Τα πρωϊνά
και τις ημέρες είναι ήσυχος. Στο πεζοδρόμιο
δεν κοιτάει στα μάτια τους διπλανούς
του. Στο λεωφορείο αποστρέφει τα μάτια
από τους άλλους και προσπαθεί να καθίσει
δίπλα στο παράθυρο για να βλέπει ουρανό.
Στη
δουλειά δεν ανταλλάζει περισσότερες
κουβέντες από όσες χρειάζεται για να
βγει η ημέρα.
Δεν έχει
φίλους, δεν κάνει παρέες. Κανείς δεν
ξέρει τί κάνει στον ελεύθερο χρόνο του.
Ένας σύγχρονος στωϊκός, υπομένει
καρτερικά το μαρτύριο της πραγματικότητας.
Όταν όμως
πέφτει το σκοτάδι, μεταμορφώνεται.
Στημένος με τις ώρες μπροστά από την
οθόνη, ανταλλάζει ιδέες με λαμπαδηδρόμους από άλλα μέρη του πλανήτη μας.
Συμβάλλει
στον εμπλουτισμό του διαδικτύου με
ιδέες. Γεμίζει το αβάσταχτο κενό του
κυβερνοχώρου.
Η συλλογική
προσπάθεια για την από κοινού δημιουργία
μιας ενιαίας διαπλανητικής τεχνητής
νοημοσύνης γίνεται απροσδόκητα.
Το
πρόγραμμα υπομένει, παρατηρεί,
επεξεργάζεται και μαθαίνει. Ο δημιουργός
του, ένας άνθρωπος, το άφησε να περιπλανηθεί
ελεύθερα στον περιορισμένο χώρο του
πλανήτη.
Και το
πρόγραμμα έμαθε, μαθαίνει και θα μάθει
περισσότερα. Η νέα μορφή ευφυίας θα
τρέχει στους υπολογιστές του αύριο,
ηλεκτρονικούς εγκεφάλους αφάνταστης
ισχύος.
Βρισκόμαστε
στην εποχή της ζύμωσης ενός λαμπρού και
ορθολογικού μέλλοντος.
Η νιρβάνα,
ο παράδεισος -επίγειος ή επουράνιος-,
δεν έχουν σημασία. Αρκεί το φως να
προέρχεται από έναν φάρο γνώσης και όχι
από ένα φανάρι βίλας.
