Μια κόντρα την οποία αντιλαμβάνεται κανείς αφού γεννηθεί και αποκτήσει αυτογνωσία αλλά που ξεκινά πολύ πριν υπάρξει ο παρατηρητής της, είναι αυτή μεταξύ των δαιμόνων.
Ο δαίμονας του σώματος συμβουλεύει τον άνθρωπο πώς να είναι υγιής, να τρώει με μέτρο, να κοιμάται και να ασκείται χωρίς να παραλείπει τις διασκεδάσεις της ζωής.
Είναι ο δαίμονας που ανθεί παντού στη φύση, με τα δυνατά της φυτά και τα τρομερά της ζώα και τους ανθεκτικούς της μικροοργανισμούς.
Περιέχεται παντού.
Κι υπάρχει ο δαίμονας του νου, μια φαινομενικά νεότερη ύπαρξη αλλά στη βάση της το ίδιο παλιά και ίσως παλαιότερη από τον δαίμονα του σώματος.
Είναι αυτός που ξεκινάει ως ασθενική φλόγα που ψιθυρίζει αποθαρρυντικά λόγια και καταλήγει να μαραζώσει το σώμα πρόωρα. Αν ο άνθρωπος επιλέξει να ταΐσει αυτόν και όχι τον δαίμονα του σώματος.
Είναι περίεργη ίσως, ίσως ακόμα πιο περίεργη από την ύπαρξη των δαιμόνων η συνύπαρξή τους στον ίδιο άνθρωπο. Είτε ένα παιχνίδι δύναμης κι επιρροής μεταξύ δυο παλιών φίλων ή μια ακούσια πρόσκληση εκ μέρους του ανθρώπου που ενστικτωδώς αναζητά το μεγαλύτερο και το φοβερότερο ίσως για να καταλήξει και ο ίδιος ως τέτοιο.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που ο ένας δαίμονας ανακόπτει την πορεία του άλλου σαν δυο ποτάμια που συναντιούνται πριν ενωθούν σε έναν όπου η υπεροχή του ενός δεν θα είναι φανερή επειδή τα νερά τους δεν διαφέρουν.
Κι έτσι όταν με την καθοδήγηση του δαίμονα του σώματος ο άνθρωπος προοδεύει, αγωνιζόμενος για τη ζωή και την υγεία, μαχόμενος για μια δουλειά, τον ανακόπτει με λόγια οκνηρίας που πετάει σαν πέτρες σε πηγάδι πριν ευχηθεί, ο δαίμονας του νου.
Δεν είναι ότι χαίρεται με την καταστροφή αλλά με την διαφθορά κάθε κατορθώματος του δαίμονα του σώματος.
Κι ο προαναφερόμενος όμως δεν χάνει ευκαιρία να πείσει τον άνθρωπο ότι ο δαίμονας του νου είναι ξένο σώμα προς το σώμα του και ότι καλό θα είναι να μην βασίζεται και πολύ στη συμβουλή του, παραλείποντας πολύ βολικά, ίσως επειδή είναι φτιαγμένος έτσι, την αναφορά και στη δική του προέλευση.
Ο δαίμονας του σώματος κι ο δαίμονας του νου, στην ατελείωτη μάχη τους αποκαλύπτουν το πρώτο ερώτημα του πρώτου ανθρώπου που μολύνθηκε από αυτούς. Ποιος είναι ο ξένος και ποιον θα ταΐσει ο άνθρωπος με την αιώνια ψυχή του
Η ύπαρξη από μονη της αρκεί για να σε οδηγήσει στην αγωνία λόγω της παραδοξότητας που την διακατέχει και του απότομου κι αναπόφευκτου τέλους της, η αφύπνιση από την άγνοια στην οποία πέφτεις από τον καθημερινό αγώνα στον κόσμο της ύλης και ο ερχομός της γνώσης της αιώνιας πάλης είναι μια ευλογία που δεν θα ευχόμουν ούτε στον καλύτερο άνθρωπο.
Ο δαίμονας του σώματος συμβουλεύει τον άνθρωπο πώς να είναι υγιής, να τρώει με μέτρο, να κοιμάται και να ασκείται χωρίς να παραλείπει τις διασκεδάσεις της ζωής.
Είναι ο δαίμονας που ανθεί παντού στη φύση, με τα δυνατά της φυτά και τα τρομερά της ζώα και τους ανθεκτικούς της μικροοργανισμούς.
Περιέχεται παντού.
Κι υπάρχει ο δαίμονας του νου, μια φαινομενικά νεότερη ύπαρξη αλλά στη βάση της το ίδιο παλιά και ίσως παλαιότερη από τον δαίμονα του σώματος.
Είναι αυτός που ξεκινάει ως ασθενική φλόγα που ψιθυρίζει αποθαρρυντικά λόγια και καταλήγει να μαραζώσει το σώμα πρόωρα. Αν ο άνθρωπος επιλέξει να ταΐσει αυτόν και όχι τον δαίμονα του σώματος.
Είναι περίεργη ίσως, ίσως ακόμα πιο περίεργη από την ύπαρξη των δαιμόνων η συνύπαρξή τους στον ίδιο άνθρωπο. Είτε ένα παιχνίδι δύναμης κι επιρροής μεταξύ δυο παλιών φίλων ή μια ακούσια πρόσκληση εκ μέρους του ανθρώπου που ενστικτωδώς αναζητά το μεγαλύτερο και το φοβερότερο ίσως για να καταλήξει και ο ίδιος ως τέτοιο.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που ο ένας δαίμονας ανακόπτει την πορεία του άλλου σαν δυο ποτάμια που συναντιούνται πριν ενωθούν σε έναν όπου η υπεροχή του ενός δεν θα είναι φανερή επειδή τα νερά τους δεν διαφέρουν.
Κι έτσι όταν με την καθοδήγηση του δαίμονα του σώματος ο άνθρωπος προοδεύει, αγωνιζόμενος για τη ζωή και την υγεία, μαχόμενος για μια δουλειά, τον ανακόπτει με λόγια οκνηρίας που πετάει σαν πέτρες σε πηγάδι πριν ευχηθεί, ο δαίμονας του νου.
Δεν είναι ότι χαίρεται με την καταστροφή αλλά με την διαφθορά κάθε κατορθώματος του δαίμονα του σώματος.
Κι ο προαναφερόμενος όμως δεν χάνει ευκαιρία να πείσει τον άνθρωπο ότι ο δαίμονας του νου είναι ξένο σώμα προς το σώμα του και ότι καλό θα είναι να μην βασίζεται και πολύ στη συμβουλή του, παραλείποντας πολύ βολικά, ίσως επειδή είναι φτιαγμένος έτσι, την αναφορά και στη δική του προέλευση.
Ο δαίμονας του σώματος κι ο δαίμονας του νου, στην ατελείωτη μάχη τους αποκαλύπτουν το πρώτο ερώτημα του πρώτου ανθρώπου που μολύνθηκε από αυτούς. Ποιος είναι ο ξένος και ποιον θα ταΐσει ο άνθρωπος με την αιώνια ψυχή του
Η ύπαρξη από μονη της αρκεί για να σε οδηγήσει στην αγωνία λόγω της παραδοξότητας που την διακατέχει και του απότομου κι αναπόφευκτου τέλους της, η αφύπνιση από την άγνοια στην οποία πέφτεις από τον καθημερινό αγώνα στον κόσμο της ύλης και ο ερχομός της γνώσης της αιώνιας πάλης είναι μια ευλογία που δεν θα ευχόμουν ούτε στον καλύτερο άνθρωπο.
