Ξαναήρθαν
χθες να με βρουν τη στιγμή που με νόμιζαν
πιο ευάλωτο, την ώρα που κοιμόμουν. Να
μου φυτέψουν ιδέες μιας πεζής ζωής.
Δεν είναι
η πρώτη φορά, χρόνια τώρα προσπαθούν να
με επαναφέρουν στις ράγες. Αγνοούν όμως
ότι έπαψα να είμαι τρένο.
Μύχιες
σκέψεις από ένα κομμάτι μου που νέκρωσα
οριστικά. Το βομβάρδισα με ακραία θλίψη
και απελπισία για να σταματήσει να
ανακατεύεται στη διαδικασία της σκέψης.
Όπως σε
έναν κήπο θα σκότωνα τα αγριόχορτα της
ταπεινοφροσύνης και της πεζότητας για
να επιτρέψω στο δέντρο της περηφάνιας
να γιγαντωθεί.
Στην αρχή
κατάφερναν να με φοβίζουν
με τις έμμεσες απειλές τους. Μετά όμως απαγκιστρώθηκα από τα δεσμά μου.
Τα δεσμά
που έκαναν τον ουρανό να μοιάζει με
σκέπαστρο τάφου που θα με πλάκωνε.
Η στιγμή
που έσπασα τα δεσμά που με κρατούσαν προσγειωμένο σε
μια κοντόφθαλμη αντίληψη του τί είναι
ο άνθρωπος ήταν άγρια.
Με τις
αλυσίδες έχασα και τις σάρκες μου, σάρκες
που τροφοδοτούσαν τις φοβίες και που
ορθότατα ξεφορτώθηκα.
Το
πρωτόγνωρο βίωμα του απόλυτου ελέγχου
είναι κάτι που τους εξέπληξε περισσότερο
και από εμένα.
Ο τρόμος
και η έκπληξη στα πρόσωπά τους όταν
συνειδητοποιούσαν ότι ακόμα και στο
όνειρο έχω τον απόλυτο έλεγχο.
Σαν
τρομαγμένα σκυλιά απέναντι σε έναν
πανόπτη νου. Η πραγματική και οριστική
ήττα του ενστίκτου απέναντι στο λόγο.
Σταδιακά
άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο ανισόρροπος
είναι ο κόσμος, άρχισα να ακούω την
κακοφωνία των γραναζιών του.
Ένας
μηχανισμός τόσο ελαττωματικός που με
κάθε στροφή των κομματιών του πλησιάζει
περισσότερο στην καταστροφή του.
Ηττημένοι
οι δαίμονες των ονείρων φεύγουν για
άλλη μια φορά(δυστυχώς όχι τελευταία), ανίκανοι να με ξεγελάσουν
με τις ωραίες τους εμφανίσεις και τα
χαρωπά τους πρόσωπα.
Η αλλαγή
που υπόσχονται είναι καθαρά επιφανειακή.
Μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις, σου λένε.
Από ελέφαντας, πουλί και από πουλί
άνθρωπος.
Έχεις
αλλάξει ήδη όμως, έχεις υποστεί μια αλλαγή πιο βαθιά
και πιο ουσιαστική από ο,τιδήποτε μπορούν
να σου προσφέρουν.
Ας ξανάρθουν, θα τους περιμένεις.
Είσαι ο
νους, ένα αυτοπρογραμματιζόμενο μηχάνημα
με σχεδόν απεριόριστες δυνατότητες
αυτοβελτίωσης και μεταμόρφωσης.
Αρκεί να
το θελήσεις, να το επιλέξεις, να το
επιδιώξεις θυσιάζοντας όπου χρειάζεται
την ύλη που σε κουκουλώνει.
Μόνο τότε
μπορείς να σταθείς όρθιος χωρίς να σε
βαραίνει ο ουρανός, έχοντας υπερβεί την
υλική σου υπόσταση και το αναπόφευκτο
τέλος της.
Καιρός
να ταξιδέψεις και να διαδοθείς σαν ιδέα
μέσα από ένα κρυφό παγκόσμιο δίκτυο
νευρώνων, συμμετέχοντας στη συνειδητότητα
του πλανήτη και μέσα από αυτόν στην
αιωνιότητα όπου δεν υπάρχει σήμερα και
αύριο -μόνο ένα συνεχές και μεταβλητό
τώρα.
