Το φως κι ο ήχος ξεθωριάζουν

πόρτες, παράθυρα και πύλες

σφραγίζουν μέσα τους ανθρώπους

που μέσ' στη νύχτα χαίρονται

που μέσ' στη νύχτα πίνουν

σε φωτισμένα δώματα με ζεσταμένα φάγια

καθώς η νύχτ' απανακτά

τη κτίση που της στέρησε ο μάστορας ο πρώτος

με της ομίχλης το μανδύα

και με του κρύου τα σκοινιά

περιπατούν οι απέθαντοι

για αίμα διψασμένοι

αλυσιδένιο σούρσιμο, ερπυστριών τα ίχνη

κλαγγές χεριών μετάλλινων που σάρκα θα γυρεύουν

οι νύχτες των αθάνατων, θνητών ημέρες τρώνε

βγήκαν αθέατοι εδώ μέχρι να 'ρθεί ο ήλιος