μια ολότητα αλλά σαν ένα εκκρεμές πότε είναι στο ένα άκρο και πότε στο άλλο.
Σαν δυο ξένοι σε ένα άδειο χωριό, προσπαθούν να βρουν ο ένας τον άλλον όμως το μόνο που βλέπουν είναι τα χνάρια του άλλου, καταδικασμένοι σε μια αέναη περιπλάνηση, σε μια αναζήτηση χωρίς αίσιο τέλος.
Σαν τη θάλασσα με τη στεριά, που όσο ζεσταίνεται η μία ή άλλη αγωνίζεται να την προλάβει και μόλις φτάσει ίση θερμοκρασία η άλλη έχει αρχίσει ξανά να αλλάζει.
Έτσι και το σώμα, προκειμένου να προσαρμοστεί στις ιδέες του νου περνάει ένα διάστημα. Στο ίδιο διάστημα οι ιδέες του νου μπορεί να αλλάξουν και έτσι ο τελικός στόχος του σώματος να αλλάζει.
Αυτό όμως, ανίκανο να το αντιληφθεί, συνεχίζει τη πορεία προς το προηγούμενο ιδεατό. Και όταν το φτάσει και καταλάβει πως είναι ξεπερασμένο, ξεκινάει μια νέα πορεία για το νέο ιδεατό.
Και ο νους που θέλει να προσαρμόσει τον τρόπο σκέψης του στις δυνατότητες του σώματος, καταλήγει μετά από ένα διάστημα σε μια ιδεολογία. Αυτή η ιδεολογία δεν έχει πια χρησιμότητα όταν το σώμα έχει αλλάξει προσπαθώντας να φτάσει τη προηγούμενη ιδεολογία του νου.
Η αιτία αυτής της καθυστέρησης, αυτής της δυσαρμονίας είναι οι γάντζοι που χώνονται μεταφορικά στο κορμί. Επειδή γίνεται από μικρή ηλικία και οι πληγές επουλώνουν, στον ενήλικο εαυτό η παρουσία τους φαντάζει φυσική και ούτε που σκέφτεται να τους ξεφορτωθεί.
Αυτό το μικρό τραύμα προκαλεί μια μικρή αιμορραγία που διαταράσσει τον συγχρονισμό του νου με το σώμα.
Σαν δυο ξένοι σε ένα άδειο χωριό, προσπαθούν να βρουν ο ένας τον άλλον όμως το μόνο που βλέπουν είναι τα χνάρια του άλλου, καταδικασμένοι σε μια αέναη περιπλάνηση, σε μια αναζήτηση χωρίς αίσιο τέλος.
Σαν τη θάλασσα με τη στεριά, που όσο ζεσταίνεται η μία ή άλλη αγωνίζεται να την προλάβει και μόλις φτάσει ίση θερμοκρασία η άλλη έχει αρχίσει ξανά να αλλάζει.
Έτσι και το σώμα, προκειμένου να προσαρμοστεί στις ιδέες του νου περνάει ένα διάστημα. Στο ίδιο διάστημα οι ιδέες του νου μπορεί να αλλάξουν και έτσι ο τελικός στόχος του σώματος να αλλάζει.
Αυτό όμως, ανίκανο να το αντιληφθεί, συνεχίζει τη πορεία προς το προηγούμενο ιδεατό. Και όταν το φτάσει και καταλάβει πως είναι ξεπερασμένο, ξεκινάει μια νέα πορεία για το νέο ιδεατό.
Και ο νους που θέλει να προσαρμόσει τον τρόπο σκέψης του στις δυνατότητες του σώματος, καταλήγει μετά από ένα διάστημα σε μια ιδεολογία. Αυτή η ιδεολογία δεν έχει πια χρησιμότητα όταν το σώμα έχει αλλάξει προσπαθώντας να φτάσει τη προηγούμενη ιδεολογία του νου.
Η αιτία αυτής της καθυστέρησης, αυτής της δυσαρμονίας είναι οι γάντζοι που χώνονται μεταφορικά στο κορμί. Επειδή γίνεται από μικρή ηλικία και οι πληγές επουλώνουν, στον ενήλικο εαυτό η παρουσία τους φαντάζει φυσική και ούτε που σκέφτεται να τους ξεφορτωθεί.
Αυτό το μικρό τραύμα προκαλεί μια μικρή αιμορραγία που διαταράσσει τον συγχρονισμό του νου με το σώμα.
