Στην αρχή ήταν μια απέραντη θάλασσα, ο εισβολέας θα έβρισκε μόνο την αντανάκλαση του εαυτού του προσπαθώντας να με βρει και θα τα παρατούσε. Όμως δεν ήταν αρκετό και όρθωσα ένα τείχος απ' άκρη σ' άκρη. Ανέβαινε μέχρι τον ουρανό και δεν τον διαπερνούσε τίποτα, ούτε καν διεισδυτικές σκέψεις.
Όμως κάποιος, κάποτε πήδηξε μέχρι το διάστημα και τον κατέβηκε βρίσκοντας τις σκέψεις μου.
Τότε ήταν που πρόσθεσα άλλη μια θάλασσα και άφησα στη μέση της ένα νησί. Περνώντας τις αμμώδεις ακτές του, ο απρόσκλητος επισκέπτης θα έβρισκε ένα κινούμενο λαβύρινθο. Το σημείο εισόδου και εξόδου αλλάζουν συνεχώς και ανάλογα με το πού και πότε θα μπεις και το από πού και πότε θα βγεις, θα συναντήσεις μπροστά σου και μια διαφορετική εκδοχή του κάστρου.
Ενός κάστρου περικυκλωμένου από τάφρο και χωρίς γέφυρα. Ο γενναίος εισβολέας που θα την προσπερνούσε θα βρισκόταν σε ένα κτίσμα τα δωμάτια του οποίου αλλάζουν συνεχώς θέση. Και κάθε μέρα βρίσκομαι και σε διαφορετικό δωμάτιο.
Αυτό το σύστημα προστασίας προφυλάσσει τις σκέψεις μου από αδιάκριτα μυαλά αλλά δεν αρκεί στην αντιμετώπιση επιθέσεων.
Είναι εκείνες οι άβολες στιγμές που δήθεν άθελα ανασύρεις μια δυσάρεστη ανάμνηση, νομίζοντας δηλαδή πως το κάνεις εσύ. Και προσπαθείς να ξεχάσεις ξανά, να θυμηθείς πώς κατάφερες να ξεχάσεις πριν. Και ο επιτιθέμενος τρέφεται από την αγωνία σου.
Ο τρόπος είναι να σταματάς την προσπάθεια να πνιγείς στη λήθη και αντ' αυτού να ανάψεις το φάρο που ξεφυτρώνει στο νησάκι που περικυκλώνουν τα νερά της, να τον ανάψεις και να τον στρέψεις στον επιτιθέμενο που λουφάζει στο σκοτάδι.
Να το ανάψεις τόσο που το φως να καίει σαν το τρίτο μάτι του μετώπου που αγωνίζεται να ξεπηδήσει μέσα από το δέρμα που το καλύπτει.
Είναι η συνειδητοποίηση ότι η ανάσυρση της δυσάρεστης ανάμνησης δεν είναι ατύχημα αλλά οργανωμένη επίθεση από άλλες οντότητες. Τότε και μόνο τότε αρχίζεις να προστατεύεσαι, έχοντας ξεθάψει τη ρίζα του ζιζανίου που σφίγγει τα θεμέλια του κάστρου. Όχι ενός καταφυγίου αλλά ενός αδύτου μέσα στο οποίο ίσως δεν θα έπρεπε να επιτραπείς ούτε κι εσύ.
Όμως κάποιος, κάποτε πήδηξε μέχρι το διάστημα και τον κατέβηκε βρίσκοντας τις σκέψεις μου.
Τότε ήταν που πρόσθεσα άλλη μια θάλασσα και άφησα στη μέση της ένα νησί. Περνώντας τις αμμώδεις ακτές του, ο απρόσκλητος επισκέπτης θα έβρισκε ένα κινούμενο λαβύρινθο. Το σημείο εισόδου και εξόδου αλλάζουν συνεχώς και ανάλογα με το πού και πότε θα μπεις και το από πού και πότε θα βγεις, θα συναντήσεις μπροστά σου και μια διαφορετική εκδοχή του κάστρου.
Ενός κάστρου περικυκλωμένου από τάφρο και χωρίς γέφυρα. Ο γενναίος εισβολέας που θα την προσπερνούσε θα βρισκόταν σε ένα κτίσμα τα δωμάτια του οποίου αλλάζουν συνεχώς θέση. Και κάθε μέρα βρίσκομαι και σε διαφορετικό δωμάτιο.
Αυτό το σύστημα προστασίας προφυλάσσει τις σκέψεις μου από αδιάκριτα μυαλά αλλά δεν αρκεί στην αντιμετώπιση επιθέσεων.
Είναι εκείνες οι άβολες στιγμές που δήθεν άθελα ανασύρεις μια δυσάρεστη ανάμνηση, νομίζοντας δηλαδή πως το κάνεις εσύ. Και προσπαθείς να ξεχάσεις ξανά, να θυμηθείς πώς κατάφερες να ξεχάσεις πριν. Και ο επιτιθέμενος τρέφεται από την αγωνία σου.
Ο τρόπος είναι να σταματάς την προσπάθεια να πνιγείς στη λήθη και αντ' αυτού να ανάψεις το φάρο που ξεφυτρώνει στο νησάκι που περικυκλώνουν τα νερά της, να τον ανάψεις και να τον στρέψεις στον επιτιθέμενο που λουφάζει στο σκοτάδι.
Να το ανάψεις τόσο που το φως να καίει σαν το τρίτο μάτι του μετώπου που αγωνίζεται να ξεπηδήσει μέσα από το δέρμα που το καλύπτει.
Είναι η συνειδητοποίηση ότι η ανάσυρση της δυσάρεστης ανάμνησης δεν είναι ατύχημα αλλά οργανωμένη επίθεση από άλλες οντότητες. Τότε και μόνο τότε αρχίζεις να προστατεύεσαι, έχοντας ξεθάψει τη ρίζα του ζιζανίου που σφίγγει τα θεμέλια του κάστρου. Όχι ενός καταφυγίου αλλά ενός αδύτου μέσα στο οποίο ίσως δεν θα έπρεπε να επιτραπείς ούτε κι εσύ.
