε η στιγμή που θα μετανιώσω για όλα αυτά, αναλογιζόμενος έναν διαφορετικό εαυτό που επέλεξε αλλιώς.
Και αν εκείνος ο εαυτός σκέφτεται με τη σειρά του εμένα.
Η επιλογή μιας διαφορετικής ζωής δεν θα άλλαζε την κοινή κατάληξη όλων των ζωών. Ή μήπως είναι και αυτή μια εκλογίκευση σφαλμάτων που προηγήθηκαν. Όχι ότι έχει σημασία, αν και είναι σημαντική η αλήθεια και η ελευθερία να την αναζητώ και να την αποδέχομαι.
Ένα λάθος που γίνεται είναι να θεωρείται πως η επιθυμία είναι παράγωγο του νου και όχι ο νους προέκταση επιθυμίας.
Μέρα με τη μέρα ξεριζώνω τα χόρτα και μέρα με τη μέρα άλλα παίρνουν τη θέση τους. Αυτός ο συνεχής αγώνας διατήρησης φθείρει μέσα από τη συμμετοχή και αποτελείται από πολλές μικρές νίκες που όμως δεν καταλήγουν πουθενά.
Το βαρύ αν που για να αποτινάξω μαζεύω ενέργεια στη μεγάλη τελετουργία της ζωής.
