Αναπόληση

Το χθες, το σήμερα και το αύριο έχουν ήδη συμβεί ή μάλλον συμβαίνουν σε ένα αδιάλειπτο τώρα.

Αν φανταστούμε τη γέννηση ως το κέντρο μιας νοητής σφαίρας και τις επιλογές που παίρνουμε στη ζωή ως την απομάκρυνση ενός σημείου από το κέντρο που πότε στρίβει αριστερά, πότε δεξιά, πότε πάει πάνω, πότε κάτω και πότε διαγώνια.

Αν σκεφτούμε ότι το μέγεθος της σφαίρας εξαρτάται από την απόσταση που έχει διανύσει το σημείο με την απόσταση να συμβολίζει τη διάρκεια της ζωής του ατόμου.

Στο τέλος παίρνουμε μια γραμμή που ξεκινάει από το κέντρο και φτάνει στην άκρη της σφαίρας. Αυτή η γραμμή είναι η ζωή και οι επιλογές.

Ταυτόχρονα όμως μένει κενός χώρος στη σφαίρα. Σε αυτό τον κενό χώρο χαράζονται όλες οι υπόλοιπες γραμμές και συμβολίζουν όλα όσα μπορούσαμε να επιλέξουμε.

Άρα ανά πάσα στιγμή έχουμε κάνει τα πάντα που θα μπορούσαμε να κάνουμε και αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που επιλέξαμε τελικά.

Αυτό όμως δεν αναιρεί και ούτε εξαφανίζει τα υπόλοιπα ενδεχόμενα.

Για αυτό λοιπόν σε κάθε στιγμή όλα όσα ήταν να συμβούν ή που συνέβησαν έχουν συμβεί ήδη ή μάλλον συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή.

Από τη στιγμή της γέννησης μέχρι τη στιγμή του θανάτου όλα τα ενδεχόμενα είναι προκαθορισμένα και βρίσκονται μέσα στη σφαίρα.

Όποια κατεύθυνση και αν επιλέξουμε έχει ήδη επιλεγεί. Δεν χαράζουμε νέους δρόμους, απλά χρωματίζουμε προκατασκευασμένα πλαίσια.

Αυτή είναι η ψευδαίσθηση της ελευθερίας, η λεγόμενη μοίρα. Αν πάρουμε τις σφαίρες πολλών ανθρώπων μαζί και τις βάλουμε μαζί τότε έχουμε μια δεδομένη πραγματικότητα. Η ικανότητα πρόβλεψης του μέλλοντος δεν είναι τίποτα άλλο παρά τη δυνατότητα να συγχρονιζόμαστε με την πραγματικότητα. Δεν προβλέπουμε κάτι που θα συμβεί δηλαδή, απλά βλέπουμε τη γραμμή μέσα στη σφαίρα που ταιριάζει στη παρούσα πραγματικότητα που μας φιλοξενεί.

Πολλές φορές μια σωστή πρόβλεψη αποδεικνύεται λανθασμένη επειδή απλά δεν έχουμε συγχρονιστεί με την παρούσα πραγματικότητα.

Υπό αυτή την έννοια οι αναμνήσεις και η αναπόληση του χθες δεν διαφέρει από την ανάγνωση ενός βιβλίου. Φανταζόμαστε καταστάσεις και πρόσωπα, αφού όπως δεν υπάρχει ο κόσμος του βιβλίου δεν υπάρχει και η προηγούμενη στιγμή. Το είναι του σύμπαντος είναι μια συνεχώς μεταβαλλόμενη σχέση φθοράς της ύλης και απελευθέρωσης ενέργειας.

Πολύ απλά δεν μπορούμε να επαναφέρουμε το σύμπαν σε μια προηγούμενη κατάσταση ισορροπίας, αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως χθες δηλαδή.

Το μόνο που μένει είναι η εντύπωση δεδομένων στη μνήμη, μια εντύπωση που γίνεται με τα προβληματικά και ατελή αισθητήρια όργανα.

Δεν γίνεται, δεν υπάρχει περίπτωση να ξέρεις για το χτες ή το αύριο. Μπορείς μόνο να επεκτείνεις τη γνώση του παρόντος, κάτι που θα σου επιτρέψει να δεις σε όλα τα ενδεχόμενα της ζωής σου, να δεις δηλαδή και τις άλλες γραμμές της σφαίρας μέσα στην οποία εμπεριέχεται η ζωή σου.

Όχι ότι έχει ιδιαίτερο νόημα, απλά καταφέρνεις να δεις, δεν σημαίνει ότι μπορείς και να πας σε αυτές.

Άρα κακώς μετανιώνουμε για το παρόν, ελπίζοντας για καλύτερες καταστάσεις στις οποίες θα μπορούσαμε να βρεθούμε. Ήδη βρισκόμαστε σε όλες τις πιθανές καταστάσεις, απλά βιώνουμε αυτήν που έτυχε να μας έρθει.