Μπορεί να αποτελεί καταφύγιο από τον κόσμο ή και εξορία από αυτόν, μπορεί να αφορά μια κατάσταση ξεκούρασης ή αναμονής.
Αυτό που είναι κοινό για όλους είναι πως αποτελεί μια στιγμή αδυναμίας που εκθέτει τον νου σε κινδύνους όπως ένα κρύωμα θα εξέθετε τον οργανισμό. Και σε ένα από τα στάδια του ύπνου, είναι που ξεκινάει να γίνεται ο προγραμματισμός του νου.
Καθώς πέφτει το σκοτάδι ή το φέρνεις τεχνητά κλείνοντας τα παραθυρόφυλλα ή με σκούρες, αδιαφανείς κουρτίνες, ως μη νυκτόβια ζώα εμφανίζουμε την αντίδραση της νύστας.
Είναι η στιγμή που οι ανασφάλειες και τα σφάλματα γιγαντώνονται και σαν άγρυπνοι φύλακες μας εμποδίζουν να κοιμηθούμε, παραδιδόμενοι έστω προσωρινά στην άβυσσο της οποίας τμήμα είμαστε.
Σε εκείνη την κρίσιμη κι ευαίσθητη στιγμή, όταν αποκαμωμένοι παραδοθούμε στον ύπνο, ξεκινάει ο προγραμματισμός μας από το συλλογικό ασυνείδητο που γνωρίζουμε καί ως φύση.
Αν δεν δελεαστείς από τα αρωματικά άνθη και τις απαλές φορεσιές, αν δεν γονατίσεις από φόβο στα ανθρωποειδή με αφύσικα μακριά χαρακτηριστικά, τότε, εντοπίζοντας στα πρόσωπά τους μιας έκπληξη που μετατρέπεται σε φόβο, θα αισθανθείς αόρατα μέχρι τότε αλλά πάντα παρόντα, παγωμένα, γκρίζα χέρια να σε τραβάνε επάνω.
Και το επόμενο πρωί θα είναι το πρώτο που θα σε βρει ξύπνιο να αμφιβάλλεις για τη φύση της πραγματικότητας, εντοπίζοντας όλο και περισσότερα παράδοξα που μέχρι πρότινος εκλάμβανες ως αναπόφευκτο τμήμα του χωροχρόνου.
Το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις σε αυτή τη ψυχοσωματική κατάσταση, το πραγματικό ερώτημα είναι το τί θα κάνεις με την νεοαποκτηθείσα σου γνώση. Θα συνεχίσεις να χαράζεις έναν νέο δρόμο, φωτίζοντας τον υπαρξιακό τρόμο του σύμπαντος, ενός σκοτεινού σύμπαντος στο οποίο μέχρι τώρα επέπλεες σαν πλοίο δίχως πλήρωμα, ή την επόμενη φορά που θα δεις το όνειρο θα γονατίσεις, καταπίνοντας τη γλυκιά καραμέλα της εθελοτυφλίας;
Αυτό που είναι κοινό για όλους είναι πως αποτελεί μια στιγμή αδυναμίας που εκθέτει τον νου σε κινδύνους όπως ένα κρύωμα θα εξέθετε τον οργανισμό. Και σε ένα από τα στάδια του ύπνου, είναι που ξεκινάει να γίνεται ο προγραμματισμός του νου.
Καθώς πέφτει το σκοτάδι ή το φέρνεις τεχνητά κλείνοντας τα παραθυρόφυλλα ή με σκούρες, αδιαφανείς κουρτίνες, ως μη νυκτόβια ζώα εμφανίζουμε την αντίδραση της νύστας.
Είναι η στιγμή που οι ανασφάλειες και τα σφάλματα γιγαντώνονται και σαν άγρυπνοι φύλακες μας εμποδίζουν να κοιμηθούμε, παραδιδόμενοι έστω προσωρινά στην άβυσσο της οποίας τμήμα είμαστε.
Σε εκείνη την κρίσιμη κι ευαίσθητη στιγμή, όταν αποκαμωμένοι παραδοθούμε στον ύπνο, ξεκινάει ο προγραμματισμός μας από το συλλογικό ασυνείδητο που γνωρίζουμε καί ως φύση.
Αν δεν δελεαστείς από τα αρωματικά άνθη και τις απαλές φορεσιές, αν δεν γονατίσεις από φόβο στα ανθρωποειδή με αφύσικα μακριά χαρακτηριστικά, τότε, εντοπίζοντας στα πρόσωπά τους μιας έκπληξη που μετατρέπεται σε φόβο, θα αισθανθείς αόρατα μέχρι τότε αλλά πάντα παρόντα, παγωμένα, γκρίζα χέρια να σε τραβάνε επάνω.
Και το επόμενο πρωί θα είναι το πρώτο που θα σε βρει ξύπνιο να αμφιβάλλεις για τη φύση της πραγματικότητας, εντοπίζοντας όλο και περισσότερα παράδοξα που μέχρι πρότινος εκλάμβανες ως αναπόφευκτο τμήμα του χωροχρόνου.
Το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις σε αυτή τη ψυχοσωματική κατάσταση, το πραγματικό ερώτημα είναι το τί θα κάνεις με την νεοαποκτηθείσα σου γνώση. Θα συνεχίσεις να χαράζεις έναν νέο δρόμο, φωτίζοντας τον υπαρξιακό τρόμο του σύμπαντος, ενός σκοτεινού σύμπαντος στο οποίο μέχρι τώρα επέπλεες σαν πλοίο δίχως πλήρωμα, ή την επόμενη φορά που θα δεις το όνειρο θα γονατίσεις, καταπίνοντας τη γλυκιά καραμέλα της εθελοτυφλίας;
