Βρισκόμενος στο μάτι του κυκλώνα, ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην ασφαλέστερη θέση του. Τα τοιχώματα που στροβιλίζονται γύρω σου και που υπνώτισες τον εαυτό σου να βλέπει ως μάζες αέρα και όχι τα οργανικά τοιχώματα ενός σκώληκα.
Τί κάνεις όταν το καταφύγιο αρχίζει να αποσυντίθεται, τα υλικά που με τόση προσοχή μα φαινομενικά πρόχειρα διάλεξες για να σε περικυκλώνουν και να σε φυλάνε από την βλαβερή επίδραση του έξω κόσμου.
Αναρωτιέσαι αν η εμπιστοσύνη που έδειξες στα υλικά ήταν αβάσιμη ή αν απλά υπερεκτίμησες τη δυνατότητα που έχεις ( είχες; ) να κρίνεις την ποιότητα των υλικών σφραγίσματος.
Καθώς το καταφύγιο καταρρέει και η νηφάλια ευημερία για την οποία κόπιασες δίνει τη θέση της σε έναν αυξανόμενο πανικό, με κάθε ανάσα νιώθεις ότι φουσκώνεις ένα στρώμα που όταν φτάσει στα όρια ελαστικότητας θα σκάσει με έναν ηχηρό κρότο και θα σπάσει το ξόρκι απομόνωσης κι ασφάλειας που έστησες και θυσίασες τμήμα του χρόνου και της ζωής σου για να σιγουρέψεις τη μακροβιότητα που θα είχε.
Τί κάνεις σε αυτή τη περίπτωση που χάνεις το καταφύγιο που ήταν μόνο για εσένα, που σε κράτησε όχι ασφαλή αλλά ήρεμο από τη βοή των φθοροποιών ανέμων της αλλαγής.
Φεύγεις μακριά και χτίζεις ένα νέο καταφύγιο, διακινδυνεύοντας να εκτεθείς στη κανονικότητα, έστω και προσωρινά αλλά με μόνιμες παρενέργειες, που διαπερνά τα πάντα έξω από τη σφαίρα επιρροής σου ή μένεις εκεί που ήσουν και ξαναχτίζεις ελπίζοντας να σε κρατήσει ασφαλή η αύρα περασμένων ενεργειών που με κάθε αντήχηση εξασθενούν και αλλοιώνονται κάνοντας το ένδοξο παρελθόν να καθρεφτίζει ένα δυσοίωνο μέλλον όπου δεν ανήκεις.
Υπάρχει το ρίσκο στις χαραμάδες των τοιχωμάτων του νέου καταφυγίου που για να χτίσεις θα περισυλλέξεις τα κομμάτια του παλιού, να μπουν οι αναμνήσεις που δεν πρόλαβες να διαγράψεις, οι αναμνήσεις που σχηματίστηκαν από τα σύντομα βιώματά σου έξω από το καταφύγιο και που εδράζονται στα μαγικά κυκλώματα του σωματικού σου οχήματος, αυτόν τον τελευταίο φάρο λογικής που με το φως του έδιωχνε τη πολύχρωμη δυσαρμονία του κόσμου.
Και τότε στο νέο καταφύγιο που βρίσκεται στη θέση του παλιού, άθελά σου θα γίνεσαι δέκτης της παραμορφωτικής επίδρασης των αναμνήσεων που παραμένουν παρά την αντικατάστασή τους από λογικούς γρίφους και που σκοπεύουν να σε ομογενοποιήσουν για να μην γλιτώσεις από την ανακύκλωση,
αποκτώντας μια κοροϊδευτική εκδοχή της αιωνιότητας που οραματίζεσαι.
Τί κάνεις όταν το καταφύγιο αρχίζει να αποσυντίθεται, τα υλικά που με τόση προσοχή μα φαινομενικά πρόχειρα διάλεξες για να σε περικυκλώνουν και να σε φυλάνε από την βλαβερή επίδραση του έξω κόσμου.
Αναρωτιέσαι αν η εμπιστοσύνη που έδειξες στα υλικά ήταν αβάσιμη ή αν απλά υπερεκτίμησες τη δυνατότητα που έχεις ( είχες; ) να κρίνεις την ποιότητα των υλικών σφραγίσματος.
Καθώς το καταφύγιο καταρρέει και η νηφάλια ευημερία για την οποία κόπιασες δίνει τη θέση της σε έναν αυξανόμενο πανικό, με κάθε ανάσα νιώθεις ότι φουσκώνεις ένα στρώμα που όταν φτάσει στα όρια ελαστικότητας θα σκάσει με έναν ηχηρό κρότο και θα σπάσει το ξόρκι απομόνωσης κι ασφάλειας που έστησες και θυσίασες τμήμα του χρόνου και της ζωής σου για να σιγουρέψεις τη μακροβιότητα που θα είχε.
Τί κάνεις σε αυτή τη περίπτωση που χάνεις το καταφύγιο που ήταν μόνο για εσένα, που σε κράτησε όχι ασφαλή αλλά ήρεμο από τη βοή των φθοροποιών ανέμων της αλλαγής.
Φεύγεις μακριά και χτίζεις ένα νέο καταφύγιο, διακινδυνεύοντας να εκτεθείς στη κανονικότητα, έστω και προσωρινά αλλά με μόνιμες παρενέργειες, που διαπερνά τα πάντα έξω από τη σφαίρα επιρροής σου ή μένεις εκεί που ήσουν και ξαναχτίζεις ελπίζοντας να σε κρατήσει ασφαλή η αύρα περασμένων ενεργειών που με κάθε αντήχηση εξασθενούν και αλλοιώνονται κάνοντας το ένδοξο παρελθόν να καθρεφτίζει ένα δυσοίωνο μέλλον όπου δεν ανήκεις.
Υπάρχει το ρίσκο στις χαραμάδες των τοιχωμάτων του νέου καταφυγίου που για να χτίσεις θα περισυλλέξεις τα κομμάτια του παλιού, να μπουν οι αναμνήσεις που δεν πρόλαβες να διαγράψεις, οι αναμνήσεις που σχηματίστηκαν από τα σύντομα βιώματά σου έξω από το καταφύγιο και που εδράζονται στα μαγικά κυκλώματα του σωματικού σου οχήματος, αυτόν τον τελευταίο φάρο λογικής που με το φως του έδιωχνε τη πολύχρωμη δυσαρμονία του κόσμου.
Και τότε στο νέο καταφύγιο που βρίσκεται στη θέση του παλιού, άθελά σου θα γίνεσαι δέκτης της παραμορφωτικής επίδρασης των αναμνήσεων που παραμένουν παρά την αντικατάστασή τους από λογικούς γρίφους και που σκοπεύουν να σε ομογενοποιήσουν για να μην γλιτώσεις από την ανακύκλωση,
αποκτώντας μια κοροϊδευτική εκδοχή της αιωνιότητας που οραματίζεσαι.
